Πριν 3 χρόνια, μιλώντας σε μια γαλλίδα δημοσιογράφο για την κατάσταση της σύγχρονης λογοτεχνίας, το μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας και μόνιμος γραμματέας της Horace Engdahl, ήταν κατηγορηματικός: η οικονομική υποστήριξη έχει αρνητική επίδραση στη λογοτεχνία.
«Αν και καταλαβαίνω τον πειρασμό, νομίζω ότι αποκόπτει τους συγγραφείς από την κοινωνία και δημιουργεί μι α μη υγειή σχέση με διάφορα ιδρύματα. Παλιότερα, οι συγγραφείς εργάζονταν ως ταξιτζήδες, πωλητές, γραμματείς και σερβιτόροι για να τα βγάλουν πέρα. Έτσι την έβγαζε ο Σάμιουελ Μπέκετ και πολλοί άλλοι. Ήταν δύσκολο αλλά, λογοτεχνικά, τους γέμιζε»
Ο Engdahl δείχνει ξεκάθαρη προτίμηση σε μη αμερικανούς συγγραφείς και προσάπτει τους αμερικανούς ομφαλοσκοπική τάση. Κατηγορήθηκε για αντιαμερικανισμό λόγω των δηλώσεων του (2008):
«Υπάρχει πολύ δυνατή λογοτεχνία σε όλες τις μεγάλες κουλτούρες αλλά δεν μπορείς να μη δεχτείς το γεγονός ότι η Ευρώπη είναι ακόμη το κέντρο του λογοτεχνικού κόσμου – κι όχι οι ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ είναι πολύ απομονωμένες, πολύ εσωστρεφείς. Δεν γίνονται αρκετές μεταφράσεις και στην πραγματικότητα είναι εκτός του μεγάλου διαλόγου της λογοτεχνίας...Η άγνοια αυτή είναι περιοριστική»
Γενικά, ο μόνιμος γραμματέας δεν βλέπει και πολλά καλά στο σύγχρονο λογοτεχνικό πεδίο (χαρακτηριστικά το παρομοιάζει με αρχιπέλαγος που κάθε ένα από τα νησιά του αντιπροσωπεύει και ένα διαφορετικό είδος, που τα πάντα συνυπάρχουν χωρίς μια ιεραρχία ή ένα κέντρο).Τα λόγια που είπε για τις ΗΠΑ σήκωσαν θύελλα αντιδράσεων και έπεσε χοντρό κράξιμο. Αναμενόμενο, αφού θα πρέπει να είναι κανείς ή τρελός ή προβοκάτορας για να ισχυριστεί ότι έχει τόσο «συνολική» άποψη για μια βιομηχανία που παράγει πάνω από 50000 τόμους λογοτεχνίας το χρόνο. Ένας άγγλος κριτικός περιγέλασε βρίσκοντας τις απόψεις του ως «ένα μείγμα γεροντικής γκρίνιας και σκαδιναβικού ρομαντισμού» και αμφισβήτησε την αντικειμενικότητα του.
Αν και στη συνέτευξη του στη Γαλλίδα το μαζεύει κάπως, η πραγματικότητα είναι ότι από το 1993 (Τ Μόρισον) οι αμερικανοί περιμένουν αλλά δεν εισπράττουν. Και αυτό δύσκολα το ανέχονται όταν κυριαρχούν σε όλα τα άλλα βραβεία εκτός λογοτεχνίας (έρχονται 2οι πίσω από τη Γαλλία).
Τα γραφεία στοιχημάτων που δεν τα πάνε και τόσο άσχημα (δοθείσης της αβεβαιότητας, της υποκειμενικότητας, της σχετικότητας, της πτητικότητας και πάει λέγοντας του πεδίου) – πέρσι πέσανε μέσα με την Σβετλάνα Αλεξίεβιτς. – για φέτος δίνουν 1ο φαβορί πάλι τον Μουρακάμι με απόδοση 5/1 (ήταν 1ο φαβορί και το 2012 και 2014).
Στα 25 φαβορί έχουμε 17 ευρωπαίους (Αλβανία, Αυστρια, Βέλγιο, Δανία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Ρουμανία από 1 υποψήφιο και Εσθονία, Νορβηγία, Ουγγαρία, Πολωνία και Φινανδία από 2), 2 αμερικανούς, 2 ασιάτες (Ιαπωνία και Ν Κορέα), 1 αυστραλό, 1 αφρικανό (Κένυα), 1 ισραηλινό και 1 σύριο.
Οι αμερικανοί της παρέας, Τζ. Κάρολ Όουτς και Φ Ροθ, έχουν απόδοση 10/1 και 12/1 αντίστοιχα. Δυστυχώς (ή ευτυχώς;), για φέτος οι στοιχηματζήδες δεν έχουν τον Πύντσον στα φαβορί. Ίσως όμως οι Σουηδοί κάνουν την «έκπληξη» και του δώσουν το βραβείο φέτος. Απο μια άποψη θα είναι ένα αντιαμερικανικο βραβείο στην Αμερική. Και θα γίνει της πουτάνας στην απονομή αφού όλοι μας θα περιμένουμε να δούμε και να ακούσουμε, για πρώτη φορά ζωντανά, τον μεγάλο συγγραφέα - στα 80 του σχεδόν - να μιλάει για την παράνοια του κόσμου μπροστά σε μερικά από τα πιο εκλεκτά μέλη του κόσμου.
Αλλά ποιός ξέρει πάλι. Μπορεί να στείλει καμιά ρεπλίκα του στη θέση του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου