Tο καλοκαίρι του 1942, οι ΗΠΑ είχαν μισό και χρόνο που ‘χαν μπεί στον πόλεμο και ο στρατηγός Γουίλιαμ «Άγριος Βασίλης» Ντόνοβαν, διευθυντής της OSS (Office of Strategic Services), της προμήτορος της CIA, κάλεσε στο γραφείο του 6 διακεκριμένους επιστήμονες.
«Ακούστε μάγκες», τους είπε.
«Ο στόχος σας είναι να αναπτύξετε ένα φάρμακο που να επηρεάζει τον λόγο, δηλ τη συνείδηση. Η ανάγκη για κάτι τέτοιο είναι μεγάλη, απροσμέτρητη».
Η επιστημονική ομάδα στρώθηκε στη δουλειά και τα πειράματα έτρεχαν με χίλια. Αλκοόλ, βαρβιτουρικά, καφεϊνη, πεγιότ, σκοπολαμίνη και άλλες μαγικές ουσίες δοκιμάστηκαν εκτεταμένα αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν ικανοποιητικά.
Και τότε, η ανθρωπότητα, αυτή τη φορά αντιπροσωπευόμενη από τις κόρες της Κατασκοπία και Επιστήμη, κατέφυγε για άλλη μια φορά στο «Χόρτο του Θεού».
«Με τη μαριχουάνα, τα λες όλα», αποφάνθηκαν οι κορυφαίοι αυτοί ερευνητές.
Και κάνοντας χρήση της εστεροποίησης, της θαυμαστής αυτής χημικής διεργασίας κατά την οποία δυο αντιδρώντα (μια αλκοόλη και ένα οξύ) σχηματίζουν εστέρα ως κύριο προϊόν και νερό, κατάφεραν να φτιάξουν ένα πολύ γαμάτο άχρωμο εκχύλισμα που δεν είχε ούτε μυρωδιά ούτε γεύση.
Τα αποτελέσματα ενθουσίασαν τον Άγριο Βασίλη και αναφώνησε:
«This is the truth drug (TD)»
Παρόλα τα ενθαρρυντικά προκαταρκτικά αποτελέσματα, στη πράξη τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά. Υπήρξαν λήπτες που έγραφαν κανονικά στα αρχίδια τους τούς ανακριτές απατώντας με ένα μόνιμο «everything is good, and everyone is god, and fuck off».
Όπως και νά ’χε, μετά τον πόλεμο η OSS εγκατέλειψε την προσπάθεια εύρεσης του ορού της αλήθειας και το 1947 (χρονιά ίδρυσης της CIA), το Ναυτικό πήρε την σκυτάλη και οργάνωσε το πρότζεκτ CHATTER.
Στην περίπτωση αυτή, τα πειράματα έγιναν με μεσκαλίνη (ένα ημι-συνθετικό εκχύλισμα του πεγιότ που προκαλεί παρασθήσεις).
Το ενδιαφέρον του Ναυτικού γι’ αυτά τα πράγματα είχε φουντώσει από τα ευρήματα των αμερικανών κατασκόπων σχετικά με τις σχετικές έρευνες των Ναζί γιατρών στο Νταχάου (ως γνωστό, η 12ετία των ναζί ήταν ο παράδεισος της επιστημονικής έρευνας), οι οποίοι (με πολλή λύπη) είχαν καταλήξει στο ότι δεν είναι δυνατό να επηρεάσεις τη θέληση κάποιου ακόμα και με τη μεγαλύτερη δόση μεσκαλίνης - αν και όπως κατάλαβαν αργότερα οι αμερικανοί, αυτό οφειλόταν μάλλον στον τρόπο που έθεταν τις ερωτήσεις οι γερμανοί ανακριτές - σαν γερμανοί καθηγητές φιλοσοφίας – και στην αδυναμία του ανακρινόμενου να καταλάβει την ερώτηση.
Οι πιο πούστηκες αμερικάνικες ερωτήσεις είχαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα όπως πολύ γρήγορα κατάλαβαν.
Και, πλέον, τα χρόνια ήταν ώριμα για πιο προχωρημένα πρότζεκτς.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου