Μισός αιώνας: Το Καλοκαίρι του Έρωτα: Η κυβέρνηση επιτίθεται – Το κίνημα αντεπιτίθεται και το Πάρτι αρχίζει

Είμαστε στο 1966 και η κατάσταση έχει αρχίσει και φουντώνει. Την άνοιξη, ο συντηρητικός γερουσιαστής των Δημοκρατικών και ένας από τους πιο ηρωικούς κομμουνιστοφάγους στην ιστορία των ΗΠΑ, Thomas Dodd, ανέλαβε να λύσει το πρόβλημα με το LSD. Ζήτησε άμεσα δραστικά μέτρα, ώστε να σταματήσει τη διάδοση του οξέος στην αμερικανική νεολαία.




Η κυβέρνηση ενεργοποίησε το τεράστιο οπλοστάσιο της και το κάλεσμα του γερουσιαστή για δράση ακούστηκε από εκατοντάδες ειδικούς. Κι έτσι άρχισε μια καθημερινή παρέλαση από τα μίντια επιστημόνων, ειδικών της υγείας, νομικών και άλλων σωτήρων της άτυχης νεολαίας. Η ψυχιατρειοοικονομική σχετική φιλολογία είναι γνωστή, σήμερα τη γνωρίζουν όλοι, και δεν χρειάζεται επανάληψη. Και για να μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία, εμπλουτίστηκε με την επίσης πασίγνωστη θεωρία του ντόμινο: αρχίζεις με χόρτο και LSD και καταλήγεις στην πρέζα.

Το LSD ανακηρύχτηκε ως ο Νο.1 δημόσιος κίνδυνος. Οι ιστορίες και τα ρεπορτάζ δεν είχαν προηγούμενο, με την πιο φευγάτη να λέει για το δράμα ενός ζευγαριού χρηστών που γέννησε ένα παιδί – χταπόδι, αφού το οξύ είχε αλλοιώσει τα χρωμοσώματά τους. Το ό,τι τα Army Chemical Corps διεξήγαγαν έναν μεγάλο αριθμό σχετικών μελετών και δεν μπόρεσαν να αναπαραγάγουν τα αποτελέσματα δεν είχε και πολλή σημασία («βρήκαμε αλλοιώσεις στην περίπτωση της καφεϊνης και άλλων «καθημερινών» ουσιών αλλά όχι στους χρήστες LSD», έλεγε ο υπεύθυνος των μελετών Dr. Van Sim, αλλά τρέχα γύρευε). Οι υπεύθυνοι φρόντισαν τα αποτελέσματα να μην δοθούν στη δημοσιότητα και τα μίντια συνέχισαν τις ιστορίες με τα νεογέννητα παιδια-χταπόδια.

Παρόλα τα ψέμματα της κυβέρνησης, το ψυχεδελικό κίνημα ήταν αρκετά δυνατό και αψηφούσε την αγωνία των μικροαστών. Ένα χρόνο μετά την παρέμβαση του γερουσιαστή Dodd και της θύελλας που ακολούθησε, την Κυριακή του Πάσχα του 1967, χιλιάδες χίππιδες διαδήλωναν και χόρευαν στους δρόμους μιας περιοχής 6 τετραγώνων (αποκλεισμένης από περιπολικά) και φώναζαν “LSD, LSD” και «Οι δρόμοι ανήκουν στον λαό». Στην πόλη κυκλοφορούσαν μπροσούρες με τίτλους όπως: «Οι χίππιδες προειδοποιούν – το καλοκαίρι 100000 χίππιδες θα καταλάβουν το Χάιτ Άσμπουρι» - που έφεραν σε απόγνωση τις αρχές. Οι οποίες, με επίσημη δήλωση του δημάρχου του Αγίου Φραγκίσκου, κήρυξαν του χίππιδες ανεπιθύμητους στην πόλη.

Στη μάχη δεν υπήρξε καθαρός νικητής, άρα και ηττημένος. Οι Αγιοφραγκισκανοί πέτυχαν να θωρακήσουν προς το παρόν την πόλη τους και να ωθήσουν 50000 χίππιδες (τους μισούς από τους επίδοξους καταληψίες της πόλης τους) 185 χλμ νοτιότερα, στο Μόντερέι. Αλλά κι οι χίππιδες δεν πέρασαν άσχημα. Σε μια γιορτή, με οργανοπαίκτες και τραγουδιστές όπως η Janis Joplin, οι Byrds, οι Grateful Dead, οι Who, o Otis Redding, οι Mamas & the Papas, οι Animals, οι Jefferson Airplane, ο Ravi Shankar, οι Simon & Garfunkel και εισητηριο από $3 - $6.50 (σημερινά 25-50, περίπου), τα πράγματα, λογικά, ήταν ωραία. Κι αν λάβει κανείς υπόψη του, ότι αν και δεν ήταν εκεί ο Προφήτης Bob, ήταν ο Μεσσίας Jimi – ο οποίος επιτέλεσε και την πρώτη θυσία της νέας ηλεκτρικής θρησκείας – τα πράγματα μάλλον ήταν υπέροχα.