Γαλλικές Εκλογές - Ταξίδι στο Χρόνο

Οι γαλλικές εκλογές μου χάρισαν ένα ωραίο ταξίδι:

Έγραφε ο μεγάλος συγγραφέας – αναφερόμενος στη διεθνή συνωμοσία κομμουνιστών, Εβραίων και καπιταλιστών:

«Η επανάσταση είναι μονόδρομος γιατί δεν μπορεί κανείς να μεταρρυθμίσει ένα καθεστώς που ελέγχει τα πάντα, που απλώνει τις ρίζες του παντού. Θα πρέπει κανείς να το ξεριζώσει, να το συνθλίψει. Η επανάσταση αυτή οφείλει να είαι βίαιη, επειδή δεν μπορεί κανείς να ξυπνήσει σε έναν λαό τόσο απονευρωμένο όσο ο δικός μας τη δύναμη και το πάθος που χρειάζονται γι;α μια αναγέννηση της αξιοπρέπειας, παρά μόνο με αιματηρά σοκ, με μια θύελλα που θα συμπαρασύρει τα πάντα και θα τον αφυπνίσει... Γι’ αυτό και νομίζουμε ότι η τρομοκρατία σήμερα αποτελεί μια μέθοδο δημόσιας σωτηρίας»

Στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν ήθελα να χαλαρώσω από την τεχνική ανάλυση της τύρβης, αφηνόμουν στην τύρβη της λογοτεχνίας [καθαρά βιολογικοί λόγοι/μηχανισμοί με ωθούσαν προς την φιλοσοφική σχολή και ιδιαίτερα στο τμήμα φιλολογίας].

Όσοι/ες είμαστε τώρα στα -50+ , δηλ. στα -20+ το 1987 και ενδιαφόμασταν για τη λογοτεχνία, αργότερα ή γρηγορότερα, μάθαμε το «Πεθαίνω σα Χώρα» (ΠσΧ) [Όσοι μάθαμε απ’ έξω το ΠσΧ και το θεωρούσαμε ως ένα extra-βοήθημα στο εξελικτικό παιχνίδι που προσπαθούσαμε να πάρουμε μέρος, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι το εν λόγω αφήγημα θα γινόταν το χρονογράφημα της μεσήλικης ταλαιπωρίας μας].

Ο συγγραφέας του ΠσΧ, πληθωρικότατος και παραγωγικότατος στη συνέχεια της πορείας του (σε αντίθεση με τη χώρα του), δυστυχώς δεν μπόρεσε να γράψει κάτι τόσο δυνατό όσο το ΠσΧ, ούτε σε ποιητικό ούτε σε θεατρικό ούτε σε μυθοπλαστικό επίπεδο (όσο και να το προσπάθησε και, χάνοντας μάλλον την δημιουργική του ψυχραμία, έφτασε στο σημείο να γράφει ξεκάθαρες βλακείες ντυμένες με εντυπωσιακές και βαρύγδουπες λέξεις.

Όπως και νά ‘χει ο συγγραφέας του ΠσΧ, μου έμαθε άλλους δυο συγγραφείς που τους διάβασα από νέος αρκετά: Ζόρζ Μπατάιγ και Μορίς Μπλανσό.

Τον πρώτο τον χρησιμοποίησα σαν εργαλείο διοργάνωσης φοιτητικών παρτουζών με πενιχρά αποτελέσματα. Τον δεύτερο, που θεωρούσε ότι "η τρομοκρατία σήμερα αποτελεί μια μέθοδο δημόσιας σωτηρίας", τον πήρα πιο σοβαρά και ψιλοσοκαρίστηκα όταν αργότερα έμαθα τα φασιστικά της νεότητάς του – με τον Μπατάιγ, ομολογώ, δεν σοκαρίστηκα, αν κι αυτός ήταν ο γκουρού του ανορθολογικού επαναστατισμού, ή, σε πιο απλά ελληνικά του διανοουμενίστικου (γαλλικού) φασισμού.

Με το από δω και τ’ από κει, με το έτσι και το αλλιώς, οι δυο συγγραφείς με γύρισαν σε κάποιες παλιές, ωραίες γαλλικές κόντρες.

Και πιο συγκεκριμένα, στην 27η του Γενάρη του 1687, τότε που ο Μεγάλος Παραμυθάς έσκιζε τη Γαλλική Ακαδημία στα δυο: τους Αρχαίους και τους Μοντέρνους.

Ο δημιουργός της Κοκκινοσκουφίτσας, της Σταχτοπούτας, του Παπουτσωμένου Γάτου κλπ, απάγγειλε το ποιήμα του «Ο Αιώνας του Μεγάλου Λουδοβίκου», στο οποίο σύγκρινε τον αιώνα του Λουδοβίκου του 14ου με την Αρχαιότητα πρός όφελος του πρώτου, και κατάφερε να χωρίσει την ακαδημία στα 2, 102 χρόνια πριν από την ιστορική εκείνη μέρα που κατά τη διάρκεια της Εθνοσυνέλευσης οι αντιπρόσωποι που υποστήριζαν στο Στέμμα κάθισαν στα δεξιά του προέδρου και οι αντιπρόσωποι που υποστήριζαν την Επανάσταση στα αριστερά του. 

Ο Σαρλ Περό σύγκρινε Κορνέιγ, Ρακίνα και Μολιέρο με Αισχύλο, Σοφοκλή και Ευρυπίδη και έβγαζε νικητές τους πρώτους. Ο Πλάτωνας ήταν βαρετός και ο Όμηρος θα έγραφε καλύτερα έπη αν ζούσε στο Παρίσι, όπου θα είχε πολιτισμένους ήρωες για μοντέλα και όχι τους χυδαίους, κτηνώδεις και άτιμους Έλληνες.

Προέκρινε τον Μποσιέ έναντι του Περικλή, τον Fléchier έναντι του Ισοκράτη, τον Bourdaloue έναντι του Λυσία,τον Voiture έναντι του Πλίνιου (του νεώτερου) και τον Jean-Louis Guez de Balzac έναντι του Κικέρωνα . Έκανε κι άλλες συγκρίσεις ο Περό, πολλοί ακαδημαϊκοί φρίκαραν και επήλθε η ρήξη. 

H διαμάχη κράτησε από το 1687 έως το 1717 [το 1690 η διαμάχη ξέσπασε και στην Αγγλία με την επίθεση  του Sir William Temple στους μοντέρνους. Κράτησε λίγα χρόνια και έδωσε στον Σουίφτ την ευκαιρία να γράψει την σάτιρα «ΗΜάχη των Βιβλίων»]

Η Διαμάχη Αρχαίων-Μοντέρνων ήταν η τελευταία εκδήλωση μιας πολύχρονης αλληλουχίας στοχασμών, την αρχή της οποίας ορισμένοι ιστορικοί την εντοπίζουν στον 6^ο μΧ αιώνα και συγκεκριμένα στον Κασσιόδωρο, τον ιστορικό του Θεοδώριχου του Μεγάλου, μέσα το χάος της κατάρρευσης της Δυτικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Από τον 12^ο ώς τον 18^ο αιώνα λαμβανει χώρα μια συζήτηση περί νεωτερικότητας χωρίς σταματημό, μια συζήτηση που εκφράζει μια βαθιά πάλη ανάμεσα στο παλαιό και το νέο, στην αρχαία ελληνορωμαϊκή παράδοση και τις επιδιώξεις του Διαφωτισμού, στην παράδοση και τη νεωτερικότητα, η οποία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνεχίζεται αδιάλειπτα, φανερά ή καλυμμένα, σε όλους τους τομείς του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αν έχει δίκιο ο Χάμπερμας, αυτό γίνεται γιατί η ιδέα της νεωτερικότητας επανέρχεται κάθε φορά που η Ευρωπη αποκτά συνείδηση μιας νέας εποχής.

Και κάπως έτσι φτιάχνεται και το true story του λατρεμένου μου Ευκλείδη..