Μέσα στα συντρίμμια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το κρασί είναι κυρίαρχο αλλά οι απο γύρω (Κέλτες, Αγγλοσάξονες, Γερμανοί και Σκαδιναβοί) έχουν ένα πιο πλούσιο μείγμα στη διάθεσή τους: μπύρα, υδρόμελι και κρασί από άγρια φρούτα. Το σχίσμα είναι προφανές.
Οι ρωμαλέοι ιεραπόστολοι που ανέλαβαν το καθήκον να διδάξουν τον λόγο του Χριστού στις βαρβαρικές φυλές που αλληλοσκοτωνόντουσαν, γρήγορα κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να πείσουν βασιζόμενοι στις συστάσεις του Κλήμεντος Αλεξανδρέως.
Το βαρύ μεθύσι ήταν μέσα στο πριγκηπικό εθιμοτυπικό, για να μη μιλήσουμε για τους παρακατιανούς. Η δίψα των αγγλοσαξώνων ειδικά ήταν τέτοια, που τους ήταν αδύνατο να κατανοήσουν γιατί ένας παντοδύναμος Θεός δεν έδωσε τη δύναμη στον Μωυσή να κάνει με τη ράβδο του να αναβρύσει από τον βράχο μπύρα αντί για νερό.
Τη λύση έδωσαν μια ισχυρή προσωπικότητα και οι «αντικειμενικές συνθήκες».
Ο αριστοκρατικής καταγωγής Βενέδικτος, νέος με περίλαμπρες προοπτικές, την «άκουσε», αποτραβήχτηκε και το έριξε στη σκληρή αγροτική δουλειά και την προσευχή. Η φήμη της αγιότητάς του εξαπλώθηκε στους γύρω ορεινούς πληθυσμούς και μέσα σε διάστημα 20 χρόνων ήλθαν κοντά του καμιά 200αριά υποψήφιοι μοναχοί. Και δεν άργησε να ιδρύσει το πρώτο μοναστήρι της Δύσης, επάνω στο όρος Cassino (540 μΧ).
Μπορεί το κήρυγμα του Βενέδικτου να είχε ως βάση του τις αξίες της ένδειας, της αγνότητας και της υποταγής αλλά είχε μεγάλη πέραση και σύντομα η δυτική Ευρώπη γέμισε με μοναστήρια Βενεδικτίνων. Σε μια μεταβατική περίοδο και μέσα στους χαλασμούς της, δεν ακούγεται και πολύ απωθητική η προοπική μιας ήρεμης ζωής, μέσα στην προσευχή και την εργασία (σωματική ή πνευματική, ανάλογα με τις προτιμήσεις και τις ικανότητες καθενός). Ιδιαίτερα αν, καθημερινά, έχουμε να πιούμε και κανά δυο ποτηράκια.
Οι Βενεδικτίνοι έφτασαν κάποια στιγμή και στην Ιρλανδία. Κι ο Άγιος Πατρίκιος έκανε την ιστορική τομή: συνέδεσε την πίστη με το πίνειν. Για πρώτη φορά, οι μοναχοί μπορούσαν να μεθούν.
Τα ιρλανδικά μοναστήρια έπαιξαν κομβικό ρόλο στην ιστορία του χριστιανισμού και η ανοχή προς το αλκοόλ (αν όχι η καθαρή προπαγάνδισή του) εκ μέρους των ιρλανδών ιεραποστόλων ήταν ο καταλύτης. Μιλούσαν στο κοινό τους για θαύματα ανάλογα με το Γάμο στην Κανά, όπου το νερό γινόταν μπύρα και ήταν αυτά τα θαύματα που έκαναν τους κατοίκους της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, να κάτσουν και να στήσουν αυτί.
Παράλληλα, οι ιρλανδοί μοναχοί έκαναν και ένα σημαντικό φιλολογικό έργο, κατά πάσα πιθανότητα με τη βοήθεια του αλκοόλ: καθώς η Ιρλανδία δεν είχε καταληφθεί από τους Ρωμαίους κι οι κάτοικοί της παρέμειναν σε ημιάγρια κατάσταση και ολοκληρωτικά αμόρφωτοι, οι μοναχοί στρώθηκαν στη δουλειά για να μορφωθούν και να μορφώσουν. Διάβασαν τους ρωμαίους κλασικούς ενσωματώνοντας μοτίβα και τεχνικές στις δικές τους αφηγήσεις. Χωρίς αυτούς, τα έργα του Οβίδιου και του Βιργίλιου θα είχαν χαθεί.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου