Η Σύγκρουση των Καπιταλισμών (6): ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Ο John Rawls, ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος του σύγχρονου φιλελευθερισμού, υποστήριξε ότι μια καλή κοινωνία πρέπει να δίνει την απόλυτα προτεραιότητα στις βασικές ελευθερίες έναντι του πλούτου και του εισοδήματος. Ωστόσο, η εμπειρία δείχνει ότι πολλοί άνθρωποι είναι διαθέσιμοι να διαπραγματευτούν τις δημοκρατικές ελευθερίες για μεγαλύτερο εισόδημα. Μπορεί, για παράδειγμα, να παρατηρήσει κανείς ότι στις εταιρίες η παραγωγή οργανώνεται με τον πιο ιεραρχικό τρόπο κι όχι με τον πιο δημοκρατικό τρόπο.

Οι εργάτες δεν έχουν γνώμη για αυτό που θα ήθελαν να παράγουν ούτε για το πόσο θα ήθελαν να παράγουν ούτε για το πώς θα ήθελαν να το παράγουν. Η ιεραρχία παράγει αποτελεσματικότερα και προσφέρει μεγαλύτερους μισθούς. ‘’Η Τεχνική είναι το όριο της Δημοκρατίας’’, έγραφε πριν μισό αιώνα και πάνω ο Γάλλος φιλόσοφος Jacques Ellul. '' Ό,τι κερδίζει η Τεχνική, το χάνει η Δημοκρατία. Αν είχαμε μηχανικούς που ήταν αρεστοί στους εργαζόμενους, θα ήμασταν αδαείς στα μηχανολογικά θέματα.’’ Το ίδιο φαινόμενο μπορεί να παρατηρηθεί και στην κοινωνία: τα δημοκρατικά δικαιώματα εγκαταλείπονται πρόθυμα για μεγαλύτερες απολαβές.

Στον σημερινό εμπορευματοποιημένο και πυρετώδη κόσμο, οι πολίτες σπανίως έχουν τον χρόνο, τη γνώση ή την διάθεση να ασχοληθούν με πολιτικά θέματα, εκτός  αν τους αφορούν άμεσα. Στις ΗΠΑ, μια από τις παλαιότερες δημοκρατίες του κόσμου, η εκλογή του προέδρου, ο οποίος απολαμβάνει τα προνόμια ενός εκλεγμένου βασιλιά, δεν κρίνεται τόσο σημαντική ώστε να κινητοποιήσει περρισότερους από τους μισούς αμερικανούς πολίτες. Κι από αυτήν την άποψη, ο πολιτικός καπιταλισμός μπορεί να θεωρηθεί ανώτερος.

Το πρόβλημα είναι ότι για να αποδεικνύει την ανωτερότητά του, ο πολιτικός καπιταλισμός πρέπει να εξασφαλίζει σταθερά  υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης. Έτσι, ενὠ τα πλεονεκτήματα του φιλελεύθερου καπιταλισμού είναι φυσικά – με την έννοια ότι προέκυψαν άμεσα με την εγκαθίδρυση του συστήματος, τα πλεονεκτήματα του πολιτικού καπιταλισμού είναι οργανωτικά: πρέπει να επιδεικνύονται συνεχώς. Ο πολιτικός καπιταλισμός αντιμετωπίζει το πρόβλημα τού να αποδεικνύει την ανωτερότητα του εμπειρικά. Άλλα δυο προβήματά του είναι:

1. η τάση προς κακές πολιτικές με άσχημα κοινωνικά αποτελέσματα και η απροθυμία για διόρθωσή τους από τη μεριά του πολιτικού προσωπικού και
2. η πρόκληση λαϊκής δυσφορίας λόγω της συστημικής διαφθοράς και της επιλεκτικής εφαρμογής του νόμου.

Αντίθετα με τον φιλελεὐθερο καπιταλισμό, ο πολιτικός καπιταλισμός πρέπει να είναι πάντα ‘’στην πρίζα.’’ Όμως, το να είσαι συνεχώς ‘’στην πρίζα’’, μπορεί να θεωρηθεί ως πλεονέκτημα από την άποψη του κοινωνικού δαρβινισμού: λόγω της συνεχούς πίεσης για περισσότερα αποτελέσματα, ο πολιτικός καπιταλισμός βελτιώνει συνεχώς τη διαχείριση της οικονομικής σφαίρας και προσφέρει συνεχὠς περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες από τον φιλελεύθερο αντίπαλό του. Ότι με την πρώτη ματιά φαίνεται ως μειονέκτημα, μπορεί να αποδειχθεί πλεονέκτημα.

Από την άλλη μεριά, προκύπτουν επιπλέον ερωτήματα: Για πόσο ακόμα  χρονικό διάστημα θα συναινεί η νέα καπιταλιστική τάξη της Κίνας σε ένα σύστημα που περιορίζει (και ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταργήσει) τα τυπικά της δικαιώματα; Ή, καθώς γίνεται ολοένα μεγαλύτερη και ισχυρότερη αυτή η τάξη, μήπως καταφέρει και πάρει την εξουσία στα χέρια της όπως έγινε στις ΗΠΑ και την Ευρώπη; Το Δυτικό Μονοπάτι, όπως σκιαγραφήθηκε από τον Καρλ Μαρξ, φαίνεται να έχει σιδερένια λογική: η οικονομική ισχύς τείνει προς την αυτοχειραφέτηση και την ιδιαίτερη φροντίδα ή/και επιβολή των συμφερόντων της. Μια παράδοση σχεδόν 2000 χρόνων, όπου το κράτος υπερισχύει την επιχειρηματικής τάξης, είναι το βασικότερο εμπόδιο της Κίνας στην πορεία της πάνω στο ίδιο μονοπάτι με αυτό της Δύσης.

Έτσι, το βασικό ερώτημα είναι αν οι Κινέζοι καπιταλιστές καταφέρουν να πάρουν τον έλεγχο του κράτους και, αν το πετύχουν, αν θα εφαρμόσουν το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Οι Αμερικανοί κι οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές χρησιμοποιούν αυτή τη θεραπεία με ιδιαίτερη προσοχή, εφαρμόζοντας της κατά το δοκούν: είτε προωθώντας την όταν η συμμετοχή στις εκλογές τείνει προς μείωση είτε περιορίζοντάς την όταν εμφανίζεται να απειλεί τα συμφερόντα της ιδιοκτήτριας τάξης (όπως στη Μ. Βρετανία αμέσως μετἀ τη Γαλλική Επανάσταση, όπου το δικαίωμα ψήφου περιορίστηκε σε μαγάλο βαθμό).

Η Κινεζική δημοκρατία, αν προκύψει, θα θυμίζει μάλλον αυτή της Δύσης με κάθε πολίτη να έχει δικαίωμα ψήφου. Αλλά το βάρος της ιστορίας και η περιορισμένη σε μέγεθος και ισχύ ιδιοκτήτρια τάξη της Κίνας, δεν προεξοφλούν κάτι τέτοιο. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία απέτυχε στο πρώτο μέρος του 20ου αιώνα, στην προσπάθεια που έγινε από την Δημοκρατία της Κίνας από το 1912 έως το 1949. Κι από ό,τι φαίνεται, με μεγάλη δυσκολία θα τα καταφέρει 100 χρόνια αργότερα.