(συνέχεια από το προηγούμενο)
Εκεί όπου η κραιπάλη ήταν κυρίαρχη ήταν η Πομπήια, το κέντρο του εμπορίου οίνου στην αυτοκρατορία. Το σταφύλι το είχαν φέρει μαζί τους οί Έλληνες άποικοι και στα χρόνια των Καισάρων ήταν ήδη η «κρασούπολη της Ιταλίας».
«Στα κρασιά της Πομπηίας η τελειότητα επέρχεται στα 10 χρόνια και περαιτέρω ωρίμανση δεν προσθέτει κάτι το ιδιαίτερο», μας πληροφορεί ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, και προσθέτει:
«[...] λέγεται, επίσης, ότι είναι κρασιά επιβλαβή αφού το χανγκόβερ κρατάει μέχρι τη άλλη μέρα το μεσημέρι».
Παρόλο το χανγκόβερ, οι Πομπήιοι έπιναν το κρασί με τρελό τρόπο και μετρούσαν το πόσο έπινε κάποιος. Ο τυπικός πομπηίος πότης ξυπνούσε με αβάσταχτο χανγκόβερ και, γυμνός και πνιγμένος στούς έμετους της βραδινής μέθης, ορμούσε στα δημόσια λουτρά και αφού πλενόταν έπιανε δουλειά: το ένα κύπελλο μονοκοπανιά, τό δεύτερο επίσης, έμετος, και φτού απ’ την αρχή...
Υπήρχαν και 118 ταβέρνες που σύχναζαν οι πιο φτωχοί και γίνονταν πάνω κάτω τα ίδια. Μέχρι που έπιασε δουλειά ο Βεζούβιος...
Αντίθετα από την παρακμή και την κραιπάλη της πρωτεύουσας και πόλεων σαν την Πομπηία, η ρωμαϊκή λεγεώνα διατήρησε τις αυστηρότητα και τη λιτότητα της publica romana. To κρασί, διαλυόμενο στο νερό, χρησιμοποιήθηκε για τις αντι-βακτηριακές του ιδιότητες και έσωσε τη λεγεώνα από το μεγαλύτερο κίνδυνο ενός στρατεύματος κατά τη διάρκεια πολέμου.
Οι λεγεώνες ξεκίνησαν την επέκταση προς τη Δύση χτυπώντας πρώτα τους Γαλάτες. Τα χτυπήματα ήταν βαθμιαία και συστηματικά και το κρασί ένα από τα καλύτερα όπλα. Το υπερδιπλάσιο ποσοστό αιθυλικής αλκοόλης του κρασιού συγκριτικά με την μπύρα, τσάκισε τους Γαλάτες.
Αν και είχαν γνωρίσει το κρασί από πιο πριν (από την αποίκηση της Μασσαλίας από τους Έλληνες), δεν ήταν προετοιμασμένοι να αντέξουν το extra kick του. Και επήλθε η φυσική κατάπτωση: άρχισαν να παχαίνουν και να χάνουν τη δύναμη τους, το εξουθενωτικό χανγκόνβερ τους έκανε να παραμελούν την άσκηση και να κουράζονται και να λαχανιάζουν πολύ εύκολα. Η σφαγή από τις λεγεώνες ήταν πλέον αναπόφευκτη και η κατάκτηση τάχιστη. Το ίδιο τάχιστη ήταν και η διάχυση του οίνου σε όλη τη γαλατική επικράτεια.
Και το Μπορντώ, μακρινός πελάτης της Πομπηίας μέχρι πρότινος, ανέλαβε πρωτοβουλία και άρχισε να παράγει τα δικά του κρασιά.
(συνεχίζεται)
Εκεί όπου η κραιπάλη ήταν κυρίαρχη ήταν η Πομπήια, το κέντρο του εμπορίου οίνου στην αυτοκρατορία. Το σταφύλι το είχαν φέρει μαζί τους οί Έλληνες άποικοι και στα χρόνια των Καισάρων ήταν ήδη η «κρασούπολη της Ιταλίας».
«Στα κρασιά της Πομπηίας η τελειότητα επέρχεται στα 10 χρόνια και περαιτέρω ωρίμανση δεν προσθέτει κάτι το ιδιαίτερο», μας πληροφορεί ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, και προσθέτει:
«[...] λέγεται, επίσης, ότι είναι κρασιά επιβλαβή αφού το χανγκόβερ κρατάει μέχρι τη άλλη μέρα το μεσημέρι».
Παρόλο το χανγκόβερ, οι Πομπήιοι έπιναν το κρασί με τρελό τρόπο και μετρούσαν το πόσο έπινε κάποιος. Ο τυπικός πομπηίος πότης ξυπνούσε με αβάσταχτο χανγκόβερ και, γυμνός και πνιγμένος στούς έμετους της βραδινής μέθης, ορμούσε στα δημόσια λουτρά και αφού πλενόταν έπιανε δουλειά: το ένα κύπελλο μονοκοπανιά, τό δεύτερο επίσης, έμετος, και φτού απ’ την αρχή...
Υπήρχαν και 118 ταβέρνες που σύχναζαν οι πιο φτωχοί και γίνονταν πάνω κάτω τα ίδια. Μέχρι που έπιασε δουλειά ο Βεζούβιος...
Αντίθετα από την παρακμή και την κραιπάλη της πρωτεύουσας και πόλεων σαν την Πομπηία, η ρωμαϊκή λεγεώνα διατήρησε τις αυστηρότητα και τη λιτότητα της publica romana. To κρασί, διαλυόμενο στο νερό, χρησιμοποιήθηκε για τις αντι-βακτηριακές του ιδιότητες και έσωσε τη λεγεώνα από το μεγαλύτερο κίνδυνο ενός στρατεύματος κατά τη διάρκεια πολέμου.
Οι λεγεώνες ξεκίνησαν την επέκταση προς τη Δύση χτυπώντας πρώτα τους Γαλάτες. Τα χτυπήματα ήταν βαθμιαία και συστηματικά και το κρασί ένα από τα καλύτερα όπλα. Το υπερδιπλάσιο ποσοστό αιθυλικής αλκοόλης του κρασιού συγκριτικά με την μπύρα, τσάκισε τους Γαλάτες.
Αν και είχαν γνωρίσει το κρασί από πιο πριν (από την αποίκηση της Μασσαλίας από τους Έλληνες), δεν ήταν προετοιμασμένοι να αντέξουν το extra kick του. Και επήλθε η φυσική κατάπτωση: άρχισαν να παχαίνουν και να χάνουν τη δύναμη τους, το εξουθενωτικό χανγκόνβερ τους έκανε να παραμελούν την άσκηση και να κουράζονται και να λαχανιάζουν πολύ εύκολα. Η σφαγή από τις λεγεώνες ήταν πλέον αναπόφευκτη και η κατάκτηση τάχιστη. Το ίδιο τάχιστη ήταν και η διάχυση του οίνου σε όλη τη γαλατική επικράτεια.
Και το Μπορντώ, μακρινός πελάτης της Πομπηίας μέχρι πρότινος, ανέλαβε πρωτοβουλία και άρχισε να παράγει τα δικά του κρασιά.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου