Λογοτεχνικός Δαρβινισμός (23): Οι λογοτεχνίζοντες πιστολέρο του Ψυχρού Πολέμου: από τη μια Χαμένη Γενιά στην άλλη

Ο Malcolm Cowley ήταν από τους συγγραφείς που το 1917 διέκοπταν τις σπουδές του για να καταταγούν στο στρατό και να αντικρύσουν τα πεδία της μάχης (εντυπωσιακά μεγάλο ποσοστό απ’ αυτούς υπηρέρησαν ως οδηγοί ασθενοφόρων.) Ο Cowley έμεινε στο μέπωτο ένα εξάμηνο και επέστρεψε στις ΗΠΑ. Ταλαιπωρήθηκε αρκετά αλλά κατάφερε να μπεί στους μποέμικους καλλιτεχνίζοντες κύκλους του Greenwich Village και να τελειώσει και τις σπουδές του στο Harvard.

Eπέστρεψε στο Παρίσι, συνέχισε τις σπουδές στο πανεπιστήμιο Montpellier (1922), οργάνωσε την έκδοση 2 μικρών περιοδικών («Secession», «Broom») και μέσω αυτών ήρθε σε επαφή με όλη την παρισινή πρωτοπορία. Το 1923 επέστεψε στις ΗΠΑ και για τα επόμενα την έβγαζε πουλώντας κείμενα και μεταφράσεις σε διάφορα έντυπα και φλερτάροντας με τον μαρξισμό. Το 1934 δημοσίευσε το «Exile’s Return: A Narrative of Ideas» (ξανακυκλοφόρησε το 1951, φιλτραρισμένο και με λιγότερο ριζοσπαστικές απόψεις, ως «Exile’s Return: Literary Odyssey of the 1920’s») όπου λέει την ιστορία της Χαμένης Γενιάς στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα[το βιβλίο αυτό είναι πλέον εντός του Κανόνα αλλά όταν κυκλοφόρησε δεν πούλησε περισσότερα από 800 αντίτυπα τον πρώτο χρόνο κυκολοφορίας του – για μια σύνοψή εδώ - και την υποδοχή του από τους κριτικούς εδώ).

Το 1935 ίδρυσε μαζί με άλλους μαρξίζοντες αμερικανούς συγγραφείς την League of American Writers (LAW). Και παρέμεινε σ΄αυτήν μέχρι το καλοκαίρι του 1940. Σύμφωνα με τον ίδιο:

«η LAW δεν ήταν κομμουνιστική οργάνωση αν και υπήρχαν μέλη της που ήταν κομμουνιστές. Με το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης, ξέσπασε διαμάχη μεταξύ κομμουνιστών και μη κομουνιστών στο Διοικητικό Συμβούλιο. Οι δεύτεροι ήταν σαφώς η πλειοψηφεία αλλά για κάποιον λόγο, αντί να συμφωνήσουν και να καθοδηγήσουν την LAW, άρχισαν, ο ένας μετά τον άλλον, να παραιτούνται. Παρέμεινα για έναν χρόνο ακόμη θεωρώντας ότι οι μη κομμουνιστές ήμαστε πλειοψηφία. Και ξαφνικά κατάλαβα ότι, παραίτηση την παραίτηση, την είχαν πάρει οι κομμουνιστές»

Αν και προσπάθησε να αποδείξει τον αντικομμουνισμό του προσέροντας τις υπηρεσίες του στο Πολεμικό Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, δεν μπορούσε εύκολα να πείσει τον Τζέι Έντγκαρ Χούβερ και το 1942 ορκίστηκε αν μην ξαναγράψει για την πολιτική.

Και βοήθησε τη χώρα αλλιώς: «Φορητός Χέμινγουεϊ» (1944), «Φορητός Φώκνερ» (1946), «Φορητός Χόθορν» (1948).

Ίσως ακόμη σημαντικότερη ήταν η βοήθεια που προσέφερε στο να δημοσιευτεί ένα από τα αριστουργήματα της αμερικανικης λογοτεχνίας, το «Στο Δρόμο» του Τζακ Κέρουακ (1957) που ταλαιπωριόταν να βρει εκδότη. Ο έμπειρος Malcolm Cowley, άλλαξε τα φώτα στον Κέρουακ και τον έβαλε να αλλάξει πολλά πράγματα - χρόνια αργότερα, ο Κέρουακ κατηγόρησε τον Κόουλι για αυτό. Αλλά το βιβλίο έγινε μπέστ σέλερ, οπότε...αυτά ακούγονται βερεσέ.. 

Ο Cowley είδε ένα καλό όπλο στους χαρακτήρες του «Στο Δρόμο» (Σαρλ Παραντάις και Ντιν Μοριάρτι), που βασίζονται στις ιδέες του Κέρουακ για μια εναλλακτική «θρησκευτική γενιά» ως θεμελιακή αντίθεση στο στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ. 

«Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται για να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριώνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά». 

Ο Κέρουακ έδειχνε έξυπνα προς τα που  έπρεπε για να διοχετεύονται οι ανήσυχες νεανικές υπάρξεις που δεν αισθάνονταν και τόσο άνετα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της χώρας.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, το όλο πρότζεκτ δεν συνετέθη στη βάση μιας πολιτικής αντζέντας. Όσο βουδισμό κι αν καταβρόχθιζε ο Κέρουακ, δεν μπορούσε να αρνηθεί το είναι του και τον αμερικανό πατριώτη που θέριευε μέσα του όταν ερχόντουσαν τα «δύσκολα» για την πατρίδα: 

«Ο μικρός μου αδερφός πάει στο Βιετνάμ. Η σκέψη μου είναι συνέχεια στους πεζοναύτες και προσεύχομαι στον Θεό γι΄αυτούς. Και να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας οι ειρηνιστές..»,

 έγραφε το 1965 στον φίλο του Άλεν Γκίνσμπεργκ.