Λογοτεχνικός Δαρβινισμός (89):H Αξία της Ρίμας: Η εξέλιξη του κύρους των ποιητών μέσα στην ιστορία

Η καριέρα στην ποίηση είναι τέτοια που κανείς ποιητής, ως και τον θάνατο του ακόμη, δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αποτύπωμα που θα αφήσει στην ιστορία. Τα χρήματα που αποφέρει το έργο τους δεν μπορούν να αποτελέσουν κριτήριο (π.χ., Τα «Οινοπνεύματα»του Απολινέρ πούλησαν 213 αντίτυπα το 1913 και μέχρι τον θάνατό του (1918) ο ποιητής δεν είχε αναγνωριστεί παρά σε ελάχιστους αβάντ-γκαρντ κύκλους). Έτσι, μεσα στους αιώνες οι ποιητές είχαν και 2ο επάγγελμα (ακόμη και στα παλιά τα χρόνια, αυτοί που ήταν υπό την προστασία κάποιου ευγενούς, όλο και κάτι άλλο θα κάνανε για τον κόμη που τους τάιζε) και πάντα έτειναν να αναζητούν την εξωτερική (θεσμική ως επί το πλείστον) χρηματική υποστήριξη.

Στο άρθρο «The price of rhymes: The evolution of poets’ status throughout history» (Poetics 70 (2018) 39–53),απ’όπου και αντλώ, ο S Dubois προσπαθεί να αποτυπώσει το κύρος των γάλλων ποιητών από τον 16ο έως και τον 20ο αιώνα και τα υπόλοιπα που ανέφερα πιο πάνω. 

Για να επιλέξει ποιητές ο SD βασίστηκε στις εκδόσεις Gallimard: όσοι ποιητές δημοσιεύυονται στις ανθολογίες που εκδίδει αυτός ο οίκος, θεωρούνται ποιητές με κύρος. Και για να τους αναλύσει χρησιμοποίησε τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που έχει απομονωσει ο κοινωνιολογος Πιερ Μπουρντιέ.

Η κατανομή των ποιητών μέσα στους αιώνες είναι, κατά αναμενόμενα, άνιση:79-16ος αιώνας/69-17ος/73-18ος/99-19ος/236-20ος=556 συνολικά.

1.Τόπος γέννησης -θανάτου

2. Το σόι και τα επαγγέλματα

3. Οι ποιητές και τα επαγγέλματα

4. Σύνθεση της Γαλλικής Ακαδημίας

• Μέχρι το 18ο αιώνα η ποίηση ήταν μια «αυλική» τέχνη, με την εγκωμιαστική ποίηση να κυριαρχεί=ποίηση του τί γαμάτος είσαι αφέντη μου και τον 17ο αιώνα η ακαδημία κατά τα 2/3 σχεδόν αποτελούνταν απο ποιητές.
• Σημαντικό επίσης το νομικό επάγγελμα που έδινε τη δυνατότητα στους ποιητές να κάνουν καλά κονέ στους κύκλους της αριστοκρατίας και της διανόησης. Επίσης, γενικά, όσο πιο γαμάτος ο ευγενής τόσο πιο γαμάτος κι ο ποιητής. Αντίστοιχη και η κονόμα. 
• Τα λογοτεχνικά σαλόνια έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο και ήταν η αγορά της υπόθεσης (κι ο Βολτέρος, ως ποιητής ξεκίνησε).
• Το 19ο αιώνα τα πράγματα είχαν ταραχτεί από την Επανάσταση, οι αστοί άρχισαν να παίρνουν τα κουμάντα κι η λογοτεχνία, κατά τη διάσημη ρήση του Σεντ Μπεβ, είχε γίνει βιομηχανία, οι πεζογράφοι είχαν αρχίσει να τα κονομούν και η/οι ποίηση/τες κάτι έπρεπε να κάνει/νουν. 
• Ότι και να έκαναν, αυτό που έμεινε είναι ο ρομαντισμός (περισσότερο μια αριστοκρατική αντίδραση στη νεωτερικότητα) κι οι καταραμένοι δανδήδες Μποντλέρ, Ρεμπό, Βερλέν... 
• Οι περισσότεροι καταραμένοι την έβγαζαν δύσκολα με αβέβαιες δημοσιογραφικές δουλειές και πληρωμή με τη γραμμή ενώ οι πιο προσγειωμένοι δούλευαν ως δημόσιοι υπάλληλοι και δάσκαλοι, απασχολούμενοι πλέον από το αστικό κράτος κι όχι από ευγενείς. 
• Στον 20ο αιώνα, ο κόσμος «πλημμύρισε» από ποιητές και είναι χαρακτηριστικό ότι περισσότερο από το 1/4, προέρχονται από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα δείχνοντας την κοινωνική κινητικότητα του αιώνα. Κι αναπόφευκτα, κατά συντριπτική πλειοψηφία, το Κράτος στηρίζει ποίηση, ποιητές και ποιήτριες  μέσω χρημοδότησης και σχετικών επαγγελμάτων (δάσκαλοι, καθηγητές, κλπ). Στην ακαδημία  εκμηδενίστηκαν σχεδόν (2%) σε αντίθεση με τους πεζογράφους που κυριαρχούν (50%).