(συνέχεια από το προηγούμενο)
Σε μια δεύτερη περιγραφή που αποδίδεται στον Αριστοτέλη έχουμε μια πιο μονοδιάστατη περιγραφή για την επίπτωση του οίνου (προς τα μπρός το κεφάλι) και επιβεβαίωση της επίπτωσης της μπύρας (προς τα πίσω το κεφάλι) :
«Αριστοτέλης δε φησιν ότι οι μεν υπ’ οίνου μεθυσθέντες επί πρόσωπον φέρονται, οι δε τον κρίθινον πεπωκότες εξυπτιάζονται την κεφαλήν· ο μεν γαρ οίνος καρηβαρικός (φέρνει βάρος στο κεφάλι/πονοκέφαλο), ο δε κρίθινος καρωτικός (φέρνει ύπνο).»
[το εξυπτιάζω σημαίνει και κοιτάζω αφυψηλού >εξύπτιος=αλλαζονικός, > τσύπτιος >τσύφτιος>τσίφτης]
Σε κάθε περίπτωση, η προτίμηση του Αριστοτέλη ήταν το κρασί. Λίγο πριν πεθάνει, όταν του ζητήθηκε να ορίσει το διάδοχό του, κατέληξε σε 2 ονόματα: τον Θεόφραστο τον Λέσβιο και τον Εύδημο τον Ρόδιο. Και ζήτησε να του φέρουν κρασί από τη Λέσβο και τη Ρόδο. Τα δοκίμασε και προτίμησε το λέσβιο κρασί. Οι μαθητές του, μετά το θάνατό του, επέλεξαν τον Θεόφραστο για ηγέτη τους, ακολουθώντας τη διακριτική υπόδειξη του δασκάλου.
Ο Θεόφραστος συνέχισε το έργο του Αριστοτέλη και έγραψε για πολλά θέματα, της μέθης συμπεριλαμβανομένης. Τα περισσότερα έχουν χαθεί αλλά σε κάθε περίπτωση τα γραφόμενά του ήταν επηρεασμένα από την ταξινόμηση του δασκάλου του που αγνοούσε την αιθυλική αλκοόλη. Η οποία ήταν κοινό συστατικό και των δυο ποτών. ‘Οπως και το ότι η αλκοόλη ήταν αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης ζυµοµυκήτων και ζάχαρης.
Μη γνωρίζοντας λοιπόν την ακλοολική ζύμωση ο Θεόφραστος έκανε μια πιο φαινομενολογική προσέγγιση. Παρατηρώντας την όλη διαδικασία (για την τεχνολογία της μπύρας μια καλή σύνοψη εδώ) είδε μια διαδικασία αλλοίωσης του σπόρου (βυνοποίηση) και μια διαδικασία αποσύνθεσής του (ζύμωση). Το αποτέλεσμα, η μπύρα, ήταν προϊόν μιας αλλοίωσης της πραγματικής φύσης του σπόρου (κάτι το σαπισμένο).
Ο Θεόφραστος έδωσε στη μπύρα το στίγμα της αλλοίωσης και πολλοί μελλοντικοί συγγραφείς ακολουθήσαν αυτή τη θεώρηση.
Τα σταφύλια έχουν μπόλικα φυσικά σάκχαρα και οι ζυμομύκητες υπάρχουν στις φλούδες τους. Και δεν χρειάζεται να εφεύρει κανείς μια ολόκληρη διαδικασία και να χρησιμοποιήσει «εξωτερικούς» μύκητες για να πετύχει αλκοολικό αποτέλεσμα. Και αυτή η διαφορά, η εντονότερη διαπλοκή του ανθρώπου στην περίπτωση της μπύρας, που αλλοιώνει και μετασχηματίζει το σπόρο («οι διαβρωτικοί μύκητες»), είναι που οδήγησε στην υποτίμηση της μπύρας.
Σε μια δεύτερη περιγραφή που αποδίδεται στον Αριστοτέλη έχουμε μια πιο μονοδιάστατη περιγραφή για την επίπτωση του οίνου (προς τα μπρός το κεφάλι) και επιβεβαίωση της επίπτωσης της μπύρας (προς τα πίσω το κεφάλι) :
«Αριστοτέλης δε φησιν ότι οι μεν υπ’ οίνου μεθυσθέντες επί πρόσωπον φέρονται, οι δε τον κρίθινον πεπωκότες εξυπτιάζονται την κεφαλήν· ο μεν γαρ οίνος καρηβαρικός (φέρνει βάρος στο κεφάλι/πονοκέφαλο), ο δε κρίθινος καρωτικός (φέρνει ύπνο).»
[το εξυπτιάζω σημαίνει και κοιτάζω αφυψηλού >εξύπτιος=αλλαζονικός, > τσύπτιος >τσύφτιος>τσίφτης]
Σε κάθε περίπτωση, η προτίμηση του Αριστοτέλη ήταν το κρασί. Λίγο πριν πεθάνει, όταν του ζητήθηκε να ορίσει το διάδοχό του, κατέληξε σε 2 ονόματα: τον Θεόφραστο τον Λέσβιο και τον Εύδημο τον Ρόδιο. Και ζήτησε να του φέρουν κρασί από τη Λέσβο και τη Ρόδο. Τα δοκίμασε και προτίμησε το λέσβιο κρασί. Οι μαθητές του, μετά το θάνατό του, επέλεξαν τον Θεόφραστο για ηγέτη τους, ακολουθώντας τη διακριτική υπόδειξη του δασκάλου.
Ο Θεόφραστος συνέχισε το έργο του Αριστοτέλη και έγραψε για πολλά θέματα, της μέθης συμπεριλαμβανομένης. Τα περισσότερα έχουν χαθεί αλλά σε κάθε περίπτωση τα γραφόμενά του ήταν επηρεασμένα από την ταξινόμηση του δασκάλου του που αγνοούσε την αιθυλική αλκοόλη. Η οποία ήταν κοινό συστατικό και των δυο ποτών. ‘Οπως και το ότι η αλκοόλη ήταν αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης ζυµοµυκήτων και ζάχαρης.
Μη γνωρίζοντας λοιπόν την ακλοολική ζύμωση ο Θεόφραστος έκανε μια πιο φαινομενολογική προσέγγιση. Παρατηρώντας την όλη διαδικασία (για την τεχνολογία της μπύρας μια καλή σύνοψη εδώ) είδε μια διαδικασία αλλοίωσης του σπόρου (βυνοποίηση) και μια διαδικασία αποσύνθεσής του (ζύμωση). Το αποτέλεσμα, η μπύρα, ήταν προϊόν μιας αλλοίωσης της πραγματικής φύσης του σπόρου (κάτι το σαπισμένο).
Ο Θεόφραστος έδωσε στη μπύρα το στίγμα της αλλοίωσης και πολλοί μελλοντικοί συγγραφείς ακολουθήσαν αυτή τη θεώρηση.
Τα σταφύλια έχουν μπόλικα φυσικά σάκχαρα και οι ζυμομύκητες υπάρχουν στις φλούδες τους. Και δεν χρειάζεται να εφεύρει κανείς μια ολόκληρη διαδικασία και να χρησιμοποιήσει «εξωτερικούς» μύκητες για να πετύχει αλκοολικό αποτέλεσμα. Και αυτή η διαφορά, η εντονότερη διαπλοκή του ανθρώπου στην περίπτωση της μπύρας, που αλλοιώνει και μετασχηματίζει το σπόρο («οι διαβρωτικοί μύκητες»), είναι που οδήγησε στην υποτίμηση της μπύρας.
Οι ψευδο-επιστημονικές απόψεις του Αριστοτέλη και των μαθητών του καταδίκασαν την μπύρα σε όλη τη διάρκεια της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας. Οι Έλληνες ήταν ο μοναδικός λαός καλλιεργητής/παραγωγός δημητριακών που σνόμπαρε την μπύρα. Θα ακολουθήσουν κι οι Ρωμαίοι.
(συνεχίζεται)
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου