Μισός αιώνας: Το Καλοκαίρι του Έρωτα – Μεταπροεόρτια (3): Άλλαξε τις ουσίες και θα αλλάξει κι ο ρυθμός που χτυπάει η καρδιά

Ο Γκίνσμπεργκ συστήθηκε στην τηλεφωνήτρια ως ο ΘΕΟΣ και της έδωσε τη διεύθυνση του Κερουάκ. Τότε, ο συγγραφέας του «Στο Δρόμο», της βίβλου της beat generation και  μιας από τις πιο απελευθερωτικές και συγκινητικές διηγήσεις έβερ (η λοχοτεχνία όχι σαν τρόπος τού να πεις, αλλά σαν τρόπος τού να είσαι (Andre Brincour)), ζούσε με τη μητέρα του στο Νόρθπορτ της Μασαχουσετης. Ο Άλλεν τού είπε να ξεκινήσει αμέσως για να δοκιμάσει κάτι ασύλληπτο. 

«Δεν μπορώ να αφήσω τη μάνα μου», είπε ο Τζακ.

«Φέρτην κι αυτήν μαζί σου», είπε ο Άλλεν.

Ο Άλλεν έκλεισε το τηλέφωνο και γυρνώντας πέρα δώθε στο σαλόνι, έλεγε στον Τίμοθι τα οράματά του. 

Μετά απο 6 ώρες χάι, η ψιλοκυβίνη άφησε ελεύθερους τους Άλλεν Γκίνσμπεργκ και Πίτερ Ορλόφσκι. Φόρεσαν ρόμπες και κάθισαν στον καναπέ μαζί με τον Τίμοθι. Στη συζήτηση που ακολούθησε ο Γκίνσμπεργκ πήρε τελείως  διαφορετική θέση απ’ αυτήν που είχε πάρει ο συγγραφέας του «Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου» Άλντους Χάξλεϋ (ο οποίος πίστευε ότι οι ψυχεδελικές ουσίες έπρεπε να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για την «οραματική» εκπαίδευση μιας ελίτ που θα καθοδηγήσει τον κόσμο) και θεώρησε ότι οι ψυχεδελικές ουσίες πρέπει να δοθούν στις μάζες.

Το σχέδιο του είχε να κάνει με την  επίτευξη της μεγαλύτερης διάχυσης αυτής της πληροφορίας στο κοινό. Και δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να ξεκινήσει κανείς ένα τέτοιο πρότζεκτ απο το σεβαστό Χάβαρντ – το πανεπιστήμιο του φρεσκοεκλεγμένου τότε, Κένεντι. Ο Τίμοθι ήταν ό,τι έπρεπε για την καμπάνια: αξιοσέβαστος, με συντηρητικό ντύσιμο και με σοβαρό επιστημονικό ενδιαφέρον για αυτά τα θέματα.

«Ήταν τόσο ειρωνικό», σημείωνε ο Άλλεν, «το ότι η τεχνολογία που διαμορφώνει στερεότυπα για τη συνείδησή μας και απευαισθητοποιεί την κατανόση του κόσμου, θα έφτιαχνε το ίδιο της το αντίδοτο. Σε μια τέτοια ιστορική Κωμωδία, ο Μεσσίας δεν μπορεί παρά να έρχεται από το Χάρβαντ.»

«Κάναμε καταπληκτικές σκέψεις εκείνη την εποχή στο Χάρβαντ», συμπλήρωνε ο Μεσσίας Τίμοθι Λίρι, «πιστεύοντας ότι είχε έλθει ο καιρός, μετά τα ρηχά και νοσταλγικά φίφτις, των  προχωρημένων οραμάτων. Ξέραμε ότι η Αμερική είχε ξεμείνει από φιλοσοφία και ότι απεγνωσμένα αναζητούμε μια νέα εμπειρική και απτή μεταφυσική. Ξέραμε μέσα στις καρδιές μας ότι οι παλιοί μηχανολογικοι μύθοι είχαν πεθάνει στη Χιροσίμα, ότι το παρελθόν πέθανε και ότι η πολιτική δεν μπορούσε να γεμίσει το κενό.

Ο Τίμοθι πίστευε ότι η περιορισμένη αντίληψη που έχουμε για την πραγματικότητα, οφείλεται εν μέρει στα κυρίαρχα ναρκωτικά, αλκοόλ, καφές, τσιγάρο.

«Άλλαξε τις ουσίες και θα αλλάξει κι ο ρυθμός που χτυπάει η καρδιά. Η πολιτική, η θρησκεία, η οικονομία, η κοινωνική δομή, όλα βασίζονται σε διαμοιρασμένες καταστάσεις της συνείδησης. Η αιτία της κοινωνικής διαμάχης είναι συνήθως νευρολογικής φύσεως. Η θεραπεία είναι βιοχημική.»