Αν ισχύουν τα λόγια του ίδιου του Γέιτς (όλα τα αποσπάσματα WB, σε μετάφραση CW) :
«Δεν τρέφω την παραμικρή συμπάθεια σ’ εκείνη άποψη της μεσο-βικτωριανής περιόδου, την οποία υποστήριξε κι ο Τένισον, κι η οποία μας λέει ότι η ζωή του ποιητή δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλον πέρα απ’ τον ίδιο. Από την ίδια τη φύση των πραγμάτων, ένας ποιητής είναι ένας άνθρωπος που ζεί μέσα στην απόλυτη αυθεντικότητα ή, μάλλον, ένας άνθρωπος που όσο καλύτερη ποίηση γράφει τόσο και πιο αυθεντική είναι η ζωή του. Η ζωή ενός ποιητή είναι ένα πείραμα πάνω στη ζωή. Κι όσοι έπονται έχουν δικαίωμα να μάθουν γι’ αυτήν. Πάνω απ’ όλα, είν’ απαραίτητο η ζωή ενός λυρικού ποιητή νά ‘ναι γνωστή για να καταλάβουμε ότι η ποίηση του δεν είναι άνθη χωρίς ρίζες αλλά ο λόγος ενός ανθρώπου. Αυτό που πρέπει να κάνει κανείς για πετύχει κάτι σημαντικό στην όποια τέχνη, για ν’ αντέξει τη μοναξιά, ίσως για χρόνια πολλά, για να δεχτεί τις σκέψεις κάποιου όταν οι σκέψεις όλων των άλλων έχουν από πίσω τους την αυθεντία του κόσμου, είναι το να αφιερώσει τη ζωή του, όπως και τα λόγια του αυτά που είναι πιο κοντά στην ψυχή του, στην κριτική του κόσμου»,
καλό είναι θα δούμε αυτό το πείραμα απ’ την αρχή.
Το υλικό μάς το δίνει ο ίδιος ο ποιητής στις «Ονειροπολήσεις πάνω στην παιδική ηλικία και την νιότη»
«Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι αποσπασματικές, μεμονωμένες κι άσχημες, σαν κάποιου που θυμάται αμυδρά τις πρώτες μέρες της Δημιουργίας. Είναι σαν ο χρόνος να μην υπήρχε ακόμα, και τα πάντα να συνυπάρχουν με το συναίσθημα και τον χώρο. Σε αρμονία και χωρίς αλληλουχία.
Θυμάμαι να κάθομαι στα γόνατα κάποιου και να κοιτάζω προς το παράθυρο ενός τοίχου με σκασμένο κι ετοιμόρροπο σοβά, δεν θυμάμαι ποιόν τοίχο αλλά απ’ ό,τι μού ‘παν κάποια σχέση πρέπει νά ‘χα μαζί του. Μετά κοιτάζω έξω προς έναν άλλο τοίχο στο Λονδίνο. Βρίσκεται στην οδό Φίτζρόϊ. Κάποια παιδιά παίζουνε στον δρόμο κι ανάμεσά τους κι ένα παιδί με στολή, μάλλον κανάς τηλεγραφητής. Όταν ρώτησα να μάθω ποιό είναι ετούτο παιδί, ένας υπάλληλος μού είπε ότι επρόκειτο ν’ ανατινάξει την πόλη όλη, κι έντρομος έπεσα για ύπνο.
Μετά έρχονται οι μνήμες από το Σλάιγκοου όπου ζω με τους παππούδες μου. Κάθομαι στο πάτωμα και κοιτάζω ένα καραβάκι με σπασμένο ιστό και με χρώματα γρατζουνισμένα και ξεφλουδισμένα και λέω στον εαυτό μου με μεγάλη λύπη, «είναι πιο απόμακρο από ό,τι ήταν κάποτε», και ενώ το λέω αυτό βλέπω μια γρατζουνιά στην πρύμνη, κι είναι αυτή η γρατζουνιά που είναι η πιο απόμακρη. Κι ήταν μια μέρα που δειπνούσαμε όταν ο θειός μου Γουίλιαμ Μίντελτον είπε, «δεν πρέπει να αγνοούμε τα προβλήματα των παιδιών. Είναι χειρότερα απ΄τα δικά μας, γιατί ενώ εμείς βλέπουμε ένα τέλος σ’ όλα αυτά, αυτά δεν βλέπουνε κανένα», κι είμαι ευγνώμων που ξέρω πόσο δυστυχισμένος είμαι και λέω συχνά στον εαυτό μου «όταν μεγαλώσεις, ποτέ να μην μιλήσεις όπως μιλούν οι μεγάλοι για χρόνια παιδικά κι ευτυχισμένα»».
Η σημασία της παιδικής ηλικίας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας είναι πασίγνωστη και δεν χρειάζεται σχολιασμό.
Αν κι ο ποιητής, αφηγούμενος τις ονειροπολήσεις πάνω στην παιδική ηλικία και την νιότη, γίνεται σταδιακά πιο σαφής στην 2η παράγραφο του κειμένου (Θυμάμαι να κάθομαι στα γόνατα κάποιου [...] Μετά κοιτάζω έξω προς έναν άλλο τοίχο στο Λονδίνο), η πιο αινιγματική πρώτη παράγραφος είναι αυτή που με ερέθισε περισσότερο.
Αναρωτήθηκα πως θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι σαν να «Είναι σαν ο χρόνος να μην υπήρχε ακόμα, και τα πάντα να συνυπάρχουν σε αρμονία με το συναίσθημα και τον χώρο. Σε αρμονία χωρίς αλληλουχία»; Έχουμε να κάνουμε με το πρώτο επταήμερο του κόσμου, μάλλον με τη Δευτέρα ή την Τρίτη της δημιουργίας.
Κι επειδή μια τεχνική που χρησιμοποιώ για να εξοικιωθώ με την ιδέα του θανάτου είναι «Η Φαντασίωση της Εμβρυϊκής Ζωής», βασιζόμενος στις πρωτοπόρες έρευνες του Έλληνα Ψυχίατρου Αθανάσιου Καυκαλίδη (1919-1987), είπα να προσπαθήσω να φαντασιωθώ και τους 9 πρώτους μήνες της ζωής του ποιητή στην μήτρα της 24χρονης Σουζάνας – μια άσκηση που βοηθάει και στο στοχασμό πάνω στον φόνο, στην άμβλωση και στην εξαιρετικά αποδοτική εξελικτικά άποψη «τα βλέπω (τα πράγματα) όπως με βολεύει»).
Αλλά, πριν απο τις φαντασιώσεις μου, ας ακούσουμε τον δρα Καυκαλίδη:
«Πιστεύω ότι η ύλη από την οποία αποτελείται το ανθρώπινο σώμα διατηρεί τη μνήμη της προέλευσής της και της εξέλιξής της. Ο άνθρωπος δεν γεννιέται «άγραφο χαρτί». Η συνείδηση διαμορφώνεται μέσα στη μήτρα. Το έμβρυο νοιώθει από την πρώτη στιγμή της συνένωσης του σπερματοζωαρίου και ωαρίου των φυσικών του γεννητόρων. Για την εμβρυϊκή συνείδηση η μητρική αποδοχή ή απόρριψη αποτελούν μηνύματα –ερεθίσματα που κατά κανόνα αφήνουν τα ίχνη τους στα ανθρώπινα κύτταρα. Η επανενεργοποίηση αυτών των ‘ιχνών μνήμης’ από το ψυχοδηλωτικό φάρμακο LSD είχε σαν αποτέλεσμα την επαναβίωση της ενδομήτριας ζωής».
Και νά το πάλι, για άλλη μια φορά μπροστά μας, το διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος.
Θεού θέλοντος, συνεχίζουμε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου