Διαβάζοντας το «Το 24ωρο ενός αναγνώστη» του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου, ένα ωραίο και με χιούμορ γραμμένο βιβλίο πάνω τον αναγνώστη και την ανάγνωση, με μια γραφή που προσπαθεί να ισορροπήσει στην διεπιφάνεια βιβλιοφιλίας/βιβλιομανίας, μού ΄ρθαν στον μυαλό κάποιοι δυνατοί αναγνώστες. Όχι τίποτα συγγραφείς, φιλόσοφοι και τα παρόμοια που το ενδιαφέρον για αυτούς είναι άλλου τύπου, αλλά 2 μεγάλοι μυστακοφόροι δικτάτορες που απ’ ό,τι λέγεται ήταν γεροί σελιδογυριστές: ο ένας με σύντομη σχετικά καριέρα που δεν έφτασε ούτε τη 15ετία (1933-1945) – το Λεπτό Μουστάκι, με υπερδιπλάσια καριέρα ο 2ος (1922-1953)-Το Παχύ Μουστάκι.
Αρχίζω με το Λεπτό Μουστάκι.
Είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ έφαγε πόρτα από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης κι ότι δεν είχε καμιά εκπαίδευση της προκοπής αλλά, σύμφωνα με τον παιδικό του φίλο Αύγουστο Κούμπιτσεκ, είχε 2 μεγάλες αγάπες: τον Βάγκνερ και τα βιβλία. Ζούσε μέσα στα βιβλία, δεν τον έβρισκες ποτέ χωρίς ένα βιβλίο στο χέρι. Μάλλο κάπως ειρωνικό, για κάποιον που είναι πιο γνωστός ως εμπρηστής βιβλίων.
Έτσι, σύμφωνα με τους βιογράφους της βιβλιοθήκης του (Hitler’s Private Library), ο Αδόλφος είχε περί τους 16000 τόμους (οι εκτιμήσεις είναι δύσκολες, σώθηκαν μόνο 1200 τόμοι από τους Αμερικανούς, οι οποίοι και τους έχουν σε δημόσια βιβλιοθήκη τους, ενώ υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες οι Ρώσοι να κράτησαν κάπου στους 10000 τόμους – δεν έχουν δει ποτέ τη δημοσιότητα)
Όπως και νάχει, οι εκτιμήσεις μιλάνε για 7000 τόμους στρατιωτικών θεμάτων (όλες οι στρατιωτικές εκστρατείες που είχαν καταγραφεί ως τότε στην ιστορία και με έμφαση στις εκστρατείες του Ναπολέοντα), βιογραφίες βασιλιάδων και μεγάλων στρατηγών και τα παρόμοια. Καμμιά 1500αριά τόμοι είχαν να κάνουν με μουσική, αρχιτεκτονική, θέατρο, ζωγραφική και γλυπτική. 1000 τόμοι ήταν μυθοπλασία, 200 τόμοι με απομνημονεύματα στρατιωτών από τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, αρκετές 100άδες τόμοι με θρησκευτικά και πνευματικά θέματα.
Μερικά από αγαπημένα του: Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά (Χάριετ Μπίτσερ-Στόου), Ο Ροβινσόνας Κρούσος (Ντάνιελ Ντεφόε), Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ (Τζόναθαν Σουίφτ), Δον Κιχώτης (Μιγκέλ ντε Θερβάντες), Φωτιά και Αίμα (Ερνστ Γιούνγκερ), Ο Τελευταίος των Μοϊκανών (Τζέιμς Κούπερ).
Στους 1200 διασωθέντες τόμους δεν βρέθηκαν βιβλία των Γκέτε, Σίλερ, Δάντη, Νίτσε, Σοπενάουερ, αλλά δύσκολα πιστεύει κανείς ότι δεν υπήρχαν – μάλλον τά ‘καψαν οι βόμβες ή τα τσίμπησαν οι Σοβιετικοί. Πάντως, οι συμπολεμιστές του στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο θυμούνται το Λεπτό Μουστάκι να διαβάζει το «Ο Κόσμος σαν Βούληση και σαν Παράσταση» μέσα στα χαρακώματα.
Αξίζει να θυμηθούμε πως τελειώνει το βιβλίο του ο Αρθούρος Σοπενάουερ (μτφρ. Α Βαγενάς):
«Εμείς, πάμε τολμηρά ως το άκρο: για κείνους που η Βούληση, εμψυχώνει ακόμα, αυτό που μένει ύστερ’ απ’ την ολική εξαφάνιση της Βούλησης, είναι πραγματικά το μηδέν. Αλλά, αντίστροφα, για κείνους που έχουν αλλάξει και καταργήσει τη Βούληση, είναι ο παρών κόσμος μας, αυτός ο κόσμος ο τόσο πραγματικός μ΄ όλους τους ήλιους του κι όλους τους γαλαξίες του, που είναι τα μηδέν.»
Θα συνεχίσω με το Παχύ Μουστάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου