Η ανθολογία κλείνει με τα εξόδια της ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ που αποτελούνται από το ‘’ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΙΣ ΗΣΟΥΝ ΝΕΩΤΕΡΙΚΗ/Ελληνικό Ρέκβιεμ’’, το επίγραμμα ΕΞΟΔΟΣ του Π. Σταθογιάννη και τον ‘’Γκρεμιστή’’ του Παλαμά που παίζει τον ρόλο του ‘’ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ’’.
1.Δεν το κρύβω ότι με εξέπληξε ο τίτλος Ελληνικό Ρέκβιεμ αφού την ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (και ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ για μην ξεχνιόμαστε), αυτό που την χαρακτηρίζει περισσότερο είναι ότι διατήρησε την ‘’αλήθεια’’ του χριστιανικού δόγματος (και τα παρεπόμενα της) και αντιστάθηκε στην ‘’αναλήθεια’’ (και τα παρεπόμενά της) των αιρετικών δυτικών (υπενθυμίζω και την ‘’εθνικοδογματική μαθηματική ταυτότητα Ελλάδα=Ορθοδοξία).
Έτσι το Ρέκβιεμ (=ανάπαυση), καθότι ακρογωνιαίος λίθος και κορυφαία στιγμή τού ρωμαιοκαθολικού τελετουργικού και της μεταφυσικής (και της αισθητικής) που το στηρίζει και το σκηνοθετεί, δεν σχετίζεται εύκολα με την Νεκρώσιμη Ακολουθία του ελληνορθόδοξου τελετουργικού και της μεταφυσικής (και της αισθητικής) που το στηρίζει και το σκηνοθετεί.
Ένα απλό συγκριτικό μουσικό πείραμα, που είναι πιο γρήγορο από ένα αντίστοιχο ποιητικό, μπορεί να καταδείξει αυτήν τη ‘’μη-σχέση’’. Ας ακούσουμε ένα κλασικό ρέκβιεμ, π.χ. του Μότσαρτ υπό τη διεύθυνση του Φον Κάραγιαν και στο καπάκι την Νεκρώσιμη Ακολουθία υπό τη διεύθυνση του Άρχοντος Μεγαλοδιδασκάλου της Μεγάλης του Χριστού Εκκκλησίας Θ. Βασιλικού.
Τίποτε δεν είναι το ίδιο. Γνωστά πράγματα, αλλά μια επανάληψη ποτέ δεν βλάπτει. Κι εδώ θυμάται κανείς τον Ευαγγελιστή της Νεοορθοδοξίας Χ. Γιανναρά (’Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα’’, 1999):
’’Η λέξη Ορθοδοξία και η λέξη Δύση δεν παραπέμπουν σε αντίπαλες ιδεολογίες ή σε θρησκείες διαφορετικές. Δηλώνουν διαφορά πολιτισμών, δηλαδή διαφορά νοήματος της ύπαρξης και τρόπου του βίου - διαφορά σαρκωμένη στους θεσμούς, στην Τέχνη, στην ιεράρχηση των αναγκών. "Εκδυτικισμένος Έλληνας" ή "εξελληνισμένος Δυτικός" συνιστούν γλωσσικές αντιφάσεις: σαν να λέμε "ξύλινο σίδερο" ή "σιδερένιο ξύλο".
Θα προτιμούσα τον όρο ‘’ψητό παγωτό’’, αλλά τέλος πάντων.
Πιθανόν ο ανθολόγος να εμπνέεται από το μοντέρνο-μεταμοντέρνο REQUIEM του Λάγιου και να υποκινείται από το ‘’πασιάρικο’’ του όρου. Τέλος πάντων, ένας τίτλος ‘’ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΙΣ ΗΣΟΥΝ ΝΕΩΤΕΡΙΚΗ/Ελληνική Νεκρώσιμη Ακολουθία’’ ή ‘’Ελληνικό Μνημόσυνο’’, θα μού καθόταν καλύτερα.
’’Η λέξη Ορθοδοξία και η λέξη Δύση δεν παραπέμπουν σε αντίπαλες ιδεολογίες ή σε θρησκείες διαφορετικές. Δηλώνουν διαφορά πολιτισμών, δηλαδή διαφορά νοήματος της ύπαρξης και τρόπου του βίου - διαφορά σαρκωμένη στους θεσμούς, στην Τέχνη, στην ιεράρχηση των αναγκών. "Εκδυτικισμένος Έλληνας" ή "εξελληνισμένος Δυτικός" συνιστούν γλωσσικές αντιφάσεις: σαν να λέμε "ξύλινο σίδερο" ή "σιδερένιο ξύλο".
Θα προτιμούσα τον όρο ‘’ψητό παγωτό’’, αλλά τέλος πάντων.
Πιθανόν ο ανθολόγος να εμπνέεται από το μοντέρνο-μεταμοντέρνο REQUIEM του Λάγιου και να υποκινείται από το ‘’πασιάρικο’’ του όρου. Τέλος πάντων, ένας τίτλος ‘’ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΙΣ ΗΣΟΥΝ ΝΕΩΤΕΡΙΚΗ/Ελληνική Νεκρώσιμη Ακολουθία’’ ή ‘’Ελληνικό Μνημόσυνο’’, θα μού καθόταν καλύτερα.
2. Πέραν αυτού, η ΝΕΩΤΕΡΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΙΣ είναι το πιο δυνατό μέρος
της ανθολογίας και βρήκα εξαιρετικά και τα 20 ποιήματα της (+ 1 της Εξόδου):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου