Η ναρκισσιστική πανδημία κι η κόλαση

Καμμιά 40αριά χρόνια πριν, ο μακαρίτης Kρίστοφερ Λας (1932-1994), διαπίστωνε ότι το/η βασικό/ή χαρακτηριστικό/ιδιότητα της αμερικάνικης κοινωνίας ήταν ο ναρκισσισμός. Τα συμπεράσματά του, εμείς, εδώ, τα διαβάσαμε το 2002, λίγα χρόνια μετά το μπαχτιρντί του χρηματιστηρίου και αναμένοντας τον σωτήρα Καραμανλή τον Βου.

Ο Λάς πρόλαβε και πέθανε και δεν είδε (ή βλέπει από αλλού-για να τους καλύψω όλους) το μπαχτιρντί του ναρκισσισμού που παίζει τώρα: σκέτη κόλαση: εδώ, εδώ, εδώ και σε πολλά αλλού.

Η  κόλαση δε συμμαζεύεται

Το ποδόσφαιρο και το Άγιο Πνεύμα

Η σχέση θρησκείας και σπόρ (και δή ποδοσφαιρου) είναι προφανής: τη βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Οι οπαδοί κάθε ομάδας έχουν τον Θεό τους - εξαιρουμένων των εκκλησιαστικών και μοναστηριακών χώρων, στην κοσμική ζωή, η αναφορά στον Θεό εμφανίζει την μεγαλύτερη συχνότητα μέσα στα νοσοκομεία και στα γήπεδα.

Η (μη τεχνική) ορολογία είναι σχεδόν ταυτόσημη: ιερό, θυσία, καρδιά, ψυχή, αγάπη, πίστη, αθανασία και τα παρόμοια – αν και θα είχε ενδιαφέρον και μια συγκριτική μελέτη των τεχνικών ποδοσφαιρικών όρων – οφσάιντ, πέναλτι, κόρνερ, πλάγιο άουτ και τα παρόμοια, με εκκλησιαστικούς όρους - ομολογία, μυστήριο, ουσία, πάθος και τα παρόμοια.

Όπως και να ‘χει, τώρα που φτάσαμε στους 8 και καθαρίσαμε με σιντοϊστές, βουδιστές και τους παρόμοιους, βλέπουμε για μια ακόμη φορά τον καθολικισμό να προηγείται:

συγκεντρώνοντας το 38%. Ακολουθεί ο προτεσταντισμός με 21%, η ορθοδοξία με 11% (χάρη στην Αγία Ρωσία) ενώ μουσουλμάνοι, εβραιοι, άθεοι & παρόμοιοι συγκεντρώνουν το υπόλοιπο 30%.

Δεν γνωρίζω τα πορίσματα των ειδικών (κοινωνιολόγων του ποδοσφαίρου, πολιτικών επιστημόνων, οικονομολόγων κλπ του ποδοσφαίρου και προπαντός τα πορίσματα της ποδοσφαιρικής θεολογίας), αλλά είναι θέμα το ότι ενώ το ανακάλυψαν προτεστάντες, το καλλιέργησαν καλύτερα οι καθολικοί. Το δικό μας το δόγμα δεν τα πάει καλά και όλοι γνωρίζουμε ότι οι πιθανότητές μας είναι λίγες, αν και παίζουμε εντός έδρας.

Κατά πάσα πιθανότητα, η αναγνώριση από τους καθολικούς στον Ιησού Χριστό του δικαιώματος εκπόρευσής Αγίου Πνεύματος , τούς έχει βοηθήσει στον συγκεκριμένο πόλεμο.

Λογοτεχνικός Δαρβινισμός (86): Shakespeare vs. Cocaine

Αν και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει στα σοβαρά τη στενή σχέση του Σέξπιρ με τα ξύδια (ο μεγάλος σεξπιρολόγος Albert H. Tolman, έλεγε ότι το πίνειν έχει στα έργα του την ίδια συχνότητα εμφάνισης με τα κόμματα, τις τελείες και τ’ άλλα σημεία στίξεως και, ούτως ή άλλως, την εποχή εκείνη όλοι ήταν συνέχεια λιώμα – ο γνωστός λυκανθρωπικός φιλόσοφος Θωμάς Χομπς, μας υπενθυμίζει στο ημερολόγιο του, ότι στη ζωή του μέθυσε χιλιάδες φορές (όχι με ποίηση και αρετή που, συμπληρωματικά προς το κρασί, προτείνει ο Κάρολος Μποντλέρ, αλλά με σκέτο κρασί)), με τη ντρόγκα τα πράγματα είναι αλλιώς.

Όταν ο Dr Francis Thackeray έκανε λόγο για κοκαϊνη και μαύρο μετά από χημική ανάλυση υπολειμμάτων σε πίπες της εποχής του βάρδου, η ακαδημαϊκή σεξπηρική κοινότητα έφριξε και το απέκλεισε ολοσχερώς – με βάση τα ακλόνητα επιστημονικά τεκμήρια του έτσι γουστάρω (Ο Thackeray άρχισε να το ψάχνει από το 2001, το 2011 ζήτησε άδεια να ανοίξει τον τάφο του Σέξπιρ για να βρει τί τον σκότωσε και αν τα ποιήματα και τα θεατρικά του έργα τα έγραψε υπό την επήρεια ναρκωτικών, δεν τα κατάφερε («Δεν είμαι υπέρ του να ανοίγουμε τους τάφους της Μόνα Λίζα ή του Σέξπιρ για να βρούμε από τί πέθαναν. Δεν είμαι βέβαιη τί θα μας αποκαλύψει, εκτός από τον τρόπο της ζωής κάποιου στην ελισαβετιανή Αγγλία», είχε πεί μια σεξπιρολόγος καθηγήτρια), αλλά, τελικά, δημοσίευσε τα πορίσματα του

Φαίνεται ότι ο βάρδος, μέσα στην όλη μεγαλοφυΐα του, πήρε γραμμή τις καταστρεπτικές συνέπειες της κοκαΐνης και προτιμούσε το αγνό μαυράκι: Η Cannabis Sativa ήταν η 10η Μούσα του.

Σε 2,5 ώρες το πολύ, θα ξέρουμε αν είχε δίκιο.

YΓ: Η Κολομβία είναι μια χώρα που από τα μέσα των σίξτις βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο. Παρόλα αυτά, καταφέρνει και συνεργάζεται εποικοδομητικά με την βρετανική κυβέρνηση προς δόξα της ειρήνης και της ευημερίας

Λογοτεχνικός Δαρβινισμός (85): Τα μέλλοντα της επιστημονικής φαντασίας

To io9 είναι ένα blog που ασχολείται με το μέλλον. Το έφτιαξε η Annalee Newitz, δημοσιογράφος και συγγραφέας σε περιοδικά όπως το Wired, το Popular Science και τα παρόμοια,. Απαντώντας σε ένα τουίτ που ζητούσε ένα Info-graphic σχετικό με την χρονική απόσταση που έχουν οι ιστορίες επιστημονικής φαντασίας (εφ) από το εκάστοτε παρόν, το io9 έκανε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έρευνα: χώρισε το μέλλον σε 3 επιμέρους μέλλοντα:

1.το βραχυπρόθεσμο (0-50 χρόνια)

2.το μεσοπρόθεσμο (51-500 χρόνια)

3.το μακροπρόθεσμο (+501 χρόνια)

Στη συνέχεια συγκέντρωσαν ένα τυχαίο δείγμα από 250 έργα εφ (μυθιστορήματα, κόμικς, κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές) -από το 1880 έως και το 2010 και μέτρησαν (Ελάττωμα της δειγματοληψίας: μετρήθηκαν μόνο έργα στην αγγλική γλώσσα). Τα αποτελέσματα ανά δεκαετία:



Και τι βλέπουμε;

• Συνολικά το Μεσομέλλον έρχεται πρώτο (42% επί του συνόλου) με κορύφωση στη δεκαετία του 1950 (55%) και χαμηλότερο ποσοστό (23,1%) στη πρώτη δεκαετία του περασμένου αιώνα. 
• Το Βραχυμέλλον έρχεται δεύτερο στο σύνολο (33%), με μέγιστο στη δεκαετία του 1980 ( 59,2%( και ελάχιστο στην τελευταία δεκαετία του προπερασμένου αιώνα (12,5%). 
• Το Μακρομέλλον έρχεται τελευταίο με μόλις 25% στο σύνολο. Μέγιστο πιάνει στη δεκαετία του 1930 (48%) και ελάχιστο στην τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα με μόλις 2,7% 
• Οι μόνες δεκαετίες όπου οι προτιμήσεις ήταν σχετικά μοιρασμένες ήταν οι δεκαετίες 1920, 1940 και 1960 – οι δεκαετίες της μεγαλύτερης κοινωνικής απελευθέρωσης στις ΗΠΑ 
• Στο πέρασμα του χρόνου φαίνεται ότι οι προτιμήσεις των δημιουργών για το Βραχυμέλλον έχουν μια αυξητική τάση (η οποία πιθανώς να αντιστραφεί (αν λάβουμε υπόψη μας τα τελευταία 30 χρόνια μόνο), οι προτιμήσεις για το Μεσομέλλον είναι μάλλον σταθερές ενώ οι προτιμήσεις για το Μακρομέλλον φαίνεται να είναι αντίστροφες από αυτές για το Βραχυμέλλον. 

• Όπως φαίνεται από το παρακάτω διάγραμμα ροής, οι προτιμήσεις του δημοφιλέστερου Μεσομέλλοντος τείνουν να συγκεντρώονονται στον 21ο και 22ο αιώνα μΧ.

• Απομένει η εξέταση του χρώματος που δίνουν στα μέλλοντα αυτά οι δημιουργοί