Γιατί η ποίηση έχει (ή δεν έχει) νόημα (48): Η ποίηση ενώ πεθαίνει είναι παντού

Το περασμένο καλοκαίρι διαβάσαμε το άρθρο του The Atlantic με τον εντυπωσιακό τίτλο ‘’Poetry is everywhere” To άρθρο ξεκινούσε με μια αναφορά σε ένα δημοσίευμα της The Washington Post (Poetry Is Going Extinct, Government Data Show) όπου οι αριθμοί ήταν αμείλικτοι: ενώ το 1991 το 17% των αμερικανών είχε διαβάσει τουλάχιστον ένα βιβλίο με ποίηση, το 2011 το ποσοστό είχε πέσει στο 7%. Η ποίηση ήταν λιγότερο δημοφιλής από την τζαζ και τον χορό. Το πλέξιμο είχε διπλάσιες (και, πιθανόν, διπλάσιους) λάτρεις.

Κέρδιζε μόνο την όπερα. Και η πορεία προς την ουσιαστική εξαφάνιση φαινόταν αναπόφευκτη (εννοούμε την εξάλειψη της ποιητικής ανάγνωσης κι όχι της ποιητικής γραφής, η οποία δεν θα πεθάνει ποτέ γιατί πάντα θα διαβάζεται από τον εαυτό της).

Και, τότε, γεννήθηκε η Instapoetry.

Οι τελευταίες έρευνες (2018) δείχνουν μαζική μεταστροφή προς την ποίηση ολόκληρου του ηλικιακού φάσματος - ειδικά  στις ηλικίες 18-24, το ποσοστό αναγνωστών ποίησης διπλασιάστηκε (8,2% το 2012,  17% το 2017). Οι νέοι και πιο πολύ οι νέες, οι γυναίκες γενικότερα και οι έγχρωμοι ειδικότερα, είναι αυτοί που πρωτοστατούν στην αναγνωστική αναγέννηση. Η μεγάλη σταρ, η Rupi Kaur, για την οποία τάχουμε ξαναπεί.

Για την ΟΔΝΠ, το σίγουρο είναι ότι η παρουσία του Ντόναλντ στην πολιτική ζωή της χώρας κι ο εμφύλιος που ξέσπασε εκεί, έδωσε αναγνωστική πνοή στην ψυχορραγούσα αμερικανική ποίηση. Πιθανό να συμβεί κι εδώ το ίδιο με την παρουσία του Παιδιού -Αλεξιπτώτου (ή/και Παιδί Μεντεσέ σύμφωνα με την πιο πρόσφατη διάγνωση του ΓΓ Κούτσι)

Γιατί η ποίηση έχει (ή δεν έχει) νόημα (47): Η μεγάλη ποίηση και το παγκόσμιο χρέος

Δεν υπάρχουν αξιόπιστα ιστορικά δεδομένα για το παγκόσμιο χρέος αλλά τέτοιοι ρυθμοί αύξησης φαίνεται ότι είχαν σημειωθεί κατά τα έτη 1914-1922 και 1938-1947. Ο ΤΣ Έλιοτ έγραψε τους «Κούφιους Άνθρωπους» το 1925, κι ενώ το τότε παγκόσμιο χρέος είχε πάρει την κατιούσα – μέχρι το 1938 με κάποιες διακυμάνσεις.

«Οι Κούφιοι Άνθρωποι» είναι ένα σταρ ποίημα, ή, μἀλλον, ένα ποίημα με σταρ φινάλε: «[..] γιατί δική σου είναι η ζωή/γιατί η ζωή σου είναι δική σου/δική σου/αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος/όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό.»

Και να φανταστεί κανείς ότι αυτός ο ‘’no-by-design’’ σουρεαλιστής ποιητής, ένα χρόνο αργότερα (1926) απέρριπτε τον σουρεαλισμό ως κάτι το μη ιδιαίτερα σημαντικό, επιμένοντας ότι «ο κόσμος τελειώνει μ’ένα λυγμό». Η εργασία στη Lloyds και η σεμνή συζυγική ζωή, είχαν σίγουρα την επίδρασή τους.

Κι εγώ διαβάζω τους «Κούφιους Άνθρωπους» κάθε 16 του μηνός που πληρώνω τη δόση μου.

Ο καιρός των εξωφύλλων

Όπως, υποθέτω, κάθε Πρόεδρος των ΗΠΑ, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Τραμπ μετα την ορκωμοσία του (20/01/2017) ήταν να επισκεφτεί το Λάνγκλεϊ στη Βιρτζίνια και να τα πει στους στυλοβάτες του Έθνους (21/01/2017) - η CIA προηγείται όλων κι ακολουθούν κατά σειρά: διορισμός συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας (αμέσως μετά τον λόγο στη CIA), τηλεφώνημα στον εκάστοτε πρωθυπουργό του Ισραήλ (22/01/2017, Νετανιάχου) και μόλις την επομένη (23/01/2017) συνάντηση με τους «εκάστοτε» 12 μεγάλους «δημιουργούς» του πλούτου (Musk/SpaceX, Tesla Motors, Solar City, και OpenAI, Mark Field/Ford Motor Company, Marillyn Hewson/Lockheed Martin, Andrew Liveris/Dow Chemical, Kevin Plank/Under Armour, Michael Dell/Dell Technologies, Mario Longhi/US Steel, Jeff Fettig /Whirlpool, Alex Gorsky/Johnson & Johnson, Klaus Kleinfeld/Arconic, Wendell Weeks/Corning, Mark Sutton/International Paper).

Στον λόγο του στη CIA, ο Ντόναλντ είπε το πρώτο του μεγάλο ψέμα ως Πρόεδρος: «έχω γίνει 14 ή 15 φορές εξώφυλλο στο Time και έχω το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του περιοδικού, δηλαδή της χώρας». Η αλήθεια είναι ότι ως την ημέρα της εκλογής του o Ντόναλντ είχε γίνει εξώφυλλο 10 φορές, την πρώτη μάλιστα τον Γενάρη του 1989 σε ηλικία 43 ετών και με έναν άσσο καρώ στο χέρι (δυστυχώς, ο κάθε επαγγελματίας χαρτομάντης ερμηνεύει όπως του γουστάρει τον άσσο καρώ, με αποτέλεσμα το χαρτί να σημαίνει από αγάπη ώς και απομάκρυνση/απογοήτευση/απόρριψη και όλα τα ενδιάμεσα)).

(πηγή: εδώ)

Από τότε έγινε άλλες 11 και πάει να φάει λάχανο τον Ομπάμα που 8 χρόνια στα κουμάντα έχει ένα σχετικά φτωχό σκορ. Αν τα καταφέρει και κερδίσει 2η τετραετία είναι σίγουρο ότι θα ξεπεράσει τον σημερινό ρέκορμαν Ρέιγκαν και τον δεύτερο Νίξον (που είναι και ο μοναδικός Πρόεδρος στην ιστορία της χώρας που παραιτήθηκε (σκάνδαλο Watergate) -43 φορές αν κάτσει και μετρήσει κανείς, κι όχι 55 όπως ισχυρίζεται το ίδιο το Time  (ψιλοfake news).

Αναρωτιέμαι τί είδους σκάνδαλο μπορεί να οδηγήσει τον Ντόναλντ σε παραίτηση. Μἀλλον μόνο αν τον τσακώσουν να τον γαμάει κάποιος.

ΥΓ. Για την ιστορία: ο Ιωσήφ Στάλιν κι ο Νικήτας Χρουστσόφ έχουν από 13 εξώφυλλα και ο Ιησούς μόλις 7. Από τους δικούς, την τιμή την είχανε οι: Βενιζέλος (18/02/1924), Γεώργιος ο Β’ (04/11/1940), Παπάγος (16/12/1940), Αρχιεπίσκoπος Δαμασκηνός (01/10/1945), δεύτερη φορά ο Γεώργιος ο Β’ (24/02/1947), ο Στρατηγός Μάρκος (05/04/1948), η Φρειδερίκη (26/10/1953), ο Νιάρχος (04/08/1956), η Κάλλας (29/10/1956), ο Κοκός (28/04/1967) κι ο Ωνάσης μαζί με την Τζάκι Ο. (25/10/1968) Και για τα επόμενα 50 χρόνια: Πίκρα!!! Αν εξαιρέσουμε τον Δουκάκη που έκανε 2 εξώφυλλα το 1988 αλλά είναι μάλλον περισσότερο αμερικάνος, ούτε Καραμανλής, ούτε Ανδρέας, ούτε Μητσοτάκης, ούτε Σημίτης, ούτε ο Καραμανλής ο Βου ή Βούς, ούτε ο Τζέφρι, ούτε ο Pi(?)zza Man. Ποντάρω ακόμη στο Παιδί -Αλεξίπτωτο, αν και πρέπει κανείς ομολογήσει ότι το περιοδικό τον αδίκησε: μετά την μπούρδα του Δημοψηφίσματος, τού χρώσταγε ένα εξωφυλλάκι.