Γιατί η ποίηση έχει (ή δεν έχει) νόημα (23): Η ποίηση και το σεξ (2): Καμπίσιο ή Καμπάτο;

Το ποίημα «Δημοτικό Τραγούδι» είναι το 13ο και τελευταίο ποίημα του πρώτου κεφαλαίου της «Στροφής». Ακολουθεί το δεύτερο κεφάλαιο της συλλογής με τον τίτλο «Ερωτικός Λόγος» και 5 επιμέρους ποιήματα.

Η «Στροφή» θεωρείται ορόσημο για την νεοελληνική ποίηση, αφού αποτέλεσε μια στροφή, έναν καινούργιο προσανατολισμό. Και είναι ο μοναδικός ποιητικός τίτλος που συναγωνίζεται (από απόσταση μεγάλη βέβαια) την Ιθάκη του Καβάφη  σε δικτυακή διείσδυση μετρούμενη σε google-index και wiki-index.

Η «Στροφή» και η κατασκευή της στροφής θα απασχολήσουν σε κάποια φάση την ΟΔΝΠ, αφού η όλη ιστορία έχει αρκετό γέλιο. Προς το παρόν και στα πλαίσια της συσχέτισης ποίησης και γενετήσιας πράξης, η ομάδα επέλεξε το «Δημοτικό Τραγούδι».


«Τα μονοκοτυλήδονα
και τα δικοτυλήδονα
ανθίζανε στον κάμπο

σου το χαν πει στον κλήδονα (*)
και σμίξαμε φιλήδονα
τα χείλη μας, Μαλάμω!»

Το ερώτημα είναι: καμπίσιο ή καμπάτο;

(*) Η λέξη «κλήδονας» παράγεται από την αρχαία λέξη «η κληδών»=προγνωστικός ήχος, το μαντικό σημάδι και κατ’ επέκταση το άκουσμα του οιωνισμού ή προφητείας, ο συνδυασμός τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων ή πράξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής στον οποίο αποδιδόταν προφητική σημασία. Σύμφωνα με ορισμένους η λέξη  προέρχεται από το κλειδί που ανοίγει και κλείνει το κουτί τη τύχης. Όπως και νάχει, την παραμονή του καλοκαιρινού Αϊ-Γιαννιού (23/6), οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονταν σε ένα από τα σπίτια του χωριού, όπου αναθέταν σε κάποια ή σε κάποιες από αυτές (την/τις υδροφόρο/ες νεαρά/ές) να φέρουν από το πηγάδι το «αμίλητο νερό».