Γιατί η ποίηση έχει (ή δεν έχει) νόημα (68): H Συνύπαρξη με την ΤΝ

 Όπως όλα τα επαγγέλματα, έτσι κι αυτό του ποιητή και της ποιήτριας ‘’κινδυνεύει’’ από την τεχνητή νοημοσύνη (ΤΝ). Κι έτσι, όπως οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι λογιστές οι μηχανικοί και όλοι άλλοι οι λοιποί, αναρωτιούνται για το πώς θα μετασχηματιστεί και για το ποιά μορφή θα πάρει, το επάγγελμα τους, έτσι κι οι ποιητές κι οι ποιήτριες.

Για να δούνε τί παίζει με την ποίηση και την ΤΝ διάφοροι ερευνητές κάνουν διάφορα πειράματα. Ο παρακάτω πίνακας συνοψίζει τα έως τώρα αποτελέσματα.

(*): ΑΕΝΒ = Άνθρωπος ΕΝτός βρόχου  & ΑΕΚΒ =Άνθρωπος ΕΚτός βρόχου . Το πρώτοη δεν απαιτούσε ανθρώπινη παρέμβαση κατά την επιλογή στοιχείων από ποιήματα που δημιουργούσε η ΤΝ, ενώ το δεύτερο απαιτούσε την παραγωγή ερεθισμάτων από την ΤΝ και την επιλογή τους από τον άνθρωπο.  

Σε μια πιο πρόφατη εργασία του Ινστιτούτου για το Μέλλον της Ανθρώπινης Κοινωνίας στο Κυότο, οι ερευνητές προσπάθησαν να δουν τί παίζει με το χαϊκού, που γενικά έχει σαφείς κανόνες  όπως η σταθερή μορφή των 5-7-5 συλλαβών τοποθετημένων σε τρεις στίχους για έμφαση ή σε έναν χωρισμένο με κενά και η συμπερίληψη εποχικών λέξεων που ονομάζονται "κίγκο". Αυτοί οι κανόνες το καθιστούν διαφορετικό από άλλες μορφές ποίησης με πιο ιδιαίτερο την αφάφεια: δεδομένου ότι ο αριθμός των χαρακτήρων στα χαϊκού είναι μικρός, η έκφραση είναι διφορούμενη και οι αναγνώστες πρέπει να συμπληρώσουν και να ερμηνεύσουν τη σκηνή από τις λίγες πληροφορίες που έχουν στη διάθεσή τους.

Δεύτερο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του χαϊκού είναι ότι η εντύπωση που προκαλούν εξαρτάται από μία ή δύο νοητικές εικόνες. 

Βασιζόμενοι στα πιο πρόσφατα ευρήματα της νευροαισθητικής που υποδεικνύουν την αισθητική κατάσταση / εμπειρία ως ένα κύκλωμα αισθητικοκινητικών συστημάτων, συστημάτων συναισθηματικής αποτίμησης και συστημάτων  νοήματος-γνώσης, προσπαθούν να προσδιορίσουν τα γενικά χαρακτηριστικά τής εμπειρίας τής ομορφιάς χρησιμοποιώντας 19 ‘’φιλοσοφικές ‘’ και ‘’ψυχολογικές’’ διαστάσεις: 

1. Ευχαρίστηση

2. Επιθυμία να συνεχιστεί η εμπειρία,

3. Αίσθημα ζωντάνιας, 

4. Αίσθημα ότι η εμπειρία είναι όμορφη για όλους,

5. Άριθμός αισθητών συνδέσεων με την εμπειρία,

6. Λαχτάρα 

7. Aίσθημα απαλλαγής από την επιθυμία

8. Περιπλάνηση του νου

9. Έκπληξη

10. Επιθυμία να κατανοήσουμε περισσότερο την εμπειρία

11. Aίσθημα ότι η εμπειρία αφηγείται μια ιστορία

12. Πολυπλοκότητα

13. Διέγερση ή ενθουσιασμός,

14. Μάθηση από την εμπειρία,

15. Επιθυμία κατανόησης,

16. Αρμονία στην ποικιλία,

17. Νοηματοδότηση,

18. Τπέρβαση των προσδοκιών

19. Ενδιαφέρον

Το δείγμα τους ήταν από 322 ανθρώπους  που διάβασαν 40 ανθρώπινα χαϊκού από επαγγελματίες ποιητές και το top 500 από τα 624130 χαϊκού που δημιούγησε η ΤΝ

Στις περιπτώσεις ΑΕΝΒ, καλύτερα τα πήγανε τα ΤΝ χαϊκού, ειδικά στο κριτήριοτης ομορφιάς. Με τα πολλά, βρήκανε ότι οι συμμετέχοντες είχαν δυσκολίες να διακρίνουν μεταξύ ανθρώπινου χαϊκού και χαϊκού ΤΝ. Επίσης, βρήκανε ότι η ποιότητα της τέχνης της ΤΝ έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που είναι συγκρίσιμο με αυτό των ανθρώπων και η συνεργασία μεταξύ ανθρώπων και ΤΝ μπορεί να παράγει πιο δημιουργικά έργα τέχνης.

. 

Οι φωτιές, ο Ταγίπ και το Κεφάλαιο

 Αυτονόητα, και ειδικά στην περίπτωση που δεν έχουμε ανθρώπινες απώλειες, το πιο ενδιαφέρον μέρος στο θρίλερ των πυρκαγιών είναι το whodunit.

Στην Ελλάδα δυο είναι οι κυρίαρχες θεωρίες και έχουν έντονο ιδεολογικό χρώμα.Από το κέντρο, ας πούμε, και με μεγαλύτερη ένταση έως την άκρα δεξιά, πίσω από τιςφωτιές είναι οι Τούρκοι κι ο Ταγίπ. Από το κέντρο έως την άκρα αριστερά είναι το ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο πέρα από αιμοβόρο είναι και ‘’δασοβόρο’’ ή δασοκτόνο, αν προτιμάτε.

Μπορούμε να δούμε ποιός έχει δίκιο;

Το όλο θέμα θα μπορούσε να το δει κανείς ως ‘’εφαρμογή’’ του ''δόγματος''  ''η ιστορία επαναλαμβάνεται.'' Κι όχι μόνο  δυο  φορές όπως αφήνεται να εννοηθεί από την περίφημη ατάκα του Μαρξ από την ‘’18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη’’ (την πρωτη φορα ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φαρσα), αλλά αενάως.

Έτσι, αν αρχίσουμε να μετράμε από το 1981 και μετά, έχουμε για την πατρίδα:

Ενώ οι κρίσιμες χρονιές γι όλες τις χώρες της σχετικής ζώνης είναι: 

Από ό,τι φαίνεται η Τουρκία έχει το καλύτερο σκορ, ενώ εμείς και ειδικά η Πορτογαλία έχουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το κεντρο/ακροδεξιό σενάριο που θέλει τον Ταγίπ να βάζει πακιστανούς ''να το μπουμπουνάνε'' πρέπει να εξηγήσει και το ζήτημα της Πορτογαλίας (εκτός αν οι αυτοκρατορικές φαντασιώσεις του Ταγίπ φτάνουν ως εκεί).

Τα ίδια πάνω κάτω συμπεράσματα βγαίνουν κι από τις εικόνες που δείχνουν τις τάσεις

Ενω οι αναλύσεις για τις αιτίες:

δείχνουν ότι το σύνολο σχεδόν των πυρκαγιών οφείλονται σε ανθρωπογενείς αιτίες. Ελλάδα και Πορτογαλία είναι οι ''κολασμένες'' χώρες ενώ πάλ καλύτερα τα πάει η Τουρκία.

Επομένως, μπορεί να πεί κανείς ότι έχουμε σύμπραξη Tαγιπ και Κεφαλαίου με στόχο την Πορτογαλία και την Ελλάδα. Αν δεν συμφωνείτε μ' αυτόν τον φονιά, μπορείτε να συνεχίσετε το ψάξιμο

Πηγές:

The Mediterranean burns 2019

FIRE AND FOREST FIRES IN THE MEDITERRANEAN

A Review of the Main Driving Factors of Forest Fire Ignition Over Europe

Μια τεχνολογική καινοτομία και ο γιος του Ιησού

 Από την ιστορία φαίνεται ότι οι επιστημονικοτεχνολογικές καινοτομίες, όταν φτάνουν στα χέρια των χρηστών, αποκτούν ιδιαίτερες, μυστικές σχεδόν, δυνάμεις. Το βιώνουμε καθημερινά με τα δεκάδες προϊόντα που μας κατακλύζουν κι ειδικά με τα προϊόντα της ιντερνετικής και επικοινωνιακής/πληροφορικής τεχνολογίας. 

Παλιότερα, όταν οι άνθρωποι κατασκεύασαν τα πρώτα ψυγεία και τους πρώτους καταψύκτες και έφεραν την ‘’επανάσταση της διατήρησης των τροφίμων’’ (καθόλου αυτονόητη), οι πόρτες τους κλείναν με μάνταλα. Αποτέλεσμα: πολλά παιδιά που έπαιζαν κρυφτό παγιδεύονταν και πνίγονταν σε εγκαταλελειμμένα ψυγεία και καταψύκτες. Και μόνο μετά την κατακραυγή των μέσων ενημέρωσης οι μηχανικοί παρακινήθηκαν να τοποθετήσουν μαγνήτες. Το παιχνίδι των αντιβιοτικών είναι ακόμη πιο ύπουλο, αφού η υπερκατανάλωση τους καλλιέργησε επικίνδυνα νέα και ανθεκτικά βακτηριακά στελέχη που απειλούν τη ζωή των ασθενών. Ακόμη κι η πιο σημαντική καινοτομία του αιώνα σύμφωνα με τον Vaclav Smil (Πώς λειτουργεί πραγματικά ο κόσμος), η βιομηχανική παρασκευή της αμμωνίας (Haber–Bosch process) που είναι η βασική ένωση για την παρασκευή όλων των συνθετικών αζωτούχων λιπασμάτων και έκανε/κάνει δυνατή την διατροφή των ανθρώπων και την αύξηση του πληθυσμού (για την τελευταία βλ.εδώ), εφευρέθηκε από τους ίδιους επιστήμονες και μηχανικούς που στα αμέσως επόμενα χρόνια κατασκεύασαν τα δηλητηριώδη αέρια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Και δεν μού έγινε ποτέ σαφές, για ποιο από τα 2 επίτευγματα η ανθρωπότητα στη συνέχεια τους βράβευσε με Νόμπελ. Το διαδίκτυο εκδημοκράτησε/διευκόλυνε  την πληροφόρηση, την επικοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά από την άλλη επέτρεψε την εύκολη παρακολούθηση, διευκόλυνε το έγκλημα, μετάλλαξε τις ανθρώπινες σχέσεις (τραυματικά ενίοτε) και απειλεί με ριζική απώλεια της ιδιωτικής ζωής.

Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα κι αυτό απασχόλησε επιστήμονες και φιλόσοφος κι ο χημικός και φιλόσοφος David Collingridge διατύπωσε το λεγόμενο ‘’δίλημμα Collingridge’’: όταν μια τεχνολογία είναι νέα, η κατεύθυνση της ανάπτυξης της μπορεί ακόμη να επηρεαστεί. Στα πρώιμα στάδια της ανάπτυξης, ωστόσο, δεν μπορούμε ακόμη να γνωρίζουμε τις μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες: απλώς δεν έχουν ακόμη λάβει χώρα-ή δεν θεωρούνται ακόμη προβληματικές. Αντίθετα, όταν αυτή η τεχνολογία έχει ωριμάσει, οι αρνητικές συνέπειές της έχουν υλοποιηθεί. Μέχρι τότε, ωστόσο, η αλλαγή της τεχνολογίας είναι εξαιρετικά δύσκολη και δαπανηρή: τα πρότυπα έχουν ήδη καθοριστεί, τα εργοστάσια και οι γραμμές εφοδιασμού έχουν δημιουργηθεί, οι εργαζόμενοι έχουν προσληφθεί και εκπαιδευτεί και οι αγορές έχουν αναπτυχθεί. Οι χρήστες μπορεί να έχουν οικοδομήσει την καθημερινή τους ζωή γύρω από τη νέα τεχνολογία, και μπορεί να κερδίζουν τα προς το ζην στα εργοστάσια που παράγουν την τεχνολογία, για παράδειγμα.

Έτσι και με την ηρωίνη (1874, Charles Romley Alder Wright). Χαιρετίστηκε ως θαυματουργό φάρμακο και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους ιατρούς. Γρήγορα έγιναν γνωστές οι επιβλαβείς επιδράσεις του φαρμάκου.  Παρόλο που οι περισσότεροι γιατροί σταμάτησαν να τη συνταγογραφούν και προειδοποίησαν για τις συνέπειες, οι δυνάμεις της αφοράς είχαν πιάσει δουλειά. Από το 1925 έως το 1931, ως αποτέλεσμα των αυστηρών κανονισμών, η παραγωγή και η εκμετάλλευση ηρωίνης παρουσίασαν σημαντική μείωση, αλλά μετά το 1931 και οι επίγειες αγοραίες δυνάμεις αντικαταστάθηκαν από τις δίδυμες τους υπόγειες δυνάμεις. Ο υπόκοσμος άκουσε την αγορά που κραύγαζε για ηρωίνη και άρχισε την παράνομη παραγωγή και διακίνηση. Ένα μέτρο της κατάστασης μας δίνει το γεγονός ότι από 1970 έως σήμερα, η ποσότητα της κατασχεθείσας ηρωίνης έχει 10πλασιαστεί. Από τους 1.000 περίπου τόνους που ήταν η παγκόσμια παραγωγή οπίου το 1980, το 2006 άγγιξε τους 9.000 τόνους, παρουσίασε μια σχετική κάμψη στη συνέχεια, ενώ σήμερα βρίσκεται στούς 7.500 τόνους με το Αφγανιστάν να καλύπτει το 85% του συνόλου και τους Ταλιμπάν να μελετούν νέες τεχνικές για περαιτέρω αύξηση. O συνολικός κύκλος εργασιών εκτιμάτε στα 120 δις δολάρια. 





Με ονοματολογία που διατρέχει όλη σχεδόν την ανθρώπινη φαντασία (Πρέζα, Χιόνι, Πούδρα, Χιονάτη, Νυφίτσα, Σφαλιάρα, Άλογο, Ήτα, Πίσσα, Ζάχαρη, Σκουπίδι, Σαβούρα, Πατσαβούρα, Λάσπη, Δράκος, Ντόπα, Άσπρη, Ασπρούλα, Διαμάντι, Αρρωστιάρα, Μυρμηγκιάρα, Μαυραετός, Αστέρι, Λευκή Κινέζα, Ελένη και Κρυστάλλω, πιθανώς κι άλλα που χάνω), ρομαντικοποίηθηκε από την ροκ κουλτούρα (ειδικά στα 1970s και στα 1990s) και μας έδωσε μερικά από τα αριστουργήματα αυτής της μουσικής (I'm Waiting for the Man, Heroin & Sister Ray-VU, Dead Flowers & Brown Sugar-RS, The Needle And The Damage Done & Tonight's the Night-Neil Young). Διάσημα θύματά της (μένοντας μόνο στη ροκ μουσική): Jim Morrison, Janice Joplin, John Belushi, Kurt Cobain  και αμέτρητοι λιγότερο γνωστοί.

Είναι η τεχνολογική καινοτομία που έβαλε τον Lou Reed να γράψει τον τρομερό στίχο:

And I feel just like Jesus' son

.

«Η Δημοκρατία δεν χρειάζεται ούτε επιστήμονες ούτε χημικούς. H απονομή της δικαιοσύνης δεν μπορεί να καθυστερήσει»

Έχω διαβάσει/ακούσει διάφορες αναλύσεις για τα φετινά της Γαλλίας – και τα ασφαλιστικά / συνταξιοδοτικά  και τα πρόσφατα μετά τον θάνατο ενός 17χρονου.  Και καθώς βαδίζουμε προς την 234η επέτειο από την Κατάληψη της Βαστίλης, η  φράση του Μελανσόν, «Εμείς δεν ζητάμε ηρεμία, ζητάμε δικαιοσύνη» μού θύμισε τις φράσεις του τίτλου. 

Οι «τρομερές» αυτές φράσεις ακούστηκαν στις 08/05/1794 (20 ή 21 Ανθεστηριώνος) και αποδίδονται στον Ιακωβίνο δικηγόρο και δικαστή Ζαν Μπατίστ Κοφινάλ .Αν και μπαλαμούτι μάλλον,  έκαναν καλά τη δουλειά τους στη γενικότερη αντιεπαναστατική προπαγάνδα που συνεχίζεται από τα χρόνια εκείνα έως σήμερα με αμείωτο ρυθμό. Πιο κοντά στην πραγματικότητα φαίνεται να είναι η φράση που αποδίδεται στον μαθηματικό Ζοζέφ Λουί Λαγκράνζ: «Τους πήρε μόνο μια στιγμή για να κόψουν αυτό το κεφάλι, αλλά η Γαλλία μπορεί να μην παράγει άλλο παρόμοιο ακόμα και σ’ έναν αιώνα». 

Όπως και νά’ χει, η βία, ως μαμή της Ιστορίας, είχε πιάσει για τα καλά δουλειά και κεφάλια αριστοκρατών και κάθε λογής προνομιούχων αλλά και κεφάλια επαναστατών και ριζοσπαστών, κυλούσαν με το κιλό στους δρόμους του Παρισιού. Την προηγούμενη μέρα ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος είχε δημοσιεύσει το μανιφέστο του περί «Θρησκευτικών και Ηθικών Ιδεών και Δημοκρατικών Αρχών» κι η Συμβατική είχε αναγνωρίσει την ύπαρξη του Ανώτατου Όντος. 

Κι ενώ είναι γενικά γνωστός ως ιδρυτής/πατέρας της Χημείας, η τραγική κατάληξη του Αντουάν Λαβουαζιέ, δεν είναι και τόσο γνωστή. Και μιας κι είναι ένας από τους αγαπημένους μου σταρ της επανάστασης - οι προσωπικές μου αντιφάσεις στο συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός (Γαλλική Επανάσταση) εκδηλώνονται με μια ισόμετρη συμπάθεια  προς τον κατασυκοφαντημένο Ιακωβίνο Ροβεσπιέρο, τον δοξασμένο χημικό Λαβουαζιέ και την ...Μαρία Αντουανέτα – είπα να γράψω δυο πράγματα. 

[Κατά μια περίεργη τύχη, η αγαπημένη μου τριάδα είναι μέσα στους 4 πρώτους σταρ της επανάστασης  (ο Λουδοβίκος μού τα χαλάει), με βάση τον Revolutionary Index που έχω κατασκευάσει στηριζόμενος, όχι στη ριζοσπαστικότητα/επαναστατικότητα των προσώπων αλλά στην ποσότητα/συχνότητα αναφοράς  σημαντικού αριθμού προσωπικοτήτων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έπαιξαν ρόλο στην επανάσταση σε διάφορες διαδικτυακές πηγές (από wiki & google έως scientific journals). Ανηγμένο το σκορ του καθενός στο 100 του Ροβεσπιέρου που αρίστευσε, δίνει τον ακόλουθο Revolutionary Index.

Ομολογώ ότι η Μαρία Αντουανέτα με εξέπληξε με την εμφάνισή της και έπαθα κάτι σαν αυτό που έπαθαν οι Συριζαίοι όταν είδαν την διαφορά από τη ΝΔ. Κι έτσι, παρέα με την «Νέα Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης» της Annie Jourdan (η οποία, αν και όχι συγκλονιστική στην αφήγησή της, αξίζει να διαβαστεί από φίλους και εχθρούς της επανάστασης – δεδηλωμένος στόχος της συγγραφέως είναι η αποκατάσταση της δημόσιας εικόνας της επανάστασης στο γαλλικό αναγνωστικό κοινό, εικόνα που τη βρίσκει αρνητική), διάβασα και τη «Μαρία Αντουανέτα» του Στέφαν Τσβάιχ. Σαν τον άτυχο δικηγόρο και δικαστή  Ζαν Μπατίστ Κοφινάλ που τού ‘μεινε η ρετσινιά για την απόρριψη της επιστήμης στο όνομα της δικαιοσύνης, έτσι κι Μαρία Αντουανέτα έμεινε με τη ρετσινιά του παντεσπανίου, εξίσου μπαλαμούτι. Η πραγματικά ιστορική φράση που είπε ήταν, «Συγχωρήστε με, κύριε. Δεν το έκανα επίτηδες», όταν ανεβαίνοντας στο ικρίωμα της γκιλοτίνας σκόνταψε στο πόδι κάποιου. Και δεν μπορώ να κρύψω ότι η πρώτη και δεύτερη θέση της λίστας Revolutionary Index, μού φέρνει στο μυαλό μια ερωτική νύχτα μεταξύ της τσαχπίνας Μαρίας Αντουανέτας και του ενάρετου (και κατά μία θεωρία, ανέραστου Ροβεσπιέρου – οι θεωρίες για την προσωπικότητα/σεξουαλικότητα του Ροβεσπιέρου ποικίλουν από το αγάμητος έως το κρυφογαμιάς, από το απωθητικός έως το πολύ ελκυστικός, από τη συναισθηματική ψυχρότητα στη συγγραφή ερωτικών (και δή γλυκανάλατων) ποιημάτων. Οι ψυχαναλυτές αναγνωρίζουν έναν ναρκισσιστή ασκητή, του οποίου η αυτοταύτιση με την Επανάσταση ήταν μια κλασική περίπτωση φροϋδικής «εκτοπισμένης λίμπιντο». Άλλοι πάλι το παραγαμάνε, βρίσκοντας ότι ένα ορθογραφικό λάθος του Ροβεσπιέρου σε ένα προεκλογικό φυλλάδιο για το όνομα ενός υποδηματοποιού Lantillette ως Languillette ("μωρό χέλι") δείχνει μια λαχτάρα για την αποκοπή του πέους. Για τον ψυχαναλυτή Jean Artarit που ανακάλυψε αυτό το ορθογραφικό λάθος, ο Ροβεσπιέρος ήταν ένας καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος με σύμπλεγμα ευνουχισμού, μισογύνης και παθολογικός ναρκισσιστής που αναζητούσε συνεχώς έναν καλό πατέρα και μια δυναμική μητέρα. Διαβάζοντας όλα αυτά, λέω να ξαναβάλω και τον Μαρκήσιο ντε Σαντ στην κουβέντα]

Αλλά ας αφήσω τη Μαρία Αντουανέτα και την υποθετική ερωτική συνεύρεσή της με τον Μαξιμιλιανό, κι ας γυρίσω στον Λαβουαζιέ. Πέρα από τους μύθους  για αντιδιανοουμενισμό κι αντιπνευματικότητα του ιακωβίνικου τρόμου κι άλλα παρόμοια χαζά, η αλήθεια πίσω από τον αποκεφαλισμό του Λαβουαζιέ είναι απλή: το ταξικό μίσος. 

Ο Λαβουαζιέ γεννήθηκε σε πλούσια οικογένεια, μεγάλωσε στη ζάχαρη (με εξαίρεση την απώλεια της μητέρας του σε νεαρή ηλικία, όπως και στην περίτωση του Ροβεσπιέρου) κι η ιδιοφύια του αναπτύχθηκε και εκδηλώθηκε σε ένα περιβάλλον ‘’τέλειου’’ κόσμου. Ενός κόσμου του οποίου η τελειότητα σταματούσε στους τοίχους των διαμερισμάτων που έζησε, των εργαστηρίων που πειραματίστηκε και των αιθουσών όπου δίδαξε και παρουσίασε τα ευρήματα του – τα οποία, αν και δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάναν τον κόσμο καλύτερο, σίγουρα τον κάναν ανετότερο. 

Ο ιδιοφυής αυτός άνδρας πρέπει να  αντιλήφθηκε την παράνοια αυτού του ‘’τέλειου’’ κόσμου του και προσπάθησε να βοηθήσει τα πράγματα ως οπαδός της συνταγματικής μοναρχίας και της πολιτικής μετριοπάθειας. Η συνεισφορά του στα δημόσια οικονομικά του πρώτου και μετριοπαθούς επεισοδίου του γαλλικού επαναστατικού δράματος ήταν σημαντική. Η ικανότητά του για ‘’συστηματοποίηση’’ ήταν ανεπανάληπτη.

Αλλά όταν, λίγο αργότερα, η Τρομοκρατία πήρε το κουμάντο στα χέρια της, συμπυκνώνοντας χρονικά ταξικό μίσος αιώνων – εκφρασμένο με ‘’έξαλλο’’ τρόπο μέσω ‘’Λυσσασμένων’’, ‘’Ξεβράκωτων’’ και λοιπών εξαγριωμένων φτωχών και πιο διανοουμενίστικα μέσω Ιακωβίνων – ο Λαβουαζιέ μπήκε στη «λίστα». Είχε διατελέσει μέλος της ferme générale, ήταν δηλ., φοροεισπράκτορας – η ferme générale ήταν ένας οργανισμός που αποτελείτο από ιδιώτες, οι οποίοι, μέσω ιδιωτικών εξαετών συμβάσεων με τον βασιλιά, αναλάμβαναν την επιβολή δασμών και την είσπραξη φόρων με ταυτόχρονη παχυλότατη προσωπική αμοιβή. Zάχαρη γι’ αυτούς, πίκρα για όλους τους άλλους (για το λαό βασικά, αφού οι παπάδες (Πρώτη Ταξη, 100.000 άνθρωποι) κι οι αριστοκράτες/ευγενείς (Δεύτερη Τάξη, 400.000 άνθρωποι) είχαν προνόμια και ‘’άκρες’’. Οι υπόλοιποι 27,5 εκατομ. άνθρωποι ήταν η Τρίτη Τάξη. Εννοείται ότι (ενδο)ταξική διάκριση και ετερογένεια υπήρχε και μέσα στις 3 Τάξεις και μάλιστα έντονη). 

O Λαβουαζιέ ισχυρίστηκε πως είχε χρόνια να εξασκήσει το επάγγελμα του φοροεισπράκτορα έχοντας αφοσιωθεί στην επιστήμη αλλά  το επαναστατικό δικαστήριο δεν είχε αυτιά για τέτοιους ισχυρισμούς. Απέναντί του δεν είχε έναν ιδιοφυή επιστήμονα αλλά έναν φοροεισπράκτορα ανάμεσα σε άλλους 27. Έπρεπε να πεθάνουν όλοι για να εκτονωθεί αυτό το συμπιεσμένο μίσος. Γιατί να εξαιρεθεί ο Λαβουαζιέ; 

Και για να πούμε την αλήθεια, ούτε οι φοβίες του Ζοζέφ Λουί Λαγκράνζ βγήκαν αληθινές, αφού η Γαλλία έδωσε κι άλλα μυαλά σαν τον Λαβουαζιέ. 

Αυτό που μένει στο δικό μου μυαλό είναι η εικόνα της γλυκύτατης και ευφυέστατης και κατά 15 χρόνια νεαρότερης, Μαρί Άν Λαβουαζιέ,  να παρακαλεί το λαϊκό δικαστήριο για απόδοση χάριτος στον σύζυγό της. ''Γιατί να εξαιρεθεί ο σύζυγός σας;'', ρωτάει ο Ζαν Μπατίστ Κοφινάλ την κυρία Λαβουαζιέ. ''Στο όνομα της επιστήμης'', απαντάει η Μαρί Άν με δάκρυα στα μάτια.

Το άλλο ερώτημα παραμένει: είμαστε με την ηρεμία ή με τη δικαιοσύνη;