Ο Λένιν, για διάφορους λόγους, επέλεξε να τη ζήσει. Και ήταν από τους ψιλοτυχερούς αφού, έτσι πως τά ‘φερε η ζωή, του ψιλοβγήκαν τα πράγματα (Ο Ιωσήφ Βησιαριόνοβιτς ήταν άλλη περίπτωση, ενώ ο Προεδρος Μάο, αν και με πιο δύσκολο καθήκον μπροστά του, είχε επιτυχημένο παράδειγμα για να βασιστεί (ενώ τα παραδείγματα του Λένιν ήταν η αντιφατική Ιακωβίνικη Επανάσταση και η θνησιγενής Κομμούνα του Παρισιού)).
Ο Λένιν βασικά ήταν συγγραφέας. Με ένα εκτεταμένο και πολυσχιδές έργο (55 τόμοι εδώ). Κι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχε ν’ αντιμετωπίσει ήταν το ερώτημα: πώς υπογράφει ένας παράνομος συγγραφέας που οι αναγνώστες του είναι οι εργαζόμενες μάζες;
Η ιστορία με την υπογραφή του μεγαλύτερου ήρωα της εργατικής τάξης, αρχίζει το 1901 όταν ήταν ένας από τους editors της underground εφημερίδας Iskra (σε f/book-ικό και φαντασιακό επίπεδο, κυκλοφορεί και ένα ελληνικό μετα-αντίγραφο), και υπέγραφε ως N. Lenin.
Γιατί Λένιν;
Αν κι ήταν πολύ hip στον κύκλο των μπολσεβίκων να υιοθετούν επαναστατικά ψευδώνυμα που έληγαν σε -in (με πασιγνωστότερο το Στάλιν=ο άνθρωπος από ατσάλι = steel man), το Λένιν προήλθε από ένα πραγματικό πρόσωπο του οποίου το διαβατήριο είχε ο ήρωάς μας και τον βοήθησε να την κοπανήσει από την Ρωσία το 1900.
Και το Ν; Ένα γράμμα που έγινε παγκόσμια γνωστό, από πού έρχεται; Απλά, από πουθενά.
Ήταν απλά ένα εξαιρετικά ενθυμητικό γράμμα. Και ένας τέλειος συνδυασμός: Ο Τσάρος Νικόλαος (ο τσάρος τον οποίο αντικατέστησε ο Λένιν), ο Νικολό Μακιαβέλι κι ο πάντα απαραίτητος Οld Nick.
Το Ν. ήταν τόσο δυνατό που το πρώτο βιογραφικό σκετς του Λένιν στις ΗΠΑ μιλούσε για έναν Νικολάι Λένιν. Ένα όνομα στο οποίο ο μεγάλος κάουμπόυ Ρόναλντ επέμενε ως και τις αρχές των έιτις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου