(συνέχεια από το προηγούμενο)
Το Ισλάμ γεννήθησε σε μια περιοχή όπου οι πότες δεν ήταν λίγοι. Αρχικά ο Προφήτης ήταν συγκαταβατικός με το αλκοόλ. Η πρώτη αναφορά στο Κοράνιο είναι μάλλον θετική, η επόμενη όπως είναι μάλλον αποτρεπτική:
«Σε ρωτάνε για το κρασί και τη χαρτοπαιξία: Απάντησε: Και τα δυο είναι και ωφέλιμα και βλαβερά για τον άνθρωπο. Η βλάδη όμως είναι μεγαλύτερη από την ωφέλεια» (Σούρα 2, στίχος 219)
Σαν είδε ότι η οδηγία δεν έπιανε και πολύ και οι πότες δε λέγανε να ξεσουρώσουν ούτε για την προσευχή, πρόσθεσε μια μικρή λεπτομέρεια: η προσευχή υπό την επήρεια αλκοόλ είναι αμαρτία μεγάλη.
Έτσι, με δεδομένη την ημερήσια συχνότητα των προσευχών, ήταν σίγουρος για το καθαρό κεφάλι που ήθελε για τους πιστούς του.
Μάταια όμως. Η δύναμη του αλκοόλ κέρδιζε πολλούς πιστούς που δεν έδειχναν να φοβούνται από την αμαρτία. Έως ότου, ένα αιματηρό επεισόδιο μεταξύ μεθυσμένων πιστών, τον ανάγκασε να το ταυτίσει με τον Σατανά. Και να υποσχεθεί έναν Παράδεισο γεμάτο και με αλκοόλ. Κάτι που δεν είχε τολμήσει να υποσχεθεί ούτε και ο πιο οραματιστής χριστιανός Άγιος. Κι έτσι, όλα διορθώθηκαν.
Ή, έτσι φαινόταν. Αφού οι μουσουλμάνοι ποιητές δεν έλεγαν να εγκαταλείψουν το πιοτί. Με πρώτον και καλύτερο τον Αμπού Νουβάς (759-813). Ο οποίος, αφού μελέτησε το Κοράνιο, το ερμήνευσε με το δικό του τρόπο και τό ‘ριξε στο ποτό, τον έρωτα και την ποίηση. Και είναι το ποτό και έρωτας του για ένα νεαρό αγόρι που έφεραν για πρώτη φορά στην ιστορία χριστιανισμό και ισλάμ στο ίδιο ποιήμα:
«Εύχομαι να ήμουν η Θεία Ευχαριστία που θα του δοθεί ή το Δισκοπότηρο από το οποίο θα πιεί! Όχι, εύχομαι να ήμουν οι φυσαλλίδες του κρασιού. Και να ήμουν μέσα του».
Τί έσωσε τον Αμπού Νουβάς από την τιμωρία και το θάνατο; Μα το ανυπέρβλητο ταλέντο του στη στιχουργική και οι πανηγυρικοί ύμνοι που έγραφε για τους άρχοντες. Όπως και το ότι η ποίηση σου ήταν ανοιχτή στη μετάνοια. Ο θρύλος θέλει το επιτάφιο επίγραμμα του να λέει:
Πέρα από τη φιλοσοφία του πίνειν, η ουσιαστική συνεισφορά του Ισλάμ βρίσκεται αλλού: Ο Jabir ibn Hayyan (721-815), ο προπάτορας της Χημείας, βελτιστοποίησε την απόσταξη με την ανακάλυψη και κατασκευή του άμβυκα ενώ ο Πέρσης πολυμαθής Al Razi (865-925), κατέγραψε συστηματικά όλα τα βήματα και ειδικότερα το διαχωρισμό μιας ουσίας που ονόμασε «al-koh’l του κρασιού» ή «η μάσκαρα του κρασιού» (koh’l ήταν η μαύρη πούδρα αντιμονίου που χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες της εποχής για να βάφουν τα μάτια τους).
Η χημική ψυχή, είχε αποκτήσει όνομα.
(συνεχίζεται)
Το Ισλάμ γεννήθησε σε μια περιοχή όπου οι πότες δεν ήταν λίγοι. Αρχικά ο Προφήτης ήταν συγκαταβατικός με το αλκοόλ. Η πρώτη αναφορά στο Κοράνιο είναι μάλλον θετική, η επόμενη όπως είναι μάλλον αποτρεπτική:
«Σε ρωτάνε για το κρασί και τη χαρτοπαιξία: Απάντησε: Και τα δυο είναι και ωφέλιμα και βλαβερά για τον άνθρωπο. Η βλάδη όμως είναι μεγαλύτερη από την ωφέλεια» (Σούρα 2, στίχος 219)
Σαν είδε ότι η οδηγία δεν έπιανε και πολύ και οι πότες δε λέγανε να ξεσουρώσουν ούτε για την προσευχή, πρόσθεσε μια μικρή λεπτομέρεια: η προσευχή υπό την επήρεια αλκοόλ είναι αμαρτία μεγάλη.
Έτσι, με δεδομένη την ημερήσια συχνότητα των προσευχών, ήταν σίγουρος για το καθαρό κεφάλι που ήθελε για τους πιστούς του.
Μάταια όμως. Η δύναμη του αλκοόλ κέρδιζε πολλούς πιστούς που δεν έδειχναν να φοβούνται από την αμαρτία. Έως ότου, ένα αιματηρό επεισόδιο μεταξύ μεθυσμένων πιστών, τον ανάγκασε να το ταυτίσει με τον Σατανά. Και να υποσχεθεί έναν Παράδεισο γεμάτο και με αλκοόλ. Κάτι που δεν είχε τολμήσει να υποσχεθεί ούτε και ο πιο οραματιστής χριστιανός Άγιος. Κι έτσι, όλα διορθώθηκαν.
Ή, έτσι φαινόταν. Αφού οι μουσουλμάνοι ποιητές δεν έλεγαν να εγκαταλείψουν το πιοτί. Με πρώτον και καλύτερο τον Αμπού Νουβάς (759-813). Ο οποίος, αφού μελέτησε το Κοράνιο, το ερμήνευσε με το δικό του τρόπο και τό ‘ριξε στο ποτό, τον έρωτα και την ποίηση. Και είναι το ποτό και έρωτας του για ένα νεαρό αγόρι που έφεραν για πρώτη φορά στην ιστορία χριστιανισμό και ισλάμ στο ίδιο ποιήμα:
«Εύχομαι να ήμουν η Θεία Ευχαριστία που θα του δοθεί ή το Δισκοπότηρο από το οποίο θα πιεί! Όχι, εύχομαι να ήμουν οι φυσαλλίδες του κρασιού. Και να ήμουν μέσα του».
Τί έσωσε τον Αμπού Νουβάς από την τιμωρία και το θάνατο; Μα το ανυπέρβλητο ταλέντο του στη στιχουργική και οι πανηγυρικοί ύμνοι που έγραφε για τους άρχοντες. Όπως και το ότι η ποίηση σου ήταν ανοιχτή στη μετάνοια. Ο θρύλος θέλει το επιτάφιο επίγραμμα του να λέει:
«Η δικαιολογία μου Κύριε, θα είναι να παραδεχτώ ότι
δεν έχω δικαιολογία»
Η χημική ψυχή, είχε αποκτήσει όνομα.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου