Η εξουσία στις ΗΠΑ: Έλεγχος θεωριών

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εργασίες που διάβασα τα τελευταία χρόνια είναι η «Testing Theories of American Politics:Elites, Interest Groups, and Average Citizens» των Martin Gilens και Benjamin I. Page. Οι συγγραφείς προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα «ποιος κάνει κουμάντο στις ΗΠΑ;»

Το ενδιαφέρον με την εργασία αυτή είναι ότι οι ερευνητές χρησιμοποιήσαν εμπειρικά δεδομένα από 1779 διαφορετικές πολιτικές και προσπάθησαν να τα εξηγήσουν ποσοτικά στη βάση 4 διαφορετικών θεωρητικών παραδόσεων (όπως τις λένε) και σε σχέση με τις προτιμήσεις διαφόρων ομάδων πολιτών. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο.

Οι 4 θεωρητικές παραδόσεις είναι:

1.Η πλειοψηφική εκλογική δημοκρατία. H παράδοση που αποτελείται από θεωρίες οι οποίες υποστηρίζουν ότι η πολιτική των κυβερνήσεων των ΗΠΑ καθορίζεται από τη συλλογική βούληση του μέσου πολίτη κι η οποία συλλογική βούληση εκφράζεται και ενδυναμώνεται με τις εκλογές.

2.Η κυριαρχία των οικονομικών ελίτ. H παράδοση που αποτελείται από θεωρίες οι οποίες υποστηρίζουν ότι η πολιτική των κυβερνήσεων των ΗΠΑ καθορίζεται από άτομα με επαρκείς πόρους και συμφέρον για κάτι τέτοιο. Οι ελίτ μπορεί να είναι καθαρά οικονομικές ή και υβρίδιο οικονομικής/θεσμικής/συμβολικής ισχύος.

3.O πλειοψηφικός πλουραλισμός. Η παράδοση που αποτελείται από θεωρίες οι οποίες υποστηρίζουν ότι η πολιτική των κυβερνήσεων των ΗΠΑ καθορίζεται από επί μέρους συλλογικά συμφέροντα όπως αυτά εκφράζονται μέσα από ομάδες συμφερόντων, επιχειρηματικούς ομίλους, συνδικάτα, βιομηχανικούς τομείς κλπ. Τα ανταγωνιζόμενα αυτά συμφέροντα μέσα σε μια δημοκρατία οδηγούν σε πολιτικές που, περισσότερο ή λιγότερο, είναι αντιπροσωπευτικές της συλλογικής πολιτείας.

4.Ο μεροληπτικός πλουραλισμός. Η παράδοση που αποτελείται από θεωρίες οι οποίες υποστηρίζουν ότι η πολιτική των κυβερνήσεων των ΗΠΑ καθορίζεται από τις συγκρούσεις μεταξύ ισχυρών ομάδων συμφερόντων. Το αποτέλεσμα είναι, σε κάθε περίπτωση, οι πολιτικές να συγκλίνουν με τις επιθυμίες του εκάστοτε ισχυρότερου επιχειρηματικού συμφέροντος. Στην παράδοση αυτή ανήκουν και διάφορες μαρξιστικές και νεομαρξιστικές θεωρίες.

Οι βασικές μεταβλητές που χρησιμοποίησαν οι συγγραφείς ήταν:

1.Οι προτιμήσεις του μέσου πολίτη (ΠΜΠ)

2.Οι προτιμήσεις των οικονομικών ελίτ (ΠΟΕ)

3.Οι προτιμήσεις συλλογικών συμφερόντων (ΠΣΣ)

4.Οι προτιμήσεις των οργανωμένων επιχειρηματικών συμφερόντων (ΠΟΕΣ)

Τα αποτελέσματα είναι «συναρπαστικά»:

Η παράδοση της πλειοψηφικής εκλογικής δημοκρατίας πιάνει κάτι πάνω από το μηδέν. Όταν οι ΠΜΠ ανταγωνίζονται τις ΠΟΕ, τις ΠΣΣ και ΠΟΕΣ δεν βάζουν ούτε ένα γκολ. Η συσχέτιση μεταξύ ΠΜΠ και πολιτικής των ΗΠΑ είναι απλά μηδενική.

Ούτε η παράδοση του πλειοψηφικού πλουραλισμού κάνει τίποτε το ιδιαίτερο, τουλάχιστον όσον αφορά στην αντιπροσώπευση των ΠΜΠ, με μόνη εξαίρεση τα συνδικάτα.

Ο μεροληπτικός πλουραλισμός, εξ ορισμού αποκλείει την αντιπροσωπευτικότητα και κάνει τη δουλειά του για τα καλά οργανωμένα συμφέροντα και τις ΠΟΕΣ. Αλλά εκεί που η συσχέτιση πολιτικής ΗΠΑ και διαφόρων προτιμήσεων πιάνει τα ουράνια είναι με τις ΠΟΕ.






Στο τέλος της εργασίας, οι 2 ερευνητές αναρωτιούνται αν ζούν σε δημοκρατία ή ολιγαρχία. Πριν κλείσουν 2 χρόνια από τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων τους, προέκυψε ο Ντόμχναλ