Μέσα σε όλο τον χαμό των σίξτις, κάποιοι τζαζ μουσικοί προτίμησαν να γράψουν έργα με τα οποία εξέφραζαν τις πνευματικές τους πεποιθήσεις. Και να δώσουν στην ανθρωπότητα κάποια απο τα αριστουργήματα της Ιερής Τζαζ. Η τζαζ κι η θρησκευτική/εκκλησιαστική μουσική άρχισαν να συγκλίνουν στα μέσα των φίφτις και το πρώτο αποτέλεσμα της αναμειξης ήταν το Jazz at Vespers από τον George Lewis and His Ragtime Band (1954). Ακολούθησαν κάποιες προσπάθειες κι άλλων μουσικών αλλά έπρεπε να έρθει το 1959 για να γραφτεί η πρώτη Τζαζ Λειτουργία. Ήταν το Requiem for Mary Jo που συνέθεσε ο Ed Summerlin, κλαρινετίστας και τενόρο σαξοφωνίστας, για να θρηνήσει το θάνατο της 11χρονης κόρης του.
Και ήρθαν τα σίξτις. Των οποίων ο χαμός δεν είναι να κάνει μόνο με την κουλτούρα, την κοινωνία και την πολιτική αλλά και τη θρησκεία. Οι μάζες των Καθολικών Χριστιανών αρχίζουν να ακούνε τη Θεία Λειτουργία στις εθνικές τους γλώσσες και με τη συνοδεία δικής τους μουσικής. Τα ίδια πάνω κάτω κι οι προτεστάντες. Και, ειδικά στις ΗΠΑ, μεγάλο μέρος του κοινού(μάλλον μεγαλύτερο από αυτό των εναλλακτικών συγγραφέων), διαβάζει και επηρεάζεται από τους προτεστάντες θεολόγους Reinhold Niebuhr και Paul Tillich. Ειδικά η «Θεολογία της Κουλτούρας» του Tillich, που έβλεπε στην καλλιτεχνική δραστηριότητα το ριζοσπαστικό πνευματικό καθήκον της αποκάλυψης της αυθεντικής φύσης του Θεού μέσω της δημιουργίας, επηρέασε πολύ κόσμο και δη καλλιτέχνες.
Για τους δικούς της λόγους, η Mary Lou Williams ασπάζεται τον καθολικισμό και γράφει το «St. Martin de Porres» για τον πρώτο μη λευκό άνθρωπο που αγιοποιήθηκε από την Καθολική Εκκλησία και κυκλοφορεί το «Black Christ of the Andes» (1964). Η επόμενη χρονιά ήταν σημαδιακή για την Ιερή Τζαζ. Ο Paul Horn σε συνεργασία με τον αργεντίνο συνθέτη Lalo Schifrin ηχογράφησαν το «Jazz Suite on the Mass Texts» και κέρδισαν 2 Grammys (το 1965 και το 1966). Ο Vince Guaraldi ηχογράφησε με 68μελή ορχήστρα μέσα στον Καθολικό Ναό του Αγίου Φραγκίσκου το «Vince Guaraldi: the Grace Cathedral Concert». Λίγους μήνες αργότερα, στην ίδια εκκλησία, ο Δούκας Έλινγκτον έδινε το πρώτο από τα 3 Ιερά Κοντσέρτα του. Η ήδη εδραιωμένη φήμη του Δούκα βοήθησε την Ιερή Τζαζ να γίνει γενικότερα αποδεκτή και ο Δούκας από δω και στο εξής θα έβγαζε το ψωμί του αποκλειστικά απ’ αυτήν.
Πριν λίγους μήνες, ένας άλλος τζαζ μουσικός κυκλοφορούσε έναν δίσκο με Ιερή Τζαζ. Ο δίσκος ήταν η μουσική έκφραση αυτών που βίωσε ο μουσικός λίγο καιρό πρίν, όταν, αφού ξεπέρασε μια κρίση με τον εθισμό του στην ηρωϊνη, κλείστηκε σε ένα δωμάτιο για 2 βδομάδες, νήστεψε και βίωσε μια τέτοια πνευματική αφύπνιση που τον οδήγησε στο να αφιερώσει στο εξής τις μουσικές του προσπάθειες αποκλειστικά στον Θεό. Ήταν η Βιβλος της Ιερής Τζαζ. Ο δίσκος πούλησε 17 φορές πάνω από το μέσο όρο των προηγούμενων δίσκων του (500.000 vs 30.000) και ο μουσικός μας έγινε σταρ.
Στους 30 μήνες ζωής ακόμη που τού ΄δωσε ο Θεός και στα 7 άλπουμς που ηχογράφησε στο διάστημα αυτό, αφιερώθηκε αποκλειστικά στην υπόσχεση που έδωσε στον Θεό. Αναλήφθηκε στους ουρανούς πριν μισό αιώνα. Στην κηδεία του, η Θεία Λειτουργία άρχισε με το «Love Cry, Truth Is Marching In, Our Prayer» του Albert Ayler Quartet και τελείωσε με «Holiday For A Graveyard» του Ornette Coleman Quartet.
Η μνήμη του Αγίου Ιωάννη Γουλιέλμου Κολτρέιν γιορτάζεται από την Αφρικανική Ορθόδοξη Εκκλησία στις 17/07.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου