Μεταγαλλικές ή μεταεκλογές (7): Η Ευγενία ξανά στο μπουντουάρ

Μιας και είμαι ένας από τους 1.000.000 τυχερούς κατοίκους της απόλυτα ερωτικής πόλης, δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε ένα πιο βαθύ κοίταγμα των δεδομένων της έρευνας. Φυσικά, μια έρευνα πάνω στις 100 σεξουαλικότερες πόλεις του κόσμου που δεν έχει τη Θεσσαλονίκη μέσα στον κατάλογο προκαλεί τον γέλωτα αλλά, τέλος πάντων. 

Σε πρώτη ανάγνωση, τα αποτελέσματα (με βάση την Αθήνα) είναι απογοητευτικά.

Στους 10+1 δείκτες της έρευνας, κυριολεκτικά πατώνουνμε (με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις):

1. Σεξουαλική ενεργότητα=1,8 βαθμοί/83η θέση(1η πόλη Rio de Janeiro=10 β)

2. Σεξουαλικός πειραματισμός=2,7 β/74η θέση (1η πόλη Antwerp=10 β)

3. Σεξουαλική δραστηριότητα =1,7/84η θέση (1η πόλη Sao Paulo=10 β)

4. Χρήση σεξουαλικών παιχνιδιών=2,7 β/74η θέση (1η πόλη Los Angeles=10 β)

5. Πορνογραφία=6,1 β/40η θέση (1η πόλη Las Vegas=10 β)

6. Adult Entertainment (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)=6,3 β/38η θέση (1η πόλη Las Vegas=10 β)

7. Ανταλλαγή συντρόφων=0,7/96η θέση (1η πόλη Shanghai=10β)

8. Lesbian, gay, bisexual, transgender (LGBT) friendly=0,9/93η θέση (1η πόλη Helsinki=10β)

9. Πρόσβαση σε αντίσύλληψη (!!!)=0,6/95η θέση (1η πόλη London=10β)

10. Ισότητα φύλων = 31,7/88η θέση (1η θέση Paris=86,7β)

O 11oς δείκτης ήταν το top search στην τσόντα. Εκεί εμείς είχαμε νικητή το απαράδεκτο (ακόμη και για Αθηναίους) celebrities, γεγονός που μας κάνει να αμφισβητούμε τη μεθοδολογία της έρευνας. Γι’ αυτό και αναθέσαμε στον συνάδελφο Choke, δεινό σεξουαλικό ερευντητή της Βιέννης, να το ψάξει περαιτέρω το θέμα.

Για την ιστορία, στο top search της τσόντας πρώτο το «Lesbian» με 21 προτιμήσεις, δεύτερο το «Massage» με 9 προτιμήσεις, το «Mom» και τα ακούραστα «Milfs» με 8 προτιμήσεις (προτιμήσεις που συνήθως πάνε μαζί), ακολουθούν τα «Teens» με 7 προτιμήσεις, ενώ η τεράστια Lisa Ann είναι η μόνη προσωπικότητα που εμφανίζεται στο top search της τσόντας με 5 προτιμήσεις.

Τέλος, κατά τα αναμενόμενα, η πιο σεξουαλική πόλη είναι το Παρίσι του Εμμανουήλ και της Μπριζίτ. 

Μεταγαλλικές ή μεταεκλογές (6): Ο Βίκτωρ Ουγκό καλεί ορισμένα μεγάλα πνεύματα για να συζητήσει πάνω στην τρομοκρατία

Όπως όλοι γνωρίζουμε, το τραπεζάκι είναι ένα από τα βασικά εργαλεία των πνευματιστών. Πρέπει να είναι ξύλινο, ελαφρύ, μικρό και σχήματος τριγωνικού, με τρία πόδια. Στη συνεδρία κάθονται γύρω από το τραπεζάκι συνήθως 4 άτομα (2 γυναίκες και 2 άνδρες). Το χειρίζεται ο έμπειρος πνευματιστής ενώ οι υπόλοιποι συμπληρώνουν τον κύκλο ακουμπώντας το τραπέζι με τις άκρες των δακτύλων τους και συγκεντρώνουν τη σκέψη τους όλοι μαζί στο πείραμα με σοβαρότητα, ειλικρίνεια και απόλυτη ησυχία. Σε μια επιτυχημένη συνεδρία, το τραπεζάκι μετά από κάποια ώρα ενεργοποιείται, σηκώνεται από το ένα πόδι και ακούγονται τριγμοί. Εκτελεί κινήσεις και περιστρέφεται. Τότε, οι σύνεδροι καλωσορίζουν το πνεύμα και αρχίζουν οι ερωτήσεις που πρέπει να είναι συγκεκριμένες και σαφείς.

Κάπως έτσι πρέπει είχαν τα πράγματα εκείνη την Κυριακή του 1853 που η οικογένεια Ουγκό και μερικοί φίλοι της άκουσαν τα πρώτα χτυπήματα του ποδαριού. Επί μέρες προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με τα πνεύματα χωρίς επιτυχία. Ο μεγάλος Βίκτωρ, ο δημιουργός του κυρίου Μαγδαληνή, της Τιτίκας, του Μάριου, του Ιαβέρη και του μέγιστου Γαβριά, που είχε περιπέσει σε έντονο σκεπτικισμό για το νόημα αυτών των πρακτικών μετά από τόσες αποτυχίες, θορυβήθηκε. Και ο θόρυθος έγινε ακόμη μεγαλύτερος όταν η μαντάμ Ντελφίν ντε Ζιραρντίν αποκρυπτογράφησε το τοκ τοκ: Νεκρό Κορίτσι...

Όλοι οι σύνεδροι πάγωσαν. Όλων το μυαλό πήγε στην Λεοπολντίν, την αγαπημένη κόρη του Ουγκό που είχε πνιγεί ακριβώς 10 χρόνια πρίν. 

«Πού είσαι», τη ρώτησε ο αποσβολωμένος πατέρας. 

«Τοκ Τοκ Τοκ» απαντάει το πoδάρι. 

«Στο φώς», μεταφράζει η μαντάμ Ντελφίν. 

Για τα επόμενα χρόνια ο Ουγκό έγινε φανατικός πνευματιστής και σε συχνές μεταμεσονύχτιες συνεδρίες, αυτός και η παρέα του μπόρεσαν να επικοινωνήσουν με καμιά κατοσταριά ψυχές. 

Σε μια από τις συνεδρίες που έλαβε χώρα στις 20/01/1865, μια μέρα ακριβώς μετά από τον θάνατο του Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν, ώστε οι σύνεδροι να έχουν την ευκαιρία να επικοινωνήσουν με ένα ενδιαφέρον φρέσκο πνεύμα, εκτός του Πιερ-Ζοζέφ, την κομπανία των ψυχών που παραβρέθηκε αποτελούσαν: ο Πλάτων, ο Ιησούς, ο Μολιέρος, ο Σαίξπηρ, ο Μωάμεθ, ο Ροβεσπιέρος, ο Λούθηρος, ο Ωκεανός, ο Θάνατος αλλά και το λιοντάρι από το μύθο του Αίσωπου «Ο Ανδροκλής και το Λιοντάρι». 

Πνεύματα και σύνεδροι πνευματιστές, μίλησαν για την ιδιαίτερη τρομοκρατία που θα γεννιόταν τα επόμενα 160 χρόνια και προέβλεψαν 4 κύματα: 

Το Αναρχικό Κύμα (1870-1920/30) 

Το Εθνικιστικό Κύμα (1920/30-1960) 

Το Νεοαριστερό/Μαρξιστικό Κύμα (1960-1970/80) 

Το Θρησκευτικό Κύμα (1970/80-2025) 

Πρός το παρόν, οι προβλέψεις πνευμάτων/πνευματιστών είναι καλές. 

Για 5ο Κύμα δεν μίλησαν. 

Το ερώτημα – ελπίζοντας πως η ιστορία δεν ακολουθεί νόμους: 

Θα κυριαρχήσει ως τότε ο φιλειρηνικός παγκόσμιος φιλελευθερισμός ή θα εκδηλωθεί ένα 5ο Κύμα που θα συνδυάζει τα προηγούμενα 4: (την αυτονομία των αναρχικών, το μίσος των εθνικιστών, την αφέλεια των νεομαρξιστών και την προσήλωση των Μαχητών του Αλάχ) με μια νεοχριστιανική εξατομικευμένη τρομοκρατία που θα αντλεί από το συλλογικό ασυνείδητο των ένδοξων σταυροφοριών;

Μεταγαλλικές ή μεταεκλογές (5): Μετα-αστρολογία

Ο Φρανσουά Μιτεράν μπήκε στη ζωή μας σα σήμερα πριν 36 χρόνια, κάτι σαν προπομπός του επελαύνοντος Πασόκ του Ανδρέα, που 5 μήνες αργότερα θριάμβευε με 48%. 

Ο ΦΜ, ένας διανούμενος πολιτικός, ένας άνθρωπος της Αριστεράς και ένας κληρονόμος του φιλοσοφικού διαφωτισμού, άνθρωπος με ισχυρότατο μαγνητισμό και με καριέρα που ήταν κάτω από την αύρα της Μαύρης Σελήνης και του οποίου η μοίρα είχε υπόγειες διασυνδέσεις με την τύχη της 5ης Δημοκρατίας.

Έχοντας πάθει κολούμπρα από τους βιρτουόζους αγγλοσάξονες ηθοποιούς Κάουμπόι Ρόναλντ και Σιδηρά Μαργαρίτα στην 1η προεδρία του, από την αρχή της 2ης, άρχισε να δέχεται την μαντάμ Ελιζαμπέθ. 

Η μαντάμ Ελιζαμπέθ Τισιέ δεν είναι τυχαία ούτε άσχετη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως πιθανά θα θυμούνται οι παλιότεροι, η περίφημη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όταν τέθηκε σε δημοψήφισμα στη Γαλλία τα πράγματα δεν ήταν πολύ σίγουρα. Οι μυστικές σφυγμομετρήσεις έδειχναν ότι τα πράγματα ήταν οριακά και υπήρχε ιδιαίτερος σκεπτικισμός – ειδικά μετα το οριακό όχι της μικρής Δανίας. 

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είχε υπογραφεί αρχές του 1992 αλλά έπρεπε να επικυρωθεί και από τον Γαλλικό λαό. Αλλιώς θα είχαμε πρόβλημα. 

Ο Φρανσουά, νευριασμένος με τις μαλακίες των συμβούλων του, τους διαολόστειλε και τηλεφώνησε την μαντάμ Ελιζαμπέθ. Το δημοψήφισμα πρέπει να γίνει μήνα Σεπτέμβριο. Αυτό επιτάσσει η Μαύρη Σελήνη. 

Στις 20/09/1992 ο Γαλλικός λαός είπε ναι στη συνθήκη με 51%. Κι ο Φρανσουά ξανατηλεφώνησε στην μαντάμ. Και ζήτησε αστρολογικά προφίλ όλων των ηγετών, του πρωθυπουργού του και των υπουργών του.

Ο Σουντίρ Χαζαρίσιν (ΣΧ) ανιχνεύει τη σχέση Φρανσουά/Ελιζαμπέθ σε μια μακρόχρονη παράδοση των Γάλλων ηγετών (1789-?). Οι οποίοι, για κάποιους λόγους, πιστεύουν ότι υπερφυσικές δυνάμεις μπορούν να επηρεάσουν τη μοίρα τους και, κατά συνέπεια, τη μοίρα της Γαλλίας. 

Για παράδειγμα:

Ο Ροβεσπιέρος ίδρυσε τη θρησκεία του Υπέρτατου Όντος, ενώ ορισμένοι απο τους πιο αφοσιωμένους οπαδούς του (οι Theotists) έβλεπαν στον ουρανό τον αστερισμό Ροβεσπιέρο. 

Ο γοητευτικά παρανοϊκός Βοναπάρτης, όχι απλώς πίστευε ότι υπήρχε το καλό του αστέρι (άντε καλά, αυτό το πιστεύουν πολλοί) αλλά μπορούσε και να το δείξει στους σαστισμένους ακόλουθούς του που, εννοείται, έπρεπε να συμφωνήσουν. 

Ενώ ο στρατηγός Ντε Γκολ κλείνει τα War Memoirs του γράφοντας: 

«Κοιτώντας τα αστέρια, κατάλαβα ξεκάθαρα την ασημαντότητα των πραγμάτων» 

Δεν μπορώ να αμφισβητήσω τον ΣΧ αλλά πρέπει να σημειώσω ότι, στην έρευνά του, δεν εξέτασε το ενδεχόμενο η σχέση του Φρανσουά με την μαντάμ Ελιζαμπέθ να οφείλεται στις συμβουλές του φίλου του Αντρέα, ο οποίος είχε ήδη αρχίσει να απολαμβάνει τις σωματικές. πνευματικές και πνευματιστικές περιποιήσεις της Μιμής Λιάνη. 

Πάντως έχω αγωνία για το τί θα γίνει με τον Εμμανουήλ, αφού εκτός από άριστος υπάλληλος των καπιταλιστών είναι και ένας μεγάλος μεταφυσικός; Θα γοητευτεί, άραγε, κι αυτός από τα άστρα;

Μεταγαλλικές ή μεταεκλογές (4): Τα λείψανα παραμένουν ακέφαλα

Η θεωρία της πνευμονίας ήταν για χρόνια κυρίαρχη και κολλούσε καλά με τον ευαίσθητο οργανισμό του Ρενέ και τα παγωμένα πρωινά φιλοσοφίας που του επέβαλε η Χριστίνα. Και είναι ακόμη κυρίαρχη, αν και έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε (1996&2009) που κάποιοι Γερμανοί φιλόσοφοι, έχοντας ψάξει και αναλύσει όλα τα σχετικά έγγραφα, υποστήριξαν ότι ο Ρενέ δηλητηριάστηκε με αρσενικό.

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, ο δηλητηριασμός οργανώθηκε από τον Jacques Viogué, έναν καθολικό ιεραπόστολο που εργαζόταν πάνω στη μεταστροφή της Χριστίνας στον καθολικισμό και έβρισκε ότι οι ριζοσπαστικές ιδέες του Καρτέσιου τον εμπόδιζαν. Αν και ο Ρενέ δήλωνε πιστός καθολικός, πολλοί σύγχρονοι του θεολόγοι έβρισκαν τη μεταφυσική του πιο συμβατή με την καλβινιστική αίρεση.

Όπως και νάχει, ως καθολικός που πέθανε στη Σουηδία, τάφηκε στο κοιμητήριο του Νοσοκομείου των Ορφανών που χρησιμοποιείτο και ως νεκροταφείο για θύματα λοιμού. Tο πρόβλημα:

Σύμφωνα με τη θεολογία της εποχής, η ταφή σε ένα τέτοιο μέρος δεν επέτρεπε την είσοδο της ψυχής του στον Παράδεισο, με αποτέλεσμα να περιφέρεται αιωνίως στο Λίμβο.

Ο Ρενέ είχε τη φήμη μεγάλου πλανόδιου: άλλαξε 38 φορές διεύθυνση κατοικίας στα 54 χρόνια που έζησε. Και πιθανότητα δεν τον κούραζε η αέναη περιπλάνηση μέσα στο Λίμβο. Αλλά κάποιοι φίλοι του δεν έβρισκαν ησυχία και 16 χρόνια μετά την ταφή κατάφεραν να λάβουν άδεια εκταφής από την Αυλή της Σουηδίας. Και έτσι αρχίζει η περιπέτεια των λειψάνων.

Την «αρχήν αδίκων χειρών» έκανε ο Γάλλος πρέσβης, ο οποίος κατά την εκταφή ζήτησε να κρατήσει ένα ενθύμιο από τα κόκκαλα του χεριού με το οποίο είχαν γραφτεί τόσα αθάνατα έργα. 

Τον Ιούνιο του 1666, το κιβώτιο με τα κόκκαλα του Ρενέ φορτώθηκε σε πλοίο από τη Στοκχόλμη για την Κοπεγχάγη. Το πλήρωμα του καραβιού, σαν έμαθε ότι το κιβώτιο είχε κόκκαλα, αρνήθηκε να ξεκινήσει. Το είχαν για γρουσουζιά οι ναύτες και χρειάστηκε καιρός για να φτάσει το καράβι στην Κοπεγχάγη. 

Εκεί το κιβώτιο παρέμεινε για 3 μήνες. Το ταξίδι έπρεπε να γίνει από στεριά κι όχι από θάλασσα, λόγω της ιδέας που είχαν τότε οι Γάλλοι για τους Άγγλους: αν το έβαζαν στο χέρι, θα το κρατούσαν επειδή είχαν μεγάλο θαυμασμό για τον Καρτέσιο. Τελικά, χρειάστηκαν 11 μήνες για να φτάσουν τα κόκκαλα στο Παρίσι.

Αρχικά τα λείψανα τοποθετήθηκαν στο ναό της αγίας Γενοβέφης. Το 1791, ένας μακρινός απόγονος του, υπόβαλε στην Εθνοσυνέλευση αίτηση, ζητώντας για τον Ρενέ τις τιμές του Πανθέου. Το 1793, η Εθνοσυνέλευση ψήφισε να μεταφερφεί στο Γαλλικο Πάνθεο η τέφρα του Ρενέ. Αλλά μέσα στην ταραχή εκείνων των χρόνων, το ψήφισμα ξεχάστηκε και έμεινε ανεκτέλεστο για 3 χρόνια.

Αλλά όταν το 1796, το Ινστιτούτο της Γαλλίας ζητούσε από την Συνέλευση των 500 να εκτελέσει την απόφαση της Εθνοσυνέλευσης, τα πνεύματα είχαν αλλάξει:

«Ο Καρτέσιος», βροντοφώναζε ένας βουλευτής, «είναι ο κύριος υπαίτιος των δεινών τα οποία μαστίζουν από μακρού την ανθρωπότητα. Τα έργα του είναι πλήρη σφαλμάτων. Ζητώ όπως το νομοθετικό σώμα αφήσει τον Καρτέσιο να ζήσει ή να αποθάνει εν τοις έργοις αυτού».

Τελικά τα κόκκαλα μεταφέρθηκαν στον Ηλύσιο Κήπο των Γαλλικών Μνημείων όπου έμειναν ώς το 1819, οπότε ο κήπος καταργήθηκε και βρήκαν ύστατο καταφύγιο στην αρχαιότερη από τις εκκλησίες του Παρισιού, τη Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε.

2 χρόνια αργότερα, ο Σουηδός φυσιοδίφης Γιονς Γιάκομπ Μπερζέλιους ο άνθρωπος που εισήγαγε τις έννοιες της κατάλυσης, του πολυμερισμού, της ισομέρειας και της αλλοτροπίας στη χημεία, διάβασε σε μια εφημερίδα της Στοκχόλμης ότι, στον πλειστηριασμό των επίπλων κάποιου κ. Σπάρμαν, είχε πωληθεί για 37 φράγκα το κρανίο του Καρτέσιου. Έπεισε τον αγοραστή, τον κ. Αρουγκέν, να του το δώσει και ανέλαβε να το στείλει στον περίφημο Κυβιέρο, ισόβιο Γραμματέα της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών. Οι σοφοί της ακαδημίας μελέτησαν το κρανίο και αποφάνθηκαν ότι πρέπει να ήταν του φιλοσόφου μας.

Τί είχε συμβεί;

Μερικοί Σουηδοί είχαν δυσφορήσει με τη απόφαση εκταφής και μεταφοράς των οστών στη Γαλλία. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο αξιωματικός της φρουράς που επιφορτίστηκε να επιβλέψει τη ανακομιδή των οστών. Κατόρθωσε να αποσπάσει το κρανίο και το έκρυψε σπίτι του. Όταν πέθανε, λένε ότι βρέθηκε το κρανίο μαζί με ένα σημείωμα που έγραφε: « Θα ήταν σοβαρή προσβολή στους θεούς προστάτες της Σουηδίας, αν δίναμε το τιμιότερο κομμάτι του μεγάλου φιλοσόφου στην αχάριστη πατρίδα του». Το κρανίο ξεπουλήθηκε από τους πιστωτές του αξιωματικού και κάποτε έφτασε στα χέρια του κ Αρουγκρέν από τον οποίο το αγόρασε ο Μπερζέλιους.

Το κρανίο βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο τών Φυσικών Επιστημών ενώ τα ακέφαλα λείψανα παραμένουν ακόμη στη Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε.

Το Πάνθεον ακόμη τα περιμένει ενώ το ωραίο είναι ότι το επίγραμμα στον αρχικό τάφο, που δεν σώζεται πια, έλεγε: «Όποιος κρύφτηκε καλά, έζησε καλά».

Και η Βασίλισσα Χριστίνα τελικά έγινε καθολική.

Μεταγαλλικές ή μεταεκλογές (3): Η Πορεία προς τα Λείψανα

«Κάθε Γάλλος είναι ως ένα βαθμό, συνειδητά ή όχι, Καρτεσιανός», Εmile Durkheim.

Για τον Σουντίρ Χαζαρίσιν αυτό που δείχνει καλύτερα την εμμονή των Γάλλων με τον Ρενέ είναι η ιστορία των λειψάνων του. Δεν μας λέει όμως και πολλά για το πώς φτάνουμε στα λείψανα, που επίσης θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε τους Γάλλους. Επομένως, έχει το ενδιαφέρον της η πορεία προς τα λείψανα, ειδικά μετά τη συνάντηση  Εμμανουήλ και Αγγέλας,

Ο Ρενέ πέθανε στη Σουηδία, «στον τόπο που οι σκέψεις των ανθρώπων παγώνουν σαν τα νερά», στις 11 Φεβρουαρίου 1650.

Τον είχε τραβήξει εκεί η Χριστίνα, κόρη του μεγάλου Στρατηλάτη – Βασιλιά Γουσταύου Αδόφλου, τον οποίο και διαδέχτηκε σε ηλικία 6 ετών.

Η Χριστίνα, γεμάτη ζωτικότητα και φαντασιοπληξία που έφτανε στα όρια της ανισορροπίας, ανάλαβε την πραγματική διακυβέρνηση 12 χρόνια αργότερα. Το μοντέλο της:

«Πριν 20 χρόνια, κανένας έξω από τις χώρες του Βορρά δεν γνώριζε τίποτε για την Σουηδία. Πρέπει να κάνουμε κάτι μεγάλο για να επιβάλλουμε μακροχρόνια τη φήμη της».

Ύστερα από τον πατέρα που είχε δοξάσει τη Σουηδία στρατιωτικά, η θυγατέρα ήθελε να την κάνει και κέντρο πολιτισμού. Και ξεκίνησε να καλεί σοφούς από διάφορες χώρες. Ο Γάλλος πρεσβευτής είχε την μοιραία έμπνευση να σκεφτεί τον φίλο του Ρενέ. Σκέφτηκε πως η Χριστίνα θα κολακευόταν να έχει στην αυλή της τον μεγάλο φιλόσοφο ενώ αυτό εξυπηρετούσε κα την Γαλλία. Προκάλεσε μια πρώτη επαφή δι’ αλληλογραφίας, με μεταφυσικές απορίες της Βασίλισσας και με τους δισταγμούς της σχετικά με τις απόψεις του Ρενέ για το άπειρο, ενώ στη συνέχεια η Βασίλισσα είχε και απορίες σε θέματα Ηθικής.

Το 1649 η Χριστίνα προσκαλεί τον Ρενέ στην αυλή της. Ο ίδιος διστάζει να πάει να ζήσει στη χώρα των αρκουδιών αλλά δεν εύκολο να αρνηθείς κάτι σε μια βασίλισσα. Η Χριστίνα επιμένει, στέλνει δεύτερη και τρίτη πρόσκληση και εν τέλει ολόκληρο ειδικό καράβι με ναύαρχο καπετάνιο για να τον παραλάβει. Η πίεση ήταν αφόρητη και σε συνδυασμό με τα οικονομικά του Ρενέ που είχαν φτάσει σε χάλια σημείο - και μάλλον τον προβλημάτιζαν αφού είχε ζήσει μια ζωή εισοδηματία τζέντλεμαν και δεν είχε όρεξη για αναλύσεις της φτώχειας.

Τελικά, στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1649, ο Ρενέ ντύθηκε αυλικός κι επιβιβάστηκε. Το ταξίδι κράτησε ένα μήνα και, αν πιστέψουμε τους βιογράφους του, ο Ρενέ πρέπει να εντυπωσίασε τον ναύαρχο, ο οποίος, ως καλός αυλικός, ανέφερε τα πάντα στη Βασίλισσα: εντός των άλλων τής είπε ότι ο επιβάτης αυτός δεν ήταν άνθρωπος αλλά ημίθεος.

[Να σημειωθεί ότι πριν ξεκινήσει για την Στοκχόλμη ο Ρενέ προαισθανόταν ότι θα πέθαινε σε ναυάγιο. Επομένως, μπορούμε να υποθέσουμε τί πράγματα έλεγε στον ναύαρχο. Πάντως, δεν έπεσε και πολύ έξω, παρά μόνο στον τρόπο (πνευμονία αντί ναυάγιο και 4 μήνες αντι ένας μήνας)]. 

Η Χριστίνα τον δέχτηκε αμέσως σε 2 ακροάσεις. Ο Ρενέ διαπίστωσε ότι η Βασίλισσα δεν είχε ιδέα από φιλοσοφία. Αντίθετα, αγαπούσε την κλασική φιλολογία και μελετούσε αρχαία ελληνικά, κάτι που ο Ρενέ το έβρισκε καθαρό χάσιμο χρόνου.

Η Χριστίνα δεν βιαζόταν, τον είχε πλέον στην αυλή της και τον άφησε ήσυχο. Ο Ρενέ άρχισε να πλήττει. Ο τόπος δεν του άρεσε και δεν είχε παρέα (πέρα από τον πρέσβη και έναν καθολικό εφημέριο). Έγραψε στίχους για ενα μπαλέτο με τίτλο «Η Γέννηση της Ειρήνης» που υμνούσε ταυτόχρονα την Συνθήκη της Βεστφαλίας και τα γενέθλια της Χριστίνας και ένα αγροτικό ειδύλλιο για το θέατρο.

Είχε χειμωνιάσει για τα καλά και στις 15 Ιανουαρίου η Χριστίνα ευδόκησε ν’ αρχίσει τα μαθήματα φιλοσοφίας: 3 φορές την εβδομάδα, στο γραφείο της, στις 5 το πρωί. Είχε ίσως την ιδέα πως εκείνη την ώρα το μυαλό της θα καταλάβαινε καλύτερα τα μυστήρια της φιλοσοφίας. Και από δώ προέρχεται μάλλον η φράση του Ρενέ: «Σ’ αυτόν τον τόπο παγώνουν κι οι σκέψεις των ανθρώπων, σαν τα νερά». 

Ο Ρενέ που ήταν συνηθισμένος να μη σηκώνεται από το κρεβάτι πριν το μεσημέρι, προφανώς τρελάθηκε. Αλλά πώς λές όχι σε μια Βασίλισσα;

3 εβδομάδες μαθημάτων ήταν αρκετές. Αρχές Φλεβάρη έπεσε άρρωστος. Ο Γάλλος γιατρός της αυλής έλειπε και ο Ρενέ δε δεχόταν άλλον. Είχε, άλλωστε, και τις προσωπικές του ιδέες πάνω στην ιατρική.

Σύντομα εκδηλώθηκε πνευμονία. Χρειάστηκε ειδική εντολή της Βασίλισσας για να αφήσει να τον εξετάσει ένας Γερμανός γιατρός. Ο Γερμανός ζήτησε αφαίμαξη και ο Ρενέ απάντησε:

«Παρακαλώ, φεισθείτε το Γαλλικό αίμα».

Η κατάσταση χειροτέρευε και όταν τελικά δέχτηκε την αφαίμαξη ήταν αργά. Τα ξημερώματα της 11ης Φεβρουαρίου βγήκε για μια στιγμή από το βύθος και ρώτησε: «Τί ώρα είναι;». «4 το πρωί» τού αποκρίθηκαν. Έκανε να σηκωθεί τρομαγμένος: «Πρέπει να φύγω, η Βασίλισσα περιμένει», είπε.

Αλλά δεν μπόρεσε να σηκωθεί. Έγειρε αποδυναμωμένος και κατά την παράδοση του Σωκράτη και του Πλωτίνου, ψιθύρισε αναμένοντας πειραματική επιβεβαίωση του δυισμού του:

«Ψυχή μου, πολύ καιρό έμεινες αιχμάλωτη. Ώρα να βγείς από τη φυλακή, να εγκαταλείψεις το άχθος του σώματος σου. Πρέπει να υπομείνεις τη ρήξη αυτή με χαρά και με σθένος».

Αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις του Ρενέ. Σε λίγη ώρα πέθανε κι ο  Γερμανός γιατρός έκανε μια τυπική έκθεση, όπου άφηνε περίπου να εννοηθεί πως θεωρούσε ότι καλά έκανε που πέθανε ο άρρωστος, μια που δεν είχε δεχτεί τις συμβουλές του. 

Μεταγαλλικές ή μεταεκλογές (2): Μεταεισαγωγικά πάνω στο Κρανίο του Εραστή της Βασίλισσας

Μπορείς να σκιαγραφήσεις το συλλογικό πλαίσιο σκέψης ενός λαού που φτιάχνει 246 διαφορετικά τυριά;

Ναι, μας λέει ο Σουντίρ Χαζαρίσιν (ΣΧ) στην εισαγωγή του «How the French Think: An Affectionate Portrait of an IntellectualPeople», όπου συνοψίζει την ιδιαιτερότητα των Γάλλων, το πάθος τους για την παιδεία και την κουλτούρα και τα παρόμοια, την επίδραση που άσκησαν οι ιδέες τους στον κόσμο όλο, την εμμονη τους με την οικουμενικότητα/καθολικότητα (αλλά πάντα διά γαλλικού φακού) και πως μέσα από ένα αχανές μωσαϊκό σκέψεων, ιδεών, οραμάτων, αξιών, πράξεων, κλπ, θα προσπαθήσει να συνθέσει το παζλ και να δείξει ότι υπάρχει ένα συλλογικό πλαίσιο εντός του οποίου μπορεί ειδωθεί και να κατανοηθεί η γαλλική σκέψη. 

Συνοπτικά, ο ΣΧ εντοπίζει 5 ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γαλλικής σκέψης:

1.Τον ιστορικό της χαρακτήρα – σημαντική συνέχεια στο χρόνο και αναφορές στο παρελθόν είτε ως πηγή εγκυρότητας είτε ως οριοθέτηση.

2.Την εμμονή της με το έθνος και τον συλλογικό εαυτό – εμμονή που δημιουργεί και τον χώρο για έντονο δημόσιο διάλογο και διαμορφώνει τις φιλοσοφικές βάσεις των διάφορων συλλήψεων της ωραίας ζωής.

3.Την έντασή – αν όχι σφοδρότητα – της και την πίστη της στις ιδέες – οι ιδέες όχι μόνο υπάρχουν αλλά αξίζει να πεθάνει κανείς γι’ αυτές

4.Η πεποίθηση ότι η επικοινωνία εξειδικευμένων γνώσεων σε ένα ευρύτερο κοινό είναι ενδογενές χαρακτηρστικό της πνευματικής δραστηριότητας.

5.Ένα διαρκές παιχνίδι και μια αμφιταλάντευση μεταξύ τάξης και φαντασίας, ή αλλιώς, μεταξύ της ψυχρής γραμμικότητας του Καρτέσιου και της αχαλίνωτης διαχυτικότητας του Ρουσό.

Βρίσκει ένα ακόμη ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το οποίο κάνει δυνατή τη θεώρηση ενός συλλογικού πλαισίου σκέψης: είναι η μόνη μεγάλη χώρα που οι σημαντικότεροι πνευματικοί θεσμοί βρίσκονται στην πρωτεύουσα. Και αυτήν η πολιτισμική κεντροποίηση είναι για τον ΣΧ αυτό που δίνει μια χαρακτηριστική στυλιστική συνέχεια στη γαλλική σκέψη..

Όπως και νάχει, αφού διαβάσουμε διάφορα ηρωικά, συγκινητικά και διασκεδαστικά για το πως βλέπουν οι Γάλλοι τους άλλους, την ιδέα που έχουν για την Γαλλία - το πιο ωραίο είναι αυτό που είπε ο  Αντρέ Μαλρό κατά την επίσκεψή του στο Πεκίνο, αφήνωντας παγωτό τον Πρόεδρο Μάο: "Η Κίνα είναι η Γαλλία της Ασίας" - μια ενδιαφέρουσα άποψη που μπορούμε να την σκεφτούμε στο σήμερα και λαμβάνοντας υπόψη τα επιτεύγματα και τα "επιτεύγματα" της μεγάλης Λαικής Δημοκρατίας - φτάνουμε στο «Κρανίο του Καρτέσιου».

Ο ΣΧ αρχίζει την ιστορία του με την επίσκεψη του δημοσιογράφου και κινηματογραφιστή Pierre Dumayet στο χωριό που γεννήθηκε ο Καρτέσιος. Ο Pierre Dumayet πήγε στη La Haye της Τουραίνης με αφορμή την τριακοσιετηρίδα του θανάτου του Ρενέ και ρωτούσε τη γνώμη των κατοίκων για το πιο ένδοξο τέκνο του χωριού. Μια ηλικιωμένη κυρία, που ήξερε και τα περισσότερα, και με το (τυχαίο;) επίθετο Raison του είπε ότι οι κάτοικοι ήταν περήφανοι όχι μόνο για τα επιστημονικά επιτεύγματα του αλλά και για το ότι ήταν εραστής μιας βασίλισσας.

Τις συντεταγμένες του  Ρενέ  τις διδάσκεται κάθε μαθητής και είναι ο συγγραφέας που εισήγαγε τη μέθοδο καρτ-ποστάλ στη νεώτερη φιλοσοφική διάλεκτο: εκφραστική συμπύκνωση της ιδέας σε βαθμό τέτοιο που να χωράει σε καρτ-ποστάλ. Μέθοδος που είναι πολύ χρήσιμη στα χρόνια του διαδικτύου, facebook, κλπ..

Αλλά εγώ θέλω να μείνω στην μαντάμ  Raison. Πώς ο Ρενέ με το βαθύ και λάγνο πάθος του για τις αλλήθωρες (ή/και αλλοίθωρες)  γυναίκες, έφτασε να γίνει εραστής μιας βασίλισσας; Και πώς σχετίζονται όλα αυτά με τα Θέλγητρα της Ατέλειας;

[Τα διάβαζα όλα αυτά και ταυτόχρονα άκουγα τον Εμμανουήλ να προσκαλεί στην Γαλλία τους Αμερικανούς που ασχολούνται με την κλιματική αλλαγή (επιστήμονες, μηχανικούς, επιχειρηματίες) και που παρά τρίχα δεν αποκαλεί μαλάκα τον Ντόναλντ.]

Μεταγαλλικές ή μεταεκλογές

Με τον Σωκράτη Πρωταγορόπουλο γεννηθήκαμε μαζί, μεγαλώσαμε μαζί, κάναμε το πρώτο μάθημα Γαλλικών με την Δεσποινίδα Ειρήνη μαζί, διαβάσαμε τις «Είκοσι Χιλιάδες Λεύγες Κάτω από τη Θάλασσα» μαζί, τραβήξαμε την πρώτη μαλακία μαζί, καπνίσαμε το πρώτο τσιγάρο μαζί και μέχρι τον θρίαμβο του Πασόκ την 18η του Οκτώβρη του 1981, 160+1 24ωρα μετά τον θρίαμβο του Μιτεράν στη Γαλλία, ήμαστε συνέχεια μαζί, και, τότε, χωρίσαμε (εδώ το μαζί δεν κολλάει).

[Με τον Σωκράτη μπορεί να χωρίσαμε αλλά δεν σταματησαμε την επικοινωνία. Τα πρώτα χρόνια με αλληλογραφία και κανά τηλέφωνο πού και πού και με το πέρασμά τους με email και την οιονεί επικοινωνια σε οιονεί πραγαμτικό χρόνο].

Ο πατέρας του Πλάτωνα ήταν υποστράτηγος, διοικητής του 2ου Γραφείου στην πόλη μας, με σημαντικό έργο στην παρακολούθηση των κομμουνιστών κατά την δικτατορία και σε μόνιμη κατάθλιψη από την 8η Δεκεμβρίου 1974, όταν ο άφρων ελληνικός λαός (με 70% πλειοψηφία) ψήφισε υπέρ της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας και κατάργησε την Βασιλεία. Η δουλειά του είχε να κάνει με τον εντοπισμό των σλαβόφρονων στοιχείων στην περιοχή μας, που, σημειωτέον, μέχρι πριν καμιά 80αριά χρόνια, κατά 50%+ κατοικούνταν από αμιγώς σλαβόφωνο πληθυσμό (σε απλά ελληνικά: δεν ήξεραν γρί ελληνικά).

Το Πασόκ τον εκμηδένισε, αλλά ο υποστράτηγος Πρωταγορόπουλος, εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες που είχε κάνει κατά την επταετία με σημαντικά στελέχη της CIA, εξασφάλισε μια διοικητική θέση στην Lille Ile and Co., μια φαρμακευτική εταιρία με έδρα την Ινδιανάπολη.
 

[Ο υποστράτηγος πάντα θαύμαζε τον δυναμισμό και την καινοτομία των ΗΠΑ αλλά ποτέ δεν κατάλαβε γιατί οι πατέρες της χώρας αυτής δεν θέλησαν να στολίσουν το δημιούργημά τους με ένα στέμμα. Πάντως, γρήγορα σχετικά, κατάλαβε ότι αυτό ήταν ένα καθαρά αισθητικό ζήτημα και ότι τα συμφέροντα ήταν ακριβώς τα ίδια].

Έτσι λοιπόν, ο Πλάτωνας βρέθηκε να περνάει την εφηβεία στην Ινδιανάπολη. Η οποία, αν και δεν μπορεί να παινευτεί ότι είναι κέντρο πρωτοποριακών ενεργημάτων, μπορεί να παινευτεί για το ότι είναι πέρασμα πρωτοποριακών ενεργημάτων. Ο Σωκράτης σπούδασε φιλοσοφία στην Ινδιανάπολη, αμυνόμενος επιτυχώς στις επιθέσεις του υποστράτηγου που του πρότεινε παρακολούθηση στο ιατρικό τμήμα του πανεπιστημίου και λαμπρή καριέρα στην Lille Ile and Co., και ειδικεύτηκε σε αυτό που αγαπούσε, δηλαδή την Γαλλική φιλοσοφία, δηλαδή την Δεσποινίδα Ειρήνη. Και, μεγαλώνοντας, ακούγοντας και μαθαίνοντας ο Πλάτων στην Ινδιανάπολη, μάθαινα κι εγώ, δια αλληλογραφίας.

Ο Σωκράτης έπιασε δουλειά στην CIA. Το όνομα ήταν γνωστό λόγω πατρός. Αλλά τα τζιμάνια της Εταιρίας που παρακολουθούν όλα τα τμήματα της χώρας, τον ξεχώρισαν και εντυπωσιάστηκαν από την αναγνωστική του δεινότητα και πιο πολύ την ικανότητά του να συνοψίζει τους Γάλλους φιλόσοφους, συγγραφείς, κλπ. Σήμερα, συνεχίζει την εργασία του εκεί, διαβάζοντας τους Γάλλους αλλά και όλους τους άλλους στην παγκόσμια επικράτεια που μιλούν εν ονόματι των Γάλλων και εφαρμόζουν στις αναλύσεις τους τη μεθοδολογία και τα εργαλεία των Γάλλων.

Και νά ‘ μαστε στις Γαλλικές εκλογές. Τον ρώτησα να μου πεί, τί μπορεί να μου πεί. Και ιδιαίτερα για τη σχέση τους με τη δημοσίευση της έκθεσης της Εταιρίας με τίτλο «Γαλλία: Η Αποστασία των Διανουουμένων της Αριστεράς»

Το βασικό είναι ότι η Γαλλία είναι μια διανοούμενη χώρα, οι Γάλλοι ένας διανοούμενος λαός και οι διανοούμενοι της, το βαρύ της πυροβολικό (από το Βατερλό και μέχρι πρόσφατα(??)).

Επίσης μου είπε ότι ένα εξαιρετικό starting point για τους μη γνωρίζοντες και πολύ καλή σύνοψη για τους γνωρίζοντες, είναι το How the French Think: An Affectionate Portrait of an Intellectual People

του ανεπανάληπτου ερευνητή της Εταιρίας Σουντίρ Χαζαρίσιν.

Οι τίτλοι είναι εύγλωτοι:

Το Κρανίο του Καρτέσιου

Σκότος και Φως

Τοπία της Ουτοπίας

Τα Ιδεώδη της Επιστήμης

Για την Αριστερά και για την Δεξιά
 

--------------------------------------

και τα λοιπά και τα λοιπά.

Με τη βοήθεια του Σωκράτη Πρωταγορόπουλου, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο θεμελιώδες Γαλλικό Ερώτημα:

«Καλά στην πράξη δουλεύει, αλλά στη θεωρία, τί κάνει;»

Γαλλικές Εκλογές - Ένα ωραίο "δράμα"

Όπως και να το δει κανείς, ο Εμμανουήλ είχε μια ιδιαίτερη παιδική ηλικία.

Μεγαλωμένος σε μια μη θρησκευόμενη οικογένεια της μεγαλομεσαίας τάξης, στην ηλικία των 12, κατάλαβε ότι τα πράγματα δεν προχωρούν έτσι και βαφτίστηκε καθολικός, πείθοντας τους γονείς του να πληρώσουν το τοπικό ιησουητικο κολέγιο.

Μέσα σε 3 χρόνια, έπαθε κάτι που το παθαίνουν αρκετά αγόρια: ερωτεύτηκε την (40άρα) τότε φιλόλογό του. Δεν είναι και πολύ δύσκολο να καταλάβουμε τί έπαθε ο 15χρονος Εμμανουήλ, αν δούμε μια σημερινή φωτό της Μπριζίτ και κάνουμε μια απλή βιολογική αναγωγή και την φανταστούμε το 1992.

Η ποίηση, η λογοτεχνία, το δράμα γενικότερα, και τα μάγια της μεστωμένης καλλονής στον ευαίσθητο αλλά και ντούρο Εμμανουήλ, δημιούργησαν κάτι ανεπανάληπτο ερωτικά.

Ό,τι και να έκαναν οι πανικόβλητοι γονείς του Εμμανουήλ, τα μάγια δεν λύνονταν.

Η Μπριζίτ έστειλε τον σύζυγο και τα 3 παιδιά της συμφώνησαν.

Τους απομάκρυναν, αλλά τίποτε. Τον έβαλαν να σπουδάσει φιλοσοφία, αλλά τίποτε. Τον έβαλαν να επιμεληθεί τις σημειώσεις και τη βιβλιογραφία του «Η μνήμη, η ιστορία, η λήθη» του Π. Ρικέρ,

Τον έκαναν στελεχος της Ρότσιλντ, αλλά τίποτε. Υπουργό, αλλά τίποτε. Και σε λίγο πρόεδρο της χώρας – και θέλω να ελπίζω τον καλύτερο - αλλά τίποτε.

Vive la france, λοιπόν

Γαλλικές Εκλογές - Ταξίδι στο Χρόνο

Οι γαλλικές εκλογές μου χάρισαν ένα ωραίο ταξίδι:

Έγραφε ο μεγάλος συγγραφέας – αναφερόμενος στη διεθνή συνωμοσία κομμουνιστών, Εβραίων και καπιταλιστών:

«Η επανάσταση είναι μονόδρομος γιατί δεν μπορεί κανείς να μεταρρυθμίσει ένα καθεστώς που ελέγχει τα πάντα, που απλώνει τις ρίζες του παντού. Θα πρέπει κανείς να το ξεριζώσει, να το συνθλίψει. Η επανάσταση αυτή οφείλει να είαι βίαιη, επειδή δεν μπορεί κανείς να ξυπνήσει σε έναν λαό τόσο απονευρωμένο όσο ο δικός μας τη δύναμη και το πάθος που χρειάζονται γι;α μια αναγέννηση της αξιοπρέπειας, παρά μόνο με αιματηρά σοκ, με μια θύελλα που θα συμπαρασύρει τα πάντα και θα τον αφυπνίσει... Γι’ αυτό και νομίζουμε ότι η τρομοκρατία σήμερα αποτελεί μια μέθοδο δημόσιας σωτηρίας»

Στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν ήθελα να χαλαρώσω από την τεχνική ανάλυση της τύρβης, αφηνόμουν στην τύρβη της λογοτεχνίας [καθαρά βιολογικοί λόγοι/μηχανισμοί με ωθούσαν προς την φιλοσοφική σχολή και ιδιαίτερα στο τμήμα φιλολογίας].

Όσοι/ες είμαστε τώρα στα -50+ , δηλ. στα -20+ το 1987 και ενδιαφόμασταν για τη λογοτεχνία, αργότερα ή γρηγορότερα, μάθαμε το «Πεθαίνω σα Χώρα» (ΠσΧ) [Όσοι μάθαμε απ’ έξω το ΠσΧ και το θεωρούσαμε ως ένα extra-βοήθημα στο εξελικτικό παιχνίδι που προσπαθούσαμε να πάρουμε μέρος, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι το εν λόγω αφήγημα θα γινόταν το χρονογράφημα της μεσήλικης ταλαιπωρίας μας].

Ο συγγραφέας του ΠσΧ, πληθωρικότατος και παραγωγικότατος στη συνέχεια της πορείας του (σε αντίθεση με τη χώρα του), δυστυχώς δεν μπόρεσε να γράψει κάτι τόσο δυνατό όσο το ΠσΧ, ούτε σε ποιητικό ούτε σε θεατρικό ούτε σε μυθοπλαστικό επίπεδο (όσο και να το προσπάθησε και, χάνοντας μάλλον την δημιουργική του ψυχραμία, έφτασε στο σημείο να γράφει ξεκάθαρες βλακείες ντυμένες με εντυπωσιακές και βαρύγδουπες λέξεις.

Όπως και νά ‘χει ο συγγραφέας του ΠσΧ, μου έμαθε άλλους δυο συγγραφείς που τους διάβασα από νέος αρκετά: Ζόρζ Μπατάιγ και Μορίς Μπλανσό.

Τον πρώτο τον χρησιμοποίησα σαν εργαλείο διοργάνωσης φοιτητικών παρτουζών με πενιχρά αποτελέσματα. Τον δεύτερο, που θεωρούσε ότι "η τρομοκρατία σήμερα αποτελεί μια μέθοδο δημόσιας σωτηρίας", τον πήρα πιο σοβαρά και ψιλοσοκαρίστηκα όταν αργότερα έμαθα τα φασιστικά της νεότητάς του – με τον Μπατάιγ, ομολογώ, δεν σοκαρίστηκα, αν κι αυτός ήταν ο γκουρού του ανορθολογικού επαναστατισμού, ή, σε πιο απλά ελληνικά του διανοουμενίστικου (γαλλικού) φασισμού.

Με το από δω και τ’ από κει, με το έτσι και το αλλιώς, οι δυο συγγραφείς με γύρισαν σε κάποιες παλιές, ωραίες γαλλικές κόντρες.

Και πιο συγκεκριμένα, στην 27η του Γενάρη του 1687, τότε που ο Μεγάλος Παραμυθάς έσκιζε τη Γαλλική Ακαδημία στα δυο: τους Αρχαίους και τους Μοντέρνους.

Ο δημιουργός της Κοκκινοσκουφίτσας, της Σταχτοπούτας, του Παπουτσωμένου Γάτου κλπ, απάγγειλε το ποιήμα του «Ο Αιώνας του Μεγάλου Λουδοβίκου», στο οποίο σύγκρινε τον αιώνα του Λουδοβίκου του 14ου με την Αρχαιότητα πρός όφελος του πρώτου, και κατάφερε να χωρίσει την ακαδημία στα 2, 102 χρόνια πριν από την ιστορική εκείνη μέρα που κατά τη διάρκεια της Εθνοσυνέλευσης οι αντιπρόσωποι που υποστήριζαν στο Στέμμα κάθισαν στα δεξιά του προέδρου και οι αντιπρόσωποι που υποστήριζαν την Επανάσταση στα αριστερά του. 

Ο Σαρλ Περό σύγκρινε Κορνέιγ, Ρακίνα και Μολιέρο με Αισχύλο, Σοφοκλή και Ευρυπίδη και έβγαζε νικητές τους πρώτους. Ο Πλάτωνας ήταν βαρετός και ο Όμηρος θα έγραφε καλύτερα έπη αν ζούσε στο Παρίσι, όπου θα είχε πολιτισμένους ήρωες για μοντέλα και όχι τους χυδαίους, κτηνώδεις και άτιμους Έλληνες.

Προέκρινε τον Μποσιέ έναντι του Περικλή, τον Fléchier έναντι του Ισοκράτη, τον Bourdaloue έναντι του Λυσία,τον Voiture έναντι του Πλίνιου (του νεώτερου) και τον Jean-Louis Guez de Balzac έναντι του Κικέρωνα . Έκανε κι άλλες συγκρίσεις ο Περό, πολλοί ακαδημαϊκοί φρίκαραν και επήλθε η ρήξη. 

H διαμάχη κράτησε από το 1687 έως το 1717 [το 1690 η διαμάχη ξέσπασε και στην Αγγλία με την επίθεση  του Sir William Temple στους μοντέρνους. Κράτησε λίγα χρόνια και έδωσε στον Σουίφτ την ευκαιρία να γράψει την σάτιρα «ΗΜάχη των Βιβλίων»]

Η Διαμάχη Αρχαίων-Μοντέρνων ήταν η τελευταία εκδήλωση μιας πολύχρονης αλληλουχίας στοχασμών, την αρχή της οποίας ορισμένοι ιστορικοί την εντοπίζουν στον 6^ο μΧ αιώνα και συγκεκριμένα στον Κασσιόδωρο, τον ιστορικό του Θεοδώριχου του Μεγάλου, μέσα το χάος της κατάρρευσης της Δυτικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Από τον 12^ο ώς τον 18^ο αιώνα λαμβανει χώρα μια συζήτηση περί νεωτερικότητας χωρίς σταματημό, μια συζήτηση που εκφράζει μια βαθιά πάλη ανάμεσα στο παλαιό και το νέο, στην αρχαία ελληνορωμαϊκή παράδοση και τις επιδιώξεις του Διαφωτισμού, στην παράδοση και τη νεωτερικότητα, η οποία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνεχίζεται αδιάλειπτα, φανερά ή καλυμμένα, σε όλους τους τομείς του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αν έχει δίκιο ο Χάμπερμας, αυτό γίνεται γιατί η ιδέα της νεωτερικότητας επανέρχεται κάθε φορά που η Ευρωπη αποκτά συνείδηση μιας νέας εποχής.

Και κάπως έτσι φτιάχνεται και το true story του λατρεμένου μου Ευκλείδη..