Αυτό που παρατηρεί ο/η αγγλο-αμερικανός/-ίδα αναγνώστης/-ρια είμαι μια σημαντική θηλυκοποίηση της ελληνικής ποίησης, σε συμφωνία και με την παγκόσμια ποίηση, την κοινωνία και τη φύση γενικότερα [φυσικά, στην ιστορία της ποίησης οι γυναίκες έπαιξαν πάντα σημαντικότατο ρόλο και ήταν αυτές που, τις περισσότερες φορές, βάζανε τα φράγκα].
Τα πρώτα αποστάγματα ήρθαν από το αποστακτήριο του κ. David Ricks και της παρέας του (Modern Greek Writing: An Anthology in EnglishTranslation, 2003), οι οποίοι απόσταξαν και ποίηση και πρόζα από τoυς καρπούς που φυτεύτηκαν στα χρόνια από την ανεξαρτησία και δώθε [εδώ να σημειωθεί ότι ο όρος απόσταγμα δεν είναι και τόσο δόκιμος αφού αποκλείει τα εξαιρετικά, πολλές φορές, προϊόντα της αλκοολικής ζύμωσης, αλλά εδώ τον χρησιμοποιούμε πιο πολύ με το ποιητικό του και όχι το φυσικοχημικό του νόημα], δεν έχουν και πολύ κοριτσίστικο πράμα.
Ακολούθησαν 2 εκδόσεις στις ΗΠΑ: η μια με επιμέλεια του Ν Βαλαωρίτη & του Θαναση Μασκαλερη (An Anthology of Modern Greek Poetry, 2003) που η κατηγοροποίηση γίνεται με βάση τα κινήματα (συμβολιστές, μοντερνιστές, σουρεαλιστές και τα παρόμοια) που γενικά δεν είναι ιδαιίτερα γενναιόδωρη με τη γυναικεία ποίηση. Η άλλη, στην οποία και επικεντρώνουνε, με επιμέλεια των Peter Bien, Peter Constantine, Edmund Keeley και, της επιμελήτριας των «Μέτρων Λιτότητας», Karen Van Dyck: Century of Greek Poetry 1900–2000, 2004), η οποία είναι κι η μεγαλύτερη με 109 ποιητές/ριες και 445 ποιήματα. Από τη συλλογή αυτή λείπουν ονόματα σημαντικών και ιδιαίτερων ποιητών (με πιο χτυπητές τις (αδικαιολόγητες) απουσίες του Παλαμά και μετά του Άρη Αλεξάνδρου για μας) αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας.
Έτσι, συγκρίνοντας τα χρωμοσώματα της «Ανθολογίας του 20ου Αιώνα» με αυτά των «Μέτρων Λιτότητας (του 21ου)», έχουμε μια αύξηση 86% του γυναικείου υλικού:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου