(συνέχεια από το προηγούμενο)
Το Τάγμα των Κιστερκιανών ήταν αυτό που ηγήθηκε στην εφαρμοσμένη επιστήμη. Έχοντας συλλέξει πολλές ποικιλίες αμπελιών στη διάρκεια του 12ου αιώνα, αφοσιώθηκαν στην παρατήρηση και τη μελέτη. Και σε κάποια φάση ανακάλυψαν τη σημασία του εδάφους και το ρόλο που έπαιζε ο «χαρακτήρας» του στο «χαρακτήρα» του θεϊκού αίματος. Και έτσι εγένοντο τα κρασιά της Βουργουνδίας.
Η μανία των Κιστερκιανών με την παρασκευή οίνου διαδόθηκε με τους ρυθμούς που διαδιδόταν και το Τάγμα (ο κανόνας έλεγε: από τη στιγμή που σε΄ένα μοναστήρι οι μοναχοί γίνουν 60, 12 απ’ αυτούς φεύγουν και ιδρύουν καινούργιο. Τη χρονιά του θανάτου του ιδρυτού του Τάγματος, Αγίου Βερνάρδου της Κλαιρβώ (1153), ο αριθμός των μοναστηριών είχε αυξηθεί στα 400 και έναν αιώνα αργότερα στα 2000). Αν και οι Κιστερκιανοί μοναχοί πέρασαν και τη Μάγχη και εγκαταστάθηκαν στο νησί, δεν κατάφεραν πολλά πράγματα. Το κρασί παρέμενε χαμηλής ποιότητας και πανάκριβο. Άρα πολύτιμο και ευγενές. Το πάθος, όμως, των ελίτ της Αγγλίας για καλό κρασί προκάλεσε μια αμπελουργική επανάσταση στο Μπορντό της Γαλλίας που το 1152 έγινε αγγλικό έδαφος (ως προίκα της Ελεονώρας της Ακουιτανίας γαι το γάμο της με το βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκο Β (Πλανταγενέτη)).
Ο συνδυασμός του πάθους της αγγλικής αριστοκρατίας για κρασί και του πάθους των κατοίκων του Μπορντό για καλλιέργεια αμπελιών και παρασκευή εκλεκτών οίνων, φιλελευθεροποίησε την οικονομία, φόροι και δασμοί έπεσαν σε μηδενικά επίπεδα και στις αρχές του 14ου αιώνα, το Μπορντό έφτασε να εξάγει περί τους 20.000 τόνους κρασί στην Αγγλία. Η ποσότητα αυτή δεν ξεπεράστηκε παρά το 1923. Και το 1307, με την ευκαιρία των γαμήλιων εορτών του σε μια εποχή που ο πληθυσμός του Λονδίνου ήταν λιγότερος από 800.000, ο Βασιλιάς Εδουάρδος ο Β παρήγγειλλε 1000 τόνους μπορντό, δηλ. πάνω από 1 εκατομμύριο μπουκάλια. Προφανώς, στο γλέντι έγινε της «πουτάνας».
Να σημειωθεί, ωστόσο, ότι τα γούστα των φεουδαρχών και της αριστοκρατίας είχαν αλλάξει κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα και η προτίμηση ήταν στο φρέσκο κρασί. Η κλασική αρχή με βάση την οποία η παλαίωση βελτίωνε την ποιότητα ξεχάστηκε. Το κρασί αντί να σφραγίζεται σε αμφορείς, ζυμωνόταν και μεταφερόταν σε ξύλινα βαρέλια. Και μέσα σε δυο χρόνια γινόταν εξαιρετικό ξύδι.
Λόγω της αστάθειας του προϊόντος, η μεταφορά του οίνου από το Μπορντό στην Αγγλία γινόταν δυο φορές το χρόνο. Η πρώτη καραβιά, αργά το φθινόπωρο, μετέφερε το φρέσκο κρασί. Η δεύτερη, μέσα στο χειμώνα, μετέφερε το βρωμόκρασο, μια κατώτερη ποιότητα που προέκυπτε από τη ζύμωση των υπολειμμάτων της πρώτης συμπίεσης των σταφυλιών. Όταν έφθανε η πρώτη καραβιά, φορτωμένη με το κόκκινο νέκταρ, ο πανικός στην κρασαγορά του Λονδίνου ήταν άνευ προηγουμένου: όλοι πουλούσαν το περσινό κρασί και αγόραζαν σε τρελές τιμές το φρέσκο. Όταν έφτανε η δεύτερη καραβιά, βολεύονταν και οι φτωχότεροι.
Πάντως, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, το ξύδιασμα μπορούσε να προκύψει οποιαδήποτε στιγμή.
(συνεχίζεται)
Το Τάγμα των Κιστερκιανών ήταν αυτό που ηγήθηκε στην εφαρμοσμένη επιστήμη. Έχοντας συλλέξει πολλές ποικιλίες αμπελιών στη διάρκεια του 12ου αιώνα, αφοσιώθηκαν στην παρατήρηση και τη μελέτη. Και σε κάποια φάση ανακάλυψαν τη σημασία του εδάφους και το ρόλο που έπαιζε ο «χαρακτήρας» του στο «χαρακτήρα» του θεϊκού αίματος. Και έτσι εγένοντο τα κρασιά της Βουργουνδίας.
Η μανία των Κιστερκιανών με την παρασκευή οίνου διαδόθηκε με τους ρυθμούς που διαδιδόταν και το Τάγμα (ο κανόνας έλεγε: από τη στιγμή που σε΄ένα μοναστήρι οι μοναχοί γίνουν 60, 12 απ’ αυτούς φεύγουν και ιδρύουν καινούργιο. Τη χρονιά του θανάτου του ιδρυτού του Τάγματος, Αγίου Βερνάρδου της Κλαιρβώ (1153), ο αριθμός των μοναστηριών είχε αυξηθεί στα 400 και έναν αιώνα αργότερα στα 2000). Αν και οι Κιστερκιανοί μοναχοί πέρασαν και τη Μάγχη και εγκαταστάθηκαν στο νησί, δεν κατάφεραν πολλά πράγματα. Το κρασί παρέμενε χαμηλής ποιότητας και πανάκριβο. Άρα πολύτιμο και ευγενές. Το πάθος, όμως, των ελίτ της Αγγλίας για καλό κρασί προκάλεσε μια αμπελουργική επανάσταση στο Μπορντό της Γαλλίας που το 1152 έγινε αγγλικό έδαφος (ως προίκα της Ελεονώρας της Ακουιτανίας γαι το γάμο της με το βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκο Β (Πλανταγενέτη)).
Ο συνδυασμός του πάθους της αγγλικής αριστοκρατίας για κρασί και του πάθους των κατοίκων του Μπορντό για καλλιέργεια αμπελιών και παρασκευή εκλεκτών οίνων, φιλελευθεροποίησε την οικονομία, φόροι και δασμοί έπεσαν σε μηδενικά επίπεδα και στις αρχές του 14ου αιώνα, το Μπορντό έφτασε να εξάγει περί τους 20.000 τόνους κρασί στην Αγγλία. Η ποσότητα αυτή δεν ξεπεράστηκε παρά το 1923. Και το 1307, με την ευκαιρία των γαμήλιων εορτών του σε μια εποχή που ο πληθυσμός του Λονδίνου ήταν λιγότερος από 800.000, ο Βασιλιάς Εδουάρδος ο Β παρήγγειλλε 1000 τόνους μπορντό, δηλ. πάνω από 1 εκατομμύριο μπουκάλια. Προφανώς, στο γλέντι έγινε της «πουτάνας».
Να σημειωθεί, ωστόσο, ότι τα γούστα των φεουδαρχών και της αριστοκρατίας είχαν αλλάξει κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα και η προτίμηση ήταν στο φρέσκο κρασί. Η κλασική αρχή με βάση την οποία η παλαίωση βελτίωνε την ποιότητα ξεχάστηκε. Το κρασί αντί να σφραγίζεται σε αμφορείς, ζυμωνόταν και μεταφερόταν σε ξύλινα βαρέλια. Και μέσα σε δυο χρόνια γινόταν εξαιρετικό ξύδι.
Λόγω της αστάθειας του προϊόντος, η μεταφορά του οίνου από το Μπορντό στην Αγγλία γινόταν δυο φορές το χρόνο. Η πρώτη καραβιά, αργά το φθινόπωρο, μετέφερε το φρέσκο κρασί. Η δεύτερη, μέσα στο χειμώνα, μετέφερε το βρωμόκρασο, μια κατώτερη ποιότητα που προέκυπτε από τη ζύμωση των υπολειμμάτων της πρώτης συμπίεσης των σταφυλιών. Όταν έφθανε η πρώτη καραβιά, φορτωμένη με το κόκκινο νέκταρ, ο πανικός στην κρασαγορά του Λονδίνου ήταν άνευ προηγουμένου: όλοι πουλούσαν το περσινό κρασί και αγόραζαν σε τρελές τιμές το φρέσκο. Όταν έφτανε η δεύτερη καραβιά, βολεύονταν και οι φτωχότεροι.
Πάντως, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, το ξύδιασμα μπορούσε να προκύψει οποιαδήποτε στιγμή.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου