Όλες οι πλούσιες χώρες έχουν στενοχώριες. Η θλίψη τους όταν κοιτάνε τα οικονομικά νούμερα, παρόμοια με τη θλίψη των μουσικόφιλων όταν συγκρίνουν μουσικά έργα τού τότε με αυτά τού τώρα. Τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας μιλούν από μόνα τους. Το μερίδιο των ΗΠΑ στο παγκόσμιο ΑΕΠ αυξήθηκε από 25% σε 30% μεταξύ 1980 και 2000, αλλά κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα υποχώρησε κάτω από το 25%. Σε αυτές τις δύο δεκαετίες, το μερίδιο της Κίνας αυξήθηκε από κάτω από 4% σε πάνω από 17% - δηλαδή τετραπλασιάστηκε. Το μερίδιο των άλλων χωρών της G7 - Ιαπωνία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Γαλλία, Καναδάς - μειώθηκε απότομα, ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες (εκτός της Κίνας) παρέμειναν στάσιμες ως ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ, με το μερίδιό τους να μεταβάλλεται ανάλογα με τις τιμές των βασικών εμπορευμάτων και τις κρίσεις χρέους.
Βλέποντας αυτή την κατάσταση, οι ‘’σχεδιαστές των πραγμάτων’’ στις ΗΠΑ, είπαν κάτι να κάνουν. Mε τα λόγια του Jake Sullivan, συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας: ‘’Μπροστά στην επιδείνωση των κρίσεων - της οικονομικής στασιμότητας, της πολιτικής πόλωσης και της κλιματικής αστάθειας - απαιτείται μια νέα ατζέντα ανασυγκρότησης." Οι ΗΠΑ πρέπει να διατηρήσουν την ηγεμονία τους, είπε ο Sullivan, αλλά "ηγεμονία δεν είναι η ικανότητα να επικρατείς -αυτό είναι κυριαρχία. Είναι η προθυμία των άλλων να σε ακολουθούν". Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ θα καθορίζουν τη νέα ατζέντα και οι κατώτεροι εταίροι τους θα ακολουθήσουν.Κι όσοι δεν ακολουθήσουν, θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Αυτονόητα, η Κίνα, με μια κυβέρνηση και μια οικονομία που δεν υποκλίνεται στις επιθυμίες των ΗΠΑ είναι το κόκκινο πανί για τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ.
Για να έρθουν τα πράγματα στη θέση τους, χρειάζονται καινούργιες λέξεις (αφήγημα, που λέμε). Το παλιό, η λεγόμενη ‘’συναίνεση της Ουάσινγκτον’’ (ένα σύνολο δέκα συνταγών οικονομικής πολιτικής που θεωρήθηκε ότι αποτελούσαν το "πρότυπο" πακέτο μεταρρυθμίσεων που προωθούνταν για τις αναπτυσσόμενες χώρες που μαστίζονται από την κρίση από το ΔΝΤ, τη Παγκόσμια Τράπεζα και το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ) δεν φτουράει πιά. Η "απελευθέρωση" του εμπορίου και της οικονομίας, η ιδιωτικοποίηση των κρατικών περιουσιακών στοιχείων, η ελεύθερη ροή κεφαλαίων κι οι δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές που αποσκοπούσαν στην ελαχιστοποίηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και των δημόσιων δαπανών, δεν φαίνεται να αρκούν.
Οπότε, μια νέα ‘’συναίνεση’’ είναι αναγκαία. Και τί μας λέει;
Απλά, ότι το ελεύθερο εμπόριο, η ελεύθερη ροή κεφαλαίων και τα υπόλοιπα δόγματα πρέπει να αντικατασταθούν από μια "βιομηχανική στρατηγική" όπου οι κυβερνήσεις παρεμβαίνουν για να επιδοτήσουν και να φορολογήσουν τις εταιρείες, έτσι ώστε να επιτευχθούν οι εθνικοί στόχοι. Να υπάρξουν περισσότεροι έλεγχοι στο εμπόριο και στο κεφάλαιο, περισσότερες δημόσιες επενδύσεις και μεγαλύτερη φορολόγηση των πλουσίων.
Αυτή η αλλαγή δεν είναι καινούργια στο δράμα του καπιταλισμού και την κωμικοτραγωδία της ελεύθερης οικονομίας. Κάθε φορά που μια χώρα γίνεται κυρίαρχη οικονομικά σε διεθνή κλίμακα, θέλει ελεύθερο εμπόριο και ελεύθερες αγορές για τα αγαθά και τις υπηρεσίες της- όταν όμως αρχίζει να χάνει τη θέση της, θέλει να στραφεί σε πιο προστατευτικές και εθνικιστικές λύσεις.
Έτσι και τώρα, το καινούργιο φρούτο είναι σύγχρονα οικονομικά της προσφοράς. Το φρούτο περιγράφηκε από τη νυν υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ και πρώην πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, Janet Yellen, σε ομιλία της στο Ινστιτούτο Έρευνας Οικονομικής Πολιτικής του Στάνφορντ: Ενώ τα παραδοσιακά "οικονομικά της προσφοράς" επιδιώκουν την επέκταση της δυνητικής παραγωγής της οικονομίας μέσω επιθετικής απορρύθμισης σε συνδυασμό με φορολογικές περικοπές που αποσκοπούν στην προώθηση των ιδιωτικών επενδύσεων κεφαλαίου,τα σύγχρονα "οικονομικά της προσφοράς" δίνουν προτεραιότητα στην προσφορά εργασίας, το ανθρώπινο κεφάλαιο, τις δημόσιες υποδομές, την Ε&Α και τις επενδύσεις σε ένα βιώσιμο περιβάλλον.
Αλλά όλα αυτά τα ωραία αφήνουν έξω τους όρους δανεισμού του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ ή της Παγκόσμιας Τράπεζας: οι υπερχρεωμένες χώρες αναμένεται να επιβάλουν αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα στις κρατικές δαπάνες και να ιδιωτικοποιήσουν τις υπόλοιπες κρατικές οντότητες. Η διαγραφή του χρέους δεν περιλαμβάνεται στην ατζέντα της Νέας Συναίνεσης της Ουάσινγκτον. Η αμερικανίδα υπουργός προσπάθησε να οριοθετήσει τα όρια του υγιούς ανταγωνισμού και της συνεργασίας, αλλά δεν άφησε καμία αμφιβολία ότι η εθνική ασφάλεια υπερισχύει κάθε άλλης σκέψης στην Ουάσινγκτον σήμερα.
Τα σύγχρονα οικονομικά της πλευράς της προσφοράς και η Νέα Συναίνεση της Ουάσιγκτον αποτελούν μοντέλα, όχι για καλύτερες οικονομίες και περιβάλλον για τον κόσμο, αλλά για μια νέα παγκόσμια στρατηγική για τη διατήρηση του αμερικανικού καπιταλισμού στο εσωτερικό και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο εξωτερικό.
Και η κωμικοτραγωδία συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου