Μισός αιώνας: Το Καλοκαίρι του Έρωτα – Προεόρτια (3)

Το Σύμπαν όμως ξεκλείδωνε με περίεργο τρόπο.

Καθώς οι έρευνες της CIA προχωρούσαν σεμεγαλύτερα βάθη, οι εκτιμήσεις άλλαξαν: οι πληροφορίες που έδινε ένα πρόσωπο σε  psychotic state ήταν αλλόκοτες, μη αξιόπιστες και πολύ δύσκολα ερμηνεύσιμες και πολλοί αξιωματούχοι της Υπηρεσίας πίστεψαν ότι το LSD θα ήταν πιο χρήσιμο ως προστατευτικό εργαλείο στις ανακρίσεις: αν κάποιος έπεφτε στα χέρια του εχθρού θα είχε μια ταμπλέτα LSD μαζί του θα την κατάπινε και οι ανακριτές θα προσπαθούσαν να βγάλουν άκρη με τα χαοτικά λεγόμενά του.

Προφανώς, η ιδέα αυτή δεν ήταν και πολλή πρακτική και δείχνει τη σύγχυση των επιστημόνων της CIA: στην αρχή το LSD ήταν ό,τι έπρεπε για ορός της αλήθειας, στη συνέχεια ό,τι έπρεπε ως ορός του ψέμματος και τώρα δεν ήξερα τί να πιστέψουν.

Και τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν άρχισαν οι υποψίες για γνώση περί του LSD από τους Σοβιετικούς και Κόκκινους Κίτρινους. Έτσι, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, οι πράκτορες στους οποίους ανατίθεντο υπερατλαντικές και υπερειρηνικές αποστολές, δοκίμαζαν συστηματικά το LSD για να έχουν τη σχετική εμπειρία και να μην βρεθούν προ δυσάρεστων εκπλήξεων αν έπεφταν στα χέρια των Commies.

H συστηματική χρήση LSD και οι παρατηρήσεις που καταγράφονταν (το 1/3 των πρακτόρων έπαιρναν LSD και τα υπόλοιπα 2/3 κατέγραφαν τη συμπεριφορά τους) άνοιξαν νέους ορίζοντες στη συλλογική συνείδηση της Υπηρεσίας. Το διαιθυλαμίδιο λειτούργησε ως καταλύτης και έγινε έκρηξη ιδεών και γεννήθηκαν τα smart shots, οι antivitamins, τα knock-out drops, τα aphrodisiacs, τα headache clusters και τα λοιπά. 

Το «Ιερό Δισκοπότηρο» της Υπηρεσίας, ένα ερευνητικό πρόγραμμα υψηλής προτεραιότητας, ήταν  μια ουσία που θα προκαλούσε την Απόλυτη Ευφορία χωρίς ίχνος hangcover.

Και γράφοντας αυτά θυμήθηκα τον μεγάλο ντόπιο ρόκερ Τ. Παπαντίνα που μας άφησε χρόνους ένα χρόνο πριν και δυστυχώς δεν τον θυμήθηκαν πολλοί από τους επαγγελματίες μνημοσυνογράφους του f/b. Πριν 25 χρόνια, ξεφυλλίζοντας σε ένα καφέ στην Καστοριά την «Πλάτωνος Φαρμακεία» του Ιάκωδου Δεριδά, εξέφρασε ένα μεγαλειώδες παράπονο προς την επιστήμη που δεν είχε καταφέρει να κάνει κάτι, να το πίνουμε, να φτιαχνόμαστε και την άλλη μέρα να μην έχουμε hangcover.