Η Σύγκρουση των Καπιταλισμών (το 7άρι το καλό): ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΛΙΣΗ

Τί επιφυλάσσει το μέλλον για τις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες; 

Η απάντηση βρίσκεται στο αν ο φιλελεύθερος αξιοκρατικός καπιταλισμός καταφέρει να κινηθεί προς ένα πιο προχωρημένο στάδιο, προς αυτό που μπορεί να ονομαστεί ‘’καπιταλισμός του λαού’’, καπιταλισμός στον οποίο και οι δυο συντελεστές της παραγωγής, κεφάλαιο και εργασία, κατανέμονται με πιο εξισωτικό τρόπο. Αυτό θα απαιτούσε διεύρυνση της ουσιαστικής κεφαλαιουχικής ιδιοκτησίας πέρα από το τρέχον 10% του πληθυσμού και πρόσβαση στην υψηλή εκπαίδευση και στις υψηλα αμοιβόμενες θέσεις εργασίας ανεξάρτητα από οικογενειακό υπόβαθρο.

Για να επιτευχθεί περισσότερη ισότητα πρέπει τα κράτη να αναπτύξουν και να εφαρμόσουν πολιτικές που θα δώσουν κίνητρο στη μεσαία τάξη να επενδύσει περισσότερα σε χρηματοοικονομικά προϊόντα, που θα υποχρεώσουν τις πλούσιες τάξεις να πληρώσουν μεγαλύτερους φόρους κληρονομιάς, που θα βελτιώσουν τη δημόσια παιδεία/εκπαίδευση και θεσπίσουν προεκλογικές εκστρατείες χρηματοδοτούμενες από το δημόσιο. Το σωρευτικό αποτέλεσμα αυτών των μέτρων θα είναι η διάχυση της ιδιοκτησίας και των ικανοτήτων. Ο καπιταλισμός του λαού θα μοιάζει με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό στην προτεραιότητα που θα δίνει στην ισότητα, αλλά η ισότητα αυτή θα είναι άλλου είδους. Αντί να επικεντρώνει στην αναδιανομή του εισοδήματος, το μοντέλο αυτό θα επιδιώκει μεγαλύτερη ισότητα στην κατοχή χρηματοοικονομικών τίτλων και στην απόκτηση δεξιοτήτων. Αντίθετα με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, δεν θα επιδιώκει πιο ήπια αναδιανομή γιατί θα έχει εξασφαλίσει ήδη περισσότερη ισότητα.

Αν το φιλελεύθερο αξιοκρατικό καπιταλιστικό σύστημα δεν καταφέρει να διαχειριστεί το πρόβλημα της αυξανόμενης ανισότητας, ρισκάρει την επιλογή ενός άλλου δρόμου: όχι αυτόν του σοσιαλισμού αλλά αυτόν της πλουτοκρατικής σύγκλισης. Η οικονομική ελίτ της Δύσης θα απομονωθεί ακόμα πιο πολύ, θα διαχειρίζεται ανεμπόδιστα την εξουσία σε φαινομενικά δημοκρατικές κοινωνίες και θα θυμίζει όλο και περισσότερο την ελίτ της Κίνας. Όσο περισσότερο συγκλίνουν πολιτική και οικονομική ισχύς, ο φιλελεύθερος καπιταλισμός θα γίνεται περισσότερο πλουτοκρατικός, δανειζόμενος στοιχεία από τον κινεζικό πολιτικό καπιταλισμό. Στον τελευταίο, η πολιτική είναι ο δρόμος προς τον πλούτο. Στον πλουτοκρατικό καπιταλισμό ο πλούτος θα έχει κατακτήσει την πολιτική. Ο τελικός στόχος και των δυο συστημάτων είναι ο ίδιος: η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ελίτ και η αέναη μελλοντική αναπαραγωγή της.