Η παγκόσμια κυριαρχία του καπιταλισμού είναι μια από τις δυο εποχικές αλλαγές που βιώνει ο κόσμος. Η άλλη είναι η επανεξισορρόπηση της οικονομικής ισχύος μεταξύ Δύσης και Ασίας. Για πρώτη φορά από την Βιομηχανική Επανάσταση, τα εισοδήματα στην Ασία πλησιάζου αυτά της ΔυτικήςΕυρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Το 1970, η Δύση παρήγαγε το 56% του παγκόσμιου οικονομικού προϊὀντος και η Ασία (της Ιαπωνίας συμπεριλαμβανομένης) μόλις το 19%. Σήμερα, τρεις γενιές μόνο αργότερα, τα ποσοστά αυτά έχουν γίνει 37% και 43& αντίστοιχα – κυρίως λόγω της καταπληκτικής ανάπτυξης χωρών όπως η Κίνα και η Ινδία.
Ο καπιταλισμός στη Δύση δημιούργησε τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών οι οποίες ενεργοποίησαν ένα νέο κύμα παγκοσμιοποίησης στα τέλη του 20ου αιώνα, τηχρονική περίοδο όπου η Ασία άρχισε να μειώνει το χάσμα με τον ‘’Παγκόσμιο Βορρά’’. Στηριγμένη αρχικά στον πλούτο των δυτικών οικονομιών, η παγκοσμιοποίηση οδήγησε σε αναδιαμόρφωση ετοιμόρροπων δομών και σε μεγάλη ανάπτυξη πολλές χώρες της Ασίας. Η παγκόσμια εισοδηματική ανισότητα μειώθηκε σημαντικά από τη δεκαετία του 1990, όταν ο δείκτης Gini (ένα μέτρο της εισοδηματικής κατανομής, με το 0 να αντιστοιχεί στην απόλυτη ισότητα και το 1 στην απόλυτη ανισότητα) ήταν 0,70, ενὠ σήμερα είναι περίπου 0,60. Και θα συνεχίσει να μειώνεται όσο συνεχίσουν να αυξάνονται τα εισοδήματα στην Ασία.
Από την άλλη μεριά, ενώ η ανισότητα μεταξύ χωρών μειώθηκε, η ανισότητα μέσα στις χώρες – ειδικά στις χώρες της Δύσης – αυξήθηκε. Στις ΗΠΑ, ο συντελεστής Gini αυξήθηκε από 0,35 το 1979 σε 0,45 σήμερα. Αυτή η αύξηση της ανισότητας είναι, στον μεγαλύτερο βαθμό, αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης και των επιπτώσεων της στις πιο αναπτυγμένες οικονομίες της Δύσης: εξασθένιση των συνδιικάτων, η φυγή των εργασιακών θέσεων του κατασκευαστικού τομέα και στασιμότητα των μισθών.
Ο φιλελεύθερος αξιοκρατικός καπιταλισμός αναπτύχθηκε τα τελευταία 40 χρονια. Μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητός αν συγκριθεί με δυο άλλες εκδοχές: τον κλασσικό καπιταλισμό που ήταν κυρίαρχος κατά τον 19ο αιώνα και κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα και τον σοσιαλδημοκρατικό καπιταλισμό που δημιούργησε το κράτος πρόνοιας στη Δυτική Ευρώπη και στη Νότιο Αμερική από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έως και τις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Αντίθετα με τον κλασσικό καπιταλισμό του 19ου αιώνα όπου οι περιουσίες δημιουργούνταν από την ιδιοκτησία κι όχι από την εργασία, οι πλούσιοι στο παρόν σύστημα τείνουν να είναι πλούσιοι τόσο σε όρους κεφαλαίου όσο και σε όρους εργασίας – δηλ., δημιουργούν τα εισοδήματα τους τόσο από επενδύσεις όσο και από εργασία. Επίσης, έχουν την τάση να παντρεύονται και να κάνουν οικογένειες με άτομα παρόμοιου μορφωτικού και οικονομικού υποβάθρου, ένα φαινόμενο που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν ‘’ταξινομικό ζευγάρωμα’’.
Ενώ στον κλασσικό καπιταλισμό οι άνθρωποι στην κορυφή της εισοδηματικής κλίμακας ήταν πιστωτές, σήμερα υπάρχουν πολλοί που είναι υψηλά αμοιβόμενοι διευθυντές, Web σχεδιαστές, γιατροί, τραπεζίτες και άλλοι ελίτ επαγγελματίες. Οι άνθρωποι αυτοί εργάζονται για να κερδίσουν τους υψηλούς μισθούς τους αλλά, ταυτόχρονα, κερδίζουν και μεγάλα ποσά επενδύοντας τον πλούτο που έχουν κληρονομήσει ή δημιουργήσει από μόνοι τους σε χρηματοοικονομικά προϊόντα.
Στον φιλελεύθερο αξιοκρατικό καπιταλισμό, οι κοινωνίες είναι πιο ίσες σε σύγκριση με τις κοινωνίες του κλασσικού καπιταλισμού, οι γυναίκες κι οι μειονότητες μπορούν πιο εύκολα να βρούν εργασία και προσφέρονται κοινωνικές παροχές (μέσω της φορολογίας) σε μια προσπάθεια να μειωθούν οι χειρότερες συνέπειες της έντονης συγκέντρωσης πλούτου και προνομίων. Ο φιλελεύθερος αξιοκρατικός καπιταλισμός κληρονόμησε αυτἀ τα μέτρα από τον άμεσο προκάτοχό του, τον σοσιαλδημοκρατικό καπιταλισμό. Το τελευταίο αυτό μοντέλο δομήθηκε πάνω στη βιομηχανική εργασία και με έντονη την παρουσία των συνδικάτων, τα οποία έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μείωση της ανισότητας. Ο σοσιαλδημοκρατικός καπιταλισμός κυριάρχησε σε μια εποχή που είδε μέτρα όπως το GI Bill (1944) και τη ‘’Συμφωνία του Ντιτρόιτ’’ (1950) στις ΗΠΑ και οικονομικές εκρήξεις στη Γαλλία και τη Γερμανία, όπου οι μισθοί απογειώθηκαν. Ο πλούτος μοιραζόταν αρκετά δίκαια, οι πληθυσμοί είχαν ευκολότερη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, στην κατοικία και στη φθηνή εκπαίδευση και περισσότερες οικογένειες μπορούσαν να ανέλθουν στην κοινωνική κλίμακα.
Αλλά η φύση της εργασίας άλλαξε σημαντικά με την παγκοσμιοποίηση και τον φιλελεύθερο αξιοκρατικό καπιταλισμό, ειδικά με το ξεσκαρτάρισμα της βιομηχανικής εργατικής τάξης και το αδυνάτισμα των συνδικάτων. Από τα τέλη του 20ου αιώνα, το μερίδιο του κεφαλαιουχικού εισοδήματος στο συνολικό εισόδημα έχει αυξηθεί - δηλ., ένα μεγάλο μέρος του ΑΕΠ οφείλεται στα κέρδη των μεγάλων εταιρειών και των ήδη πλούσιων. Αυτή η τάση είναι ιδιαίτερα ισχυρή στις ΗΠΑ αλλά παρατηρείται και σε όλες τις άλλες χώρες, ανεπτυγμένες ή αναπτυσσόμενες. Το αυξανόμενο μερίδιο του κεφαλαιουχικού εισοδήματος στο συνολικό εισόδημα σημαίνει ότι το κεφάλαιο κι οι καπιταλιστές γίνονται πιο σημαντικοί από την εργασία και τους εργάτες και αποκτούν μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική ισχύ. Σημαίνει, επίσης, και μεγαλύτερη ανισότητα αφού αυτοί που αντλούν μεγάλο μέρος των εισοδημάτων τους από το κεφάλαιο είναι μάλλον οι πλούσιοι.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου