Το «Στη φωλιά του Κούκου» (1975) είναι ένα έργο που δεν το ‘χει δει μονάχα ο Κούκος. Κι υποθέτω ότι όλοι/ες, μέσες άκρες και μες τις άκρες, τη θυμούνται. Η φιγούρα του Chief Broom κι η φιγούρα του Μακ Μέρφι δεν είναι από αυτές που ξεχνιούνται. Κι ο Γουίλ Σάμπσον ήταν ό,τι πιο κοντινό στο πρόσωπο του Chief Broom μπόρεσε να βρεί ο Μίλος Φόρμαν.
Το πρόσωπο αυτό ήταν το όραμα που είδε ο Κέν Κέισι μετά από μια καλή μερίδα πεγιότ, όταν σχεδίαζε να γράψει το ομώνυμο μυθιστόρημα (1962). Και έβαλε τον σχιζοφρενή ινδιάνο αφηγητή της ιστορίας, του σχεδίου του ατίθασου επαναστάτη Μακ Μέρφι να ανατινάξει τα μυαλά της απολυταρχικής Μεγάλης Νοσοκόμας:
Η μεγάλη επιτυχία του βιβλίου και η φασαρία που ξεσηκωσε, νομιμοποίησαν κατά ένα τρόπο τις ψυχεδελικές ουσίες στη συνείδηση του ψαγμένου κοινού: μπορεί άνετα κανείς να πίνει LSD και να γράφει και το (συνεχώς γραφόμενο) Μεγάλο Αμερικάνικο Μυθιστόρημα. Ο Κέισι, έχοντας τελειώσει το πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής του Στάντφορντ (1960), έμαθε για το ομοσπονδιακά χρηματοδοτούμενο ερευνητικό πρόγραμμα πάνω στο LSD που έτρεχε στο Νοσοκομείο των Βετεράνων. Οι εθελοντές έπαιρναν μεροκάματο $75 – καθόλου άσχημα για έναν φιλόδοξο συγγραφέα που αναζητούσε έμπνευση.
Όπως γνωρίζουμε, μέσα σε 2 χρόνια, η έμπνευση ήρθε και καταγράφηκε, κι ο Κεν τα ‘κονόμησε. Αγόρασε ένα κτήμα στην La Honda, 50 μίλια από το Σαν Φρανσίσκο και κάθισε κι έγραψε το 2ο μυθιστόρημα: Sometimes a Great Notion. Στα δέντρα του αγροκτήματος έβαλε ενισχυτές κι ηχεία που αναμετάδιδαν τα ηχητικά κύματα του ροκ εν ρολ και γινόντουσαν μαγνήτης για μπητνικς, καθηγητές κολεγίων, ποιητές, συγγραφείς, μουσικούς και βετεράνους του Βιετνάμ.
Ο Κέισι προσηλύτιζε τους ανθρώπους στη νέα ζωή: we are alive and life is us
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου