Γιατί η ποίηση έχει (ή δεν έχει) νόημα (62): Οι Τύποι της ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ) (3)

Σε αντίθεση με τα τοπολογικά ποιήματα της ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΛΩΝ, που συγκεντρώνονταν στο 20ο αιώνα (65%) και τραγουδούσαν και τον 21ο αιώνα (28%), αγνοώντας σχεδόν το 19ο αιώνα (7%), τα 50 τυπολογικά ποιήματα αφορούν κατά πολύ περισσότερο τον τελευταίο:

Εδώ κυριαρχεί, έστω οριακά, ο 19^ος αιώνας (50%), ακολουθεί ο 20^ος (48%), ενώ ο 21^ος αιώνας σχεδόν αγνοείταιν(2%). Την ομάδα οδηγούν οι δεκαετίες 1880-89 και 1890-99, ενώ από τον 20^ο αιώνα ξεχωρίζουν οι δεκαετίες 1910-19 και 1970-79.

Πράγμα που σημαίνει ότι κατά την ανθολογία, ο τύπος/χαρακτήρας των ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ διαμορφώνεται ουσιαστικά  κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19^ου αιώνα, εξελίσσεται βαθμιαία κατά τη διάρκεια του 20^ου αιώνα και προβάλλει παγιωμένος πλέον στον 21^ο.

Κυρίαρχοι στα τυπολογικά ποιήματα ο εθνικός ποιητής Α’ (Σολωμός Δ), οι σατιρικοί και ευθυμογράφοι Άβλιχος Μ., Σκόκος Κ., Σουρής Γ. και ο μεγάλος Βάρναλης με 3 ποιήματα ο καθένας. Ακολουθούν με 2 ποιήματα οι Μαβίλης Λ., Μαρκοράς Γ., Ορφανίδης Θ., Σούτσος Α. κι ο εθνικός ποιητής Β’ (Παλαμάς Κ.):

Τέλος, από τα 50 ποιήματα των τύπων της ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, θα έβαζα στο ποιητικό μου καλάθι τα μισά:

ΥΓ. Υπάρχει  ένα λάθος στις πηγές, όπου γίνεται αναφορά στον Σχινά Αλ. (1870-1913) κι όχι στον Σχινά Αλ (1924-2012). Αν και ο πρώτος ήταν μια φιγούρα που μπορεί να πεις ότι ανήκει στους τύπους των ΕΛΛΗΛΩΝ. Μεγαλύτερο του κατόρθωμα: η δολοφονία του Γεωργίου του Α' (1913)