[Μια ποσοτική ανάλυση που έκανα πριν 5 χρόνια με βάση τις τότε διαθέσιμες στο διαδίκτυο λίστες τύπου «Τα 100 κορυφαία μυθιστορήματα όλων των εποχών» και δημοσίευσα στο The Zone που έβγαζε τότε ο Βασίλης Δρόλιας (H λίστα του εξωγήινου αναγνώστη. Μια ποσοτική προσέγγιση της κυρίαρχης μυθοπλασίας), ανέδειξε το βιβλίο στην 16η θέση των κορυφαίων μυθιστορημάτων και τον Gabo στην 23η θέση των κορυφαίων μυθιστοριογράφων. Και, πέρα από το ότι ο συγγραφέας μας άφησε χρόνους, δεν νομίζω ότι η κατάσταση θα άλλαξε ιδιαίτερα μεσα στην πενταετία]
Πιο συγκεκριμένα, το βιβλίο κυκλοφόρησε στις 30/05/1967 και είναι κατά 126 μέρες μεγαλύτερο μου, στην ουσία είμαστε συνομήλικοι. Συναντήθηκαμε όταν είμασταν και οι δυο στην εφηβική ηλικία, ο συγγραφέας του είχε πάρει το Νόμπελ (στην ουσία γι’ αυτό το βιβλίο, αν και θεωρητικά για όλο το έργο του) κι εγώ ήμουν στο λύκειο.
[Ήταν τα ωραία πρώτα χρόνια του Πασόκ, πριν λίγους μήνες είχαν έρθει στην Ελλάδα οι Birthday Party (Σεπτέμβρης 1982 μαζί με Fall και New Order) και ο Peter Hammill (Οκτώβρης 1982) – το 1982 είναι η χρονιά που Hammill & N Cave αρχίζουν την ειδική τους σχέση με την Ελλάδα, ο Hammill, έκτοτε, ήρθε άλλες 9 φορές (1986, 1989, 1990, 1992, 1994, 1997, 1999, 2004, 2005) δίνοντας άλλες 19 συναυλίες ενώ ο Cave ήρθε άλλες 11 φορές +1 (1984, 1987, 1989, 1990, 1992, 1995, 1998, 2001, 2004, 2006, 2011, +2017) που αναμένεται φέτος τον Νοέμβρη, δίνοντας, ένας Θεός, ξέρει πόσες συναυλίες – και ήμαστε μες στη τρελλή χαρά].
Το βιβλίο, αν και είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από το 1979, το μάθαμε με το Νόμπελ που πήρε ο Μάρκες το 1982. Κι όπως θυμούνται όσοι θυμούνται, το διάβασε και η κουτσή Μαρία, κι έτσι το διάβασα κι εγώ κι έκλαψα κι εγώ. 30+ χρόνια αργότερα, πέρα από το κλάμα, δεν θυμάμαι Χριστό. Και μιας κι έχουμε τις γιορτές του «Μισού Αιώνα», είπα να το εντάξω στο πρόγραμμα μου και να το ξαναδιαβάσω και να μετρήσω τις αντοχές του. Έτσι ή αλλιώς, λίγο κλάμα ακόμη, ποτέ έκανε κακό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου