Γιατί η ποίηση έχει (ή δεν έχει) νόημα (48): Η ποίηση ενώ πεθαίνει είναι παντού

Το περασμένο καλοκαίρι διαβάσαμε το άρθρο του The Atlantic με τον εντυπωσιακό τίτλο ‘’Poetry is everywhere” To άρθρο ξεκινούσε με μια αναφορά σε ένα δημοσίευμα της The Washington Post (Poetry Is Going Extinct, Government Data Show) όπου οι αριθμοί ήταν αμείλικτοι: ενώ το 1991 το 17% των αμερικανών είχε διαβάσει τουλάχιστον ένα βιβλίο με ποίηση, το 2011 το ποσοστό είχε πέσει στο 7%. Η ποίηση ήταν λιγότερο δημοφιλής από την τζαζ και τον χορό. Το πλέξιμο είχε διπλάσιες (και, πιθανόν, διπλάσιους) λάτρεις.

Κέρδιζε μόνο την όπερα. Και η πορεία προς την ουσιαστική εξαφάνιση φαινόταν αναπόφευκτη (εννοούμε την εξάλειψη της ποιητικής ανάγνωσης κι όχι της ποιητικής γραφής, η οποία δεν θα πεθάνει ποτέ γιατί πάντα θα διαβάζεται από τον εαυτό της).

Και, τότε, γεννήθηκε η Instapoetry.

Οι τελευταίες έρευνες (2018) δείχνουν μαζική μεταστροφή προς την ποίηση ολόκληρου του ηλικιακού φάσματος - ειδικά  στις ηλικίες 18-24, το ποσοστό αναγνωστών ποίησης διπλασιάστηκε (8,2% το 2012,  17% το 2017). Οι νέοι και πιο πολύ οι νέες, οι γυναίκες γενικότερα και οι έγχρωμοι ειδικότερα, είναι αυτοί που πρωτοστατούν στην αναγνωστική αναγέννηση. Η μεγάλη σταρ, η Rupi Kaur, για την οποία τάχουμε ξαναπεί.

Για την ΟΔΝΠ, το σίγουρο είναι ότι η παρουσία του Ντόναλντ στην πολιτική ζωή της χώρας κι ο εμφύλιος που ξέσπασε εκεί, έδωσε αναγνωστική πνοή στην ψυχορραγούσα αμερικανική ποίηση. Πιθανό να συμβεί κι εδώ το ίδιο με την παρουσία του Παιδιού -Αλεξιπτώτου (ή/και Παιδί Μεντεσέ σύμφωνα με την πιο πρόσφατη διάγνωση του ΓΓ Κούτσι)