Ο εξωγήινος είδε ότι έναν αιώνα πριν ξεσπάσει ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος – όπως τον έλεγαν πλέον οι άνθρωποι, οι κυβερνήσεις των μεγάλων δυνάμεων που είχαν φάει πάνω από 20 χρόνια καταπολεμώντας τη Γαλλική Επανάσταση, ένα πράγμα είχαν στο μυαλό τους: να εμποδίσουν την επανάληψη με βάση το γαλλικό πρότυπο και ειδικά για την καταστροφική περίπτωση ενός γενικού ξεσηκωμού. Γενικά τα κατάφεραν καλά και επιτυχημένες επαναστάσεις έγιναν μόνο εκεί που ήθελε η Μ Βρετανία (Ελλάδα, Βέλγιο, χώρες Ν Αμερικής).
Ήταν το 1848. Tελείωνε το κύμα των επαναστάσεων στην Κεντρική Ευρώπη, δυο τύποι γράφανε ένα κείμενο που το είπανε Κομμουνιστικό Μανιφέστο και o Tζον Φοξ με τη σύζυγό του και τα 6 παιδιά τους μετακόμιζαν στο καινούργιο τους σπίτι στο Χάιντζβιλ στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Όταν η οικογένεια βολεύτηκε και δυο απ’ τα 2 κορίτσια, η Μάγκι και η Κέιτ, άρχισαν να παίζουν κάνοντας κρότους με τα δάκτυλά τους και χτυπώντας τα πόδια τους στο πάτωμα, ήρθε απάντηση από το πουθενά: οι κρότοι ξανακούστηκαν χωρίς η Κέιτ και η Μάγκι να έχουν κάνει κάτι.
Τα νέα διαδόθηκαν ταχύτατα. Μερικές οικογένειες Κουάκερων (=Θρησκευτική Κοινωνία των Χριστιανών Φίλων ή Κουάκεροι γιατί έτρεμαν από την πολλή ευλάβεια κατά την ώρα της λειτουργίας), εντυπωσιασμένες από την είδηση, φιλοξένησαν τα 2 κορίτσια στο σπίτι τους και έκαναν πειράματα.
Οι πειραματικές ενδείξεις ήταν αρκετές και έπεισαν τους Χριστιανούς Φίλους: Τα πνεύματα απαντούσαν. Και με την απάντηση των πνευμάτων γεννιόταν το κίνημα του σύγχρονου πνευματισμού. Προπάτορές του, μεγάλα ονόματα του πνεύματος και όχι μόνο: Όμηρος, Ησίοδος, Πλούταρχος, Σωκράτης, Πυθαγόρας, Λάο Τσε, Κομφούκιος, Κικέρων, οι 12 Απόστολοι, Καρτέσιος, Γκέτε, Σέξπιρ, Σέλεϊ, Κάντ, ο Λουδοβίκος ο 14ος, ο Βοναπάρτης, για μείνουμε στους πιο γνωστούς.
Το κίνημα το αγκάλιασαν πολλοί: απογοητευμένοι σοσιαλιστές, διανοούμενοι και καλλιτέχνες αλλά και τα (θηλυκά, ως επί το πλείστον) μέλη των οικογενειών της δημοσιοϋπαλληλικής, ελευθεριοεπαγγελματικής και επιχειρηματικής και πολιτικής (π.χ. Αβ. Λίνκολν) τάξης. Σε μισό αιώνα, το κίνημα είχε πάνω από 8 εκατομμύρια οπαδούς στις Η.Π.Α (έκανε πάταγο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου Πολέμου) και την Μ Βρετανία (ιδρύθηκε και η Society for Psychical Research για την επιστημονική διερεύνηση των ψυχικών- πνευματιστικών φαινομένων). Οι παρέες αυτές ήταν και οι πιθανότεροι αναγνώστες των μελλοντικών νομπελιστών (και ειδικά τα θηλυκά μέλη των οικογενειών τους).
Απ΄ τους οποίους:
O πρώτος νικητής, Συλί Προυντόμ, ήταν δηλωμένος πνευματιστής, ο Κίπλινγκ (1907) έδειξε έντονο ενδιαφέρον μετά τον θάνατο της 6άχρονης κόρης του (1899), αρκετά κοντά ήταν και ο Ρούντολφ Όικεν (1908) όπως κι η Σέλμα Λάγκερλεφ (1909). Το ίδιο κι o Μωρίς Μαίτερλινκ (1911), ενώ για τον Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ (1913) και τον Γ Μπ Γέιτς (1923) δεν χρειάζονται σχόλια. Καραμπινάτος πνευματιστής ήταν κι ο Βλαντυσλάβ Ρέυμοντ (1924), ενώ πνευματιστικές ασκήσεις (έστω και διατυπωμένες με έναν συνδυασμό φιλοσοφικής γλώσσας και κοινής αίσθησης) έκανε κι ο Μπερξόν (1927) ή τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση έδωσε στον Άινστάιν σε μια κουβέντα που είχανε κάποτε πάνω στον χρόνο, στο τέλος της οποίας ο Αινστάιν δήλωσε, κάπως άδικα είναι η αλήθεια αφού μιλούσαν για άλλο πράγμα, ότι «Ο χρόνος των φιλοσόφων δεν υπάρχει».
Όχι κι άσχημα για το κίνημα, σκέφτηκε, ο εξωγήινος αλλά έμεινε στον τελευταίο νικητή ως τώρα, τον Τόμας Μαν (1929) και σε μια από τις τελευταίες σκηνές του «Μαγικού Βουνού», του πιο ωραίου βιβλίου απ’ αυτά που μπόρεσε να διαβάσει. Όπου ο συγγραφέας αυτός δείχνει τον πόθο των ανθρώπων να μιλήσουν με τους νεκρούς:
H βαρεμάρα έχει απλωθεί παντού στο Διεθνές Σανατόριο «Μπέργκχοφ». Υπάρχει μια διάθεση για υπέρβασή της και στα πλαίσια αυτά ο Πολωνός ψυχαναλύτης Κροκόβσκι διοργανώνει πνευματιστιστκές συνεδρίες (σεάνς). Το μέντιουμ είναι η νεαρή Έλι Μπραντ και ο δρ. Κροκόβσκι στήνει το σκηνικό της επικοινωνίας με τον κόσμο των πνευμάτων. Αρχίζει η επικοινωνία και ο Χανς Κάστορπ ζητάει την επιστροφή του ξαδέλφου του, Γιοαχιμ Τσίμσεν, που είχε πεθάνει στο σανατόριο πριν λίγο καιρό. Ο Γιόαχιμ εμφανίζεται και ο Κροκόβσκι λέει στον Χανς Κάστορπ να του μιλήσει. Ο Κάστορπ αρνείται, σηκώνεται από την καρέκλα του, ανοίγει το φως και φεύγει από το δωμάτιο.
Στο τέλος ο Χανς Κάστορπ πηγαίνει εθελοντής στον πόλεμο όπως και τόσοι άλλοι.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου