Τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό: ο Eno παρέα με τον Ferry έφτιαξαν τους Roxy Music, o Bowie, η Patti Smith, οι Talking Heads, ο Iggy Pop με τους Stooges, οι Can, οι Joy Division, οι U2, οι REM, ο Henry Rollins με τους Black Flag, οι Sonic Youth, οι The Jesus and Mary Chain και πάει λέγοντας.
Μια «ασυνάρτητη» παραγωγή (υπογράφει ο Warhol ο οποίος, όταν ήταν παρών, αυτό που έκανε ήταν να βλέπει τον μηχανικό ήχο να πατάει κουμπιά – ο πραγματικός παραγωγός ήταν ο ιδιοφυής Tom Wilson, o άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ της ροκ μουσικής), αποκλειστικά με αριστουργήματα (11 τον αριθμό), πήγε άπατη μόλις κυκλοφόρησε σε μια Αμερική που κουνιόταν στους χίππικους ρυθμούς, ψάχνοντας απεγνωσμένα τον έρωτα και την ειρήνη.
Οι ψυχρές, φασματικές ωδές, βυθισμένες στην σκοτεινή ατμόσφαιρα του γερμανικού εξπρεσιονισμού και στο παράλογο του υπαρξισμού, αναμεμειγμένες με δόσεις οργασμικού χάους, παραφωνίας, γοτθικής κοσμοθέασης και αστικού κυνισμού, πολύ λίγο είχαν να κάνουν με ό,τι άλλο μουσικό γινόταν εκείνη την εποχή. Ήταν η απαισιόδοξη πλευρά της ψυχεδέλειας, σε ευθεία αντίθεση με την αισιόδοξη του Αγίου Φραγκίσκου.
Τα τραγούδια αυτά δεν είχαν προηγούμενο στην ποπ μουσική. Τα άγρια ηχητικά τοπία, τα ευρυματικά κιθαριστικά feedbacks, η παραμόρφωση, η δυσαρμονία, τα βουητά, ο λευκός θόρυβος, ο εκτεταμένος αυτοσχεδιασμός, βασίζονταν περισσότερο στο μινιμαλισμό του LaMonte Young και πολύ λιγότερο στην ροκ, ποπ ή όπως αλλιως την πούμε μουσική.
Και, πάνω από όλα, ήταν το πνεύμα τού να κάνεις μουσική με τον ιδιαίτερο, ανεξάρτητο, μηδενιστικό και ανατρεπτικό τρόπο αυτού που 10 χρόνια αργότερα έγινε γνωστό ως πανκ. Κι αν υπάρχει σήμερα αυτό που λέμε ροκ μουσική (που μάλλον δεν υπάρχει), αυτή γεννήθηκε τη μέρα που οι VU μπήκαν στο στούντιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου