Τί θά κάνουμε χωρίς Παιδί Αλεξίπτωτο;

Σκέφτομαι να γίνω βιογράφος του Παιδιού Αλεξιπτώτου. Τα θυμάμαι όλα καλά γιατί μπορώ και επισκέφτομαι τις σελίδες του ημερολογίου μου. Ο Δεκέμβριος του 1990 ήταν η εποχή που άρχισα να γράφω ημερολόγιο. Σημερα είναι η 11886η μέρα ενός ημερολογίου που οι μέρες τους απλώνονται από μερικές δεκάδες λέξεις έως και αρκετές σελίδες. Οι πρώτες μέρες κι πρώτες σελίδες του ημερολογίου είναι αρκετά μακροσκελείς, αφού τότε ήμουν ξαπλωμένος ήδη για 6 μήνες σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου όπου και ξεπλήρωνα τα πρώτα και βαρύτερα τοκοχρεωλύσιά μου στο ροκ εν ρολ. Η σχέση μου με τον μαρξισμό ήταν στα πρώτα της βήματα (ως φοιτήτης του πολυτεχνείου, είχα πάρει ως μαθήμα επιλογής την Κοινωνιολογία κι ήμουν ο μόνος φοιτητής που εμφανίστηκε στο γραφείο του αείμνηστου Ζήση Παπαδημητρίου, καθηγητή της  Γενικής Κοινωνιολογίας στη Νομική του ΑΠΘ τότε (1987)). Ο Παπαδημητρίου είχε σπουδάσει αρχικά ηλεκτρολόγος μηχανικός και στη συνέχεια κοινωνιολογία όπου και ειδικεύτηκε. Δεν θα μιλήσω για τις συζητήσεις μας στο εξάμηνο εκείνο που κατέληξε στην κατάκτηση του  Ευρωμπάσκετ 1987,  θα πώ μόνο ότι το βιβλίο που μού έδωσε για να μελετήσω και να εξεταστώ ήταν η ‘’Κοινωνιολογία’’ του Τ.Β. Bottomore (μτφ. Δ.Γ. Τσαούσης, Gutenberg, 1973), ήταν βιβλίο με σαφή μαρξιστική προσέγγιση σχετικά με τη σπουδή της κοινωνίας. Με τον λενινισμό η σχέση μου ήταν απλά ‘’ακουστική’’. Κα εκείνο τον καιρό τα ενδιαφέροντά μου, και παρά τα ανωτέρω τοκοχρεωλύσιά και φλέρτ μου με τον θάνατο, ήταν ο ‘’Εχθρός του Ποιητή’’ του Γ Χειμωνά και ο ‘’Good Son’’ του N. Cave. Τον πρώτο τον διάβαζα και τον ξαναδιάβαζα, τον είχα μάθει σαν το ‘’Πάτερ ημών’’ και σήμερα ακόμη ηχεί στ’ αυτιά μου η προμετωπίδα του βιβλίου: ‘’Θάνατος εξημέρωσεν ογλήγορα και κάμε’’ (Η Προφητεία του Γκουένκ Χλαν). Το δεύτερο τον άκουνα και τον ξανάκουγα  σε κασέτα με walkman για κρεβατωμένους.

Τον Τσίπρα τον μάθαμε το 1990, την εποχή των καταλήψεων (11/1990 -01/1991) επί υπουργίας Βασίλη Κοντογιαννόπουλου με το «Πολυνομοσχέδιο τη Ποδιάς» και τον τραγικό θάνατο – δολοφονια του Νίκου Τεμπονέρα. 

Κατά κάποιον τρόπο δηλ., τον Τσίπρα τον έβαλε στο παιχνίδι ο πατήρ Μητσοτάκης. Ήταν η πρώτη ιστορικά θεσμική προσπάθεια επιβολής νεοφιλελεύθερων ιδεών και πρακτικών στην παιδεία: 

• στην τρτοβάθμια εκπαίδευση κατάργηση της παροχής δωρεάν πανεπιστημιακών συγγραμμάτων και περικοπές κοινωνικών παροχών, όπως στη δωρεάν σίτιση και στέγαση
• στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών (!!!), την επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας, επέκταση του πειθαρχικού ελέγχου ακόμα και στην καθημερινή εξωσχολική ζωή των μαθητών, κατάργηση των σχολικών περιπάτων και εκδρομών, θέσπιση γραπτών εισαγωγικών εξετάσεων από το γυμνάσιο στο λύκειο χωρίς τη δυνατότητα επανεξέτασης. 

Την εποχή εκείνη, οι τινέιτζερς ήταν χωρισμένοι σε δυο ομάδες:  στους μακρυμάλληδες με τα φουλάρια και σ’ αυτούς που ασχολούνταν με τον αθλητισμό παίζοντας κυρίως μπάσκετ. Έτσι μας λέει ο δημοσιογράφος του gossip-tv.gr και συμμαθητής του Τσίπρα Γιώργος Καραμέρος, ο οποίος μάλιστα ισχυρίζεται ότι είναι αυτός που πρότεινε τον Τσίπρα για την τηλεόραση. Ο Τσίπρας ανήκε στην πρώτη ομάδα, ήταν μέλος της ΚΝΕ και προφανώς γοητευμένος από τη μαρξιστική/λενινιστική ιδεολογία/φιλοσοφία – δηλ. τις έννοιες του επιστημονικού σοσιαλισμού και την επέκτασή τους στις έννοιες του αντιιμπεριαλισμού, του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του νεόυ τύπου κόμματος ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Ο Γιώργος Καραμέρος ανήκε στη δεύτερη ομάδα και μάλλον ήταν γοητευμένος με τον Θρύλο.

Η μάντισσα Άννα

Ήταν τα πρώτα χρόνια της ‘’ελεύθερης’’ ολιγαρχικής τιβί κι η κυρία Άννα Παναγιωταρέα, ως τυπική εκπρόσωπος  της κρατικοδίαιτης αξιοπιστίας (οι εχθροί της μιλούν για συνώνυμο της κρατικοδίαιτης αξιοπιστίας), είχε μια σχετική εκπομπή  («Τετ α τετ με την Άννα», ΑΝΤ1). Η κυρία Άννα Παναγιωταρέα στην εκπμομπή εκείνη εμφανίστηκε  ως νεομάντισσα (ας πούμε νεο-Πυθία) και ‘’εισήγαγε τον Τσίπρα’’ στο ελληνικό πολιτικό θέατρο (δράμα, οπερέτα, θέατρο σκιών, κομέντια ντελ άρτε, κουκλοθέατρο κι όλες τις άλλες ‘’εκδοχές’’ του θεάτρου με πάντα σημαντικότερη αυτή του θεάτρου του παραλόγου):

«Αλέξη, σήμερα είσαι 16 χρόνων, αν μου δώσει ο Θεός χρόνια να ζήσω, θα σε έχω και πάλι κάποια στιγμή απέναντί μου. Εγώ θα είμαι μια απλή δημοσιογράφος και εσύ αρχηγός κόμματος»

Δεν γνωρίζω αν η δημοσιογράφος συναντήθηκε με τον Τσίπρα από τότε, αλλά η προφητεία της υπερ-εκπληρώθηκε.

Το βασικό μήνυμα που εξέπεμψε ο περισσότερο ροκαμπιλάς παρά μαλλιάς με φουλάρι Αλέξης: 

“Θα θέλαμε να είναι δικαίωμά μας το να μπορούμε να κρίνουμε εμείς αν κάποια ώρα θα θελήσουμε να λείψουμε από το μάθημα”.

Ο φίλος μου ο Τσε

5 χρόνια αργότερα,  ο φοιτητής του ΕΜΠ πλέον Τσίπρας, έχοντας ήδη (1991) αποχωρησει από την ΚΝΕ, εμφανίζεται ξανά στην τιβί (ως copy paste του Τσε και έχοντας εγκαταλείψει το ροκαμπιλάδικο λουκ), όπου και αναλύει την έννοια των αυτόνομων φοιτητικών παρατάξεων

Το 2001 μας απασχολεί με τη  διαμαρτυρία Ανκόνας, όταν ταξίδεψε στην Ιταλία για να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις εναντίον της συνόδου κορυφής των G8 στη Γένοβα και ήταν ένα από τα 135 στελέχη του ΣΥΝ που θεωρήθηκαν ύποπτα για πρόκληση επεισοδίων και στα οποία απαγορεύτηκε η αποβίβαση στο λιμάνι της Ανκόνας

Το 2004 βάζει υποψηφιότητα για βουλευτής και στη συνέχεια αρχίζει η ανοδική του πορεία στο κόμμα με αποκορύφωμα την υποψηφιότητα για τη δημαρχία Αθηνών το 2006 (ποσοστό 10,5%). 

Τον Φεβρουάριο του 2008, κατατροπωνει τον Κουβέλη στο 5ο συνέδριο του ΣΥΝ εκλεγόμενος πρόεδρος με 70,4%., ενώ τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, καταλογίζει πολιτικές ευθύνες στον Καραμανλή, ζητάει αφοπλισμό της αστυνομίας, κατάργηση των ΜΑΤ, αλλαγή της κρατικής πολιτικής απέναντι στη νεολαία και μείωση του ορίου ηλικίας για δικαίωμα ψήφου στα 16 χρόνια.

Η Αλεξιπτωτοποίηση

Το 2009 κι η χρεωκοπία άνοιξαν τον δρόμο για μεγαλύτερα πράγματα. Ενώ στις εκλογές δεν τα πάει καλά και ο ΣΥΝ μειώνει τα ποσοστά, η κρίση που ξεσπάει τον βοηθάει να καθαρίσει το κόμμα και να κυριαρχήσει. Το 2012 το όνειρο μιας κυβέρνησης της αριστεράς αρχίζει και παίρνει σάρκα κι οστά. Κι ένας παλαίμαχος διανοούμενος της ανανεωτικής αριστεράς, ο Δ Μαρωνίτης, με τον δικό του εκκεντρικό τρόπο, εισηγείται τον όρο Παιδί Αλεξίπτωτο.   

Η σχετική ηγεμονία κι η πτώση (;)

Τα γεγονότα του 2015 και τις 2 κυβερνήσεις της αριστεράς (αλλά και ολίγη ακροδεξιά μέσα της), τα θυμόμαστε όλοι κι όλες. Το παδί Αλεξίπτωτο (αρχομανές ως τα μπούνια όπως έγραφε ο Δ Μαρωνίτης) κυριαρχεί αλλά στην πορεία  κάνει να φρικάρουν πολλοί νοικοκυραίοι. 

Η ύπαρξη του έπαιξε σίγουρα καταλυτικό ρόλο στη συμμάχία νεοφιλελεύθερων / ακροδεξιών στη ΝΔ και στην ανάδειξη του Οδοστρωτήρα. Οι νοικοκυραίοι είχαν βρεί τον ηγέτη τους. Το Παιδί Αξεξίπτωτο ξεπλήρωσε το χρέος του στην οικογένεια Μητσοτάκη που όπως είδαμε έπαιξε, μέσω του προπάτορος της,  εξίσου καταλυτικό στην αρχική εμφάνιση του Παιδιού Αλεξιπτώτου. Το οποίο, αν και το 2019  άντεξε και βάστηξε αξιοπρεπώς στην  πρώτη επίθεση των νοικοκυραίων με ηγέτη τον Οδοστρωτήρα, σήμερα φαίνεται ότι τελείωσε. Ο νοικοκυρεμένος οδοστρωτηριασμός συνέτριψε τον ασταθή και αβέβαιο αλεξιπτωτισμό. 

Κλείνοντας, να θυμίσω ότι, εκτός των άλλων, ο Μαρωνίτης στην επιφυλλίδα του για το Παιδί Αλεξίπτωτο, μεταγράφει και ένα άτιτλο ποίημα του Κυριάκου Συφιλτζόγλου  από τη συλλογή «Μισές Αλήθειες»:

Κύριε επείγει μια Ανάσταση,

κάνε την όσο είναι καιρός

η παράκρουση βροντά την πόρτα

Κύριε κατεβάσαμε ασφάλειες

κλείσαμε τον γενικό

πήραμε κάτι κουβέρτες Ε.Σ.

Κύριε σ’ εγκαταλείπουμε.

Το Παιδί Αλεξίπτωτο παραιτήθηκε από την προεδρία του Σύριζα και οι βιογραφοι του αναμένουμε με αγωνία τη συνέχεια. 

Λογοτεχνικός Δαρβινισμός (94): Οι 4 Αποκαλυψιακοί Καβαλάρηδες της Αμερικανικής Λογοτεχνίας κι ο Κριτικός τους

 Ο Harold Bloom  (1930-2019)  θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους κριτικούς λογοτεχνίας, και στον βαθμό που μπορώ να κρίνω από τα λίγα του που έχω διαβάσει, είναι όντως ένας ενδιαφέρων συγγραφέας με πρωτότυπες ερμηνευτικές προσεγγίσεις αλλά και με ταλμουδοκαβαλιστικές εμμονές και ευδιάκριτη τάση προς την ασυναρτησία και τη βαρύγδουπη και θολή έκφραση/διατύπωση. Για να έχουμε μιαν αίσθηση της επιρροής που ασκεί, αρκεί να πούμε ότι από τους οπαδούς/θαυμαστές του,αποκαλείται Πάπας (ένα πρότζεκτ που έχω υπόψιν μου να κάνω με τη συνεργατιδά μου τεχνητή νοημοσύνη,είναι να βρούμε ποιός Πάπας ακριβώς), 

Να σημειωθεί ότι,πιθανότατα, ήταν και (γ)καυλιάρης, τουλάχιστον κατά τους ισχυρισμούς της συγγραφέως Naomi Wolf:

‘’Στα τέλη του φθινοπώρου του 1983, ο καθηγητής Harold Bloom  έκανε κάτι κοινότοπο, ανθρώπινο και καταστροφικό: έβαλε το χέρι του στο εσωτερικό του μηρού μιας φοιτήτριας που είχε αναλάβει να διδάξει και να βαθμολογήσει. Η φοιτήτρια ήμουν εγώ, μια 20χρονη τελειόφοιτη του Γέιλ.''

Οι (γ)καυλιάρηδες μυστικιστές πάντα με γοήτευαν και τον  θυμήθηκα τώρα με τον θάνατο τού Cormac McCarthy, σκεπτόμενος τα λόγια του που , σε σημαντικό βαθμό,παγίωσαν την «άποψη» για τους σημαντικότερους ‘’σύγχρονους’’ αμερικανούς μυθιστοριογάφους. Δηλαδή, τους ‘’4 (3+ Ντ’ Αρτανιάν) Σωματοφύλακες της Αμερικανικής Λογοτεχνίας’’ ή και ‘’4 Αποκαλυψιακοί Καβαλάρηδες της Αμερικανικής Λογοτεχνίας’’:

Philip Roth (1933-2018)

Cormac McCarthy (1933-2023)

Don DeLillo (1936 - )

Thomas Pynchon (1937 - )

Είναι οι 4 αμερικανοί συγγραφείς (όλοι ζώντες τότε-2003) που ο ΧΜπ θεώρησε ότι αξίζουν έπαινο. Ο ΧΜπ, ήταν έξαλλος που το ετήσιο βραβείο του National Book Foundation απονεμόταν στον Stephen King, και έγραφε το «Η αποβλάκωση των Αμερικανών αναγνωστών»,για έναν εξαιρετικά ανεπαρκή συγγραφέα [...] Η εκδοτική βιομηχανία έπεσε πολύ χαμηλά για να φτάσει να απονείμει στον King ένα βραβείο που στο παρελθόν έχουν λάβει μυθιστοριογράφοι σαν τον Saul Bellow και Philip Roth και θεατρικοί συγγραφείς σαν τον Arthur Miller. Απονέμοντάς το στον Κινγκ δεν αναγνωρίζουν τίποτε άλλο παρά την εμπορική αξία των βιβλίων του, τα οποία πωλούνται εκατομμύρια αλλά δεν κάνουν τίποτε περισσότερο για την ανθρωπότητα από το να κρατούν τον εκδοτικό κόσμο όρθιο. Αν αυτό πρόκειται να είναι το κριτήριο στο μέλλον, τότε ίσως του χρόνου η επιτροπή θα πρέπει να απονείμει το βραβείο για τη διακεκριμένη προσφορά της στη λογοτεχνία στην Danielle Steel, και σίγουρα το Νόμπελ λογοτεχνίας θα πρέπει να δοθεί στην J.K. Rowling’’

Περαιτέρω, σημείωνε ότι η βράβευση ήταν ενδεικτική ‘’της συγκλονιστικής διαδικασίας αποβλάκωσης της πολιτιστικής μας ζωής’’. Κι αφού κάνει μια σύγκριση των αγαπημένων του ρομαντικών (Percy Bysshe Shelley, William Wordsworth, Lord Byron, John Keats, William Blake, Samuel Taylor Coleridge) με διάφορα ονόματα της αμερικανικής λογοτεχνικομυθοπλαστικής βιομηχανίας, καταλήγει στο ότι κανένας/καμιά τους δεν ξέρει να γράφει πέρα από τους ανωτέρω 4 (αναρωτιέμαι τί θα έγραφε αν καθόταν να δει την παραγωγή της άλλης μυθοπλαστικής βιομηχανίας, της κινηματογραφικής).

Όπως και νά ‘χει, και με αφορφή τον θάνατο του McCarthy, είπα να δώ ποιό είναι το διαδικτυακό αποτύπωμα των 4 λογοτεχνικών καμαριών του Bloom,συγκριτικά με το δικό του.

Για να μπορέσω να διαμορφώσω έναν αντικειμενικό/συμπεριληπτικό δείκτη διαδικτυακής επίδρασης,δοκίμασα διάφορους συνδυασμούς/keywords και κατέληξα σε έναν γενικό index που περιέχει τον google index, τον wikiwords index, τον wikilangs index, τον amazon index και τον scholar index.

O πρώτος συμπυκνώνει τη γενική επίδραση σε επίδεμο μαζικής ηλεκτρονικής δημοκρατίας

Ο wikiwords index δείχνει το πάθος των θαυμαστών

Ο wikilangs index την παγκοσμιότητα εκάστου συγγραφέως

Ο amazon index δείχνει την εμπορικότητα αλλάκαι την απόκριση των αναγνωστών μέσω reviews (αριθμός και κατανομή βαθμολογίας)

Ο scholar index δείχνει τη σχέση της πανεπιστημιακής (ως επί πλειστον) διανόησης (όπως αποτυπώνεται απότα αποτελέσματα που δίνει το Journal Storage στα πεδία 1.αrts, 2.cluture studies, και 3.Language and literature

Ο general index προκύπτει ως σταθμισμένος μέσος όρος των ανωτέρω όταν η έρευνα γίνεται με το όνομα του κάθε συγγραφέα,ενώ ο specific index,με το όνομα του συγγραφέα και τον τίτλο κάθε βιβλίου του.

O final index είναι ο μέσος όρος των δύο.

[Να σημειωθεί ότι σε κάθε περίπτωση και με διάφορες τεχνικές έγινε ’’ξεβρώμισμα’’ της αναζήτησης, όπως για παράδειγμα στον google index, όπου ο πρόσφατα θανών Cormac McCarthy μπορεί πολύ άνετα να μπερδευτεί με τον έτερο ήρωα του αμερικανικού πολιτισμού Joseph McCarthy.]

Αποτελέσματα

Στον General Index  o Ph.Roth φέρνει το καλύτερο σκορ και το χειρότερο ο DeLillo. Παραγωγικότερος συγγραφέας με 16 βιβλία/20 χρόνια ο κριτικός της παρέας.  

Στον Specific Index καλύtερο σκορ φέρνει ο Pynchon ενώ o DeLillo παραμένει τελευταίος.

Στον Final Index, οι δυο ζωντανοί ακόμη της παρέας παίρνουν την πρωτη θέση (Pynchon) και τελευταία θέση (DeLillo). Οι νεκροί μοιράζονται τις ενδιάμεσες θέσεις.

Κλείνοντας με τα βιβλία: ο Pychon εχει 7 βιβλία στα 20 πρώτα (μεταξύ 168 τίτλων),  ο Roth 5, ο McCarthy 4 κι από 2 Roth και Bloom:

Every nation for itself

 Όλες οι πλούσιες χώρες έχουν στενοχώριες. Η θλίψη τους όταν κοιτάνε τα οικονομικά νούμερα, παρόμοια με τη θλίψη των μουσικόφιλων όταν συγκρίνουν μουσικά έργα τού τότε με αυτά τού τώρα.  Τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας μιλούν από μόνα τους.  Το μερίδιο των ΗΠΑ στο παγκόσμιο ΑΕΠ αυξήθηκε από 25% σε 30% μεταξύ 1980 και 2000, αλλά κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα υποχώρησε κάτω από το 25%.  Σε αυτές τις δύο δεκαετίες, το μερίδιο της Κίνας αυξήθηκε από κάτω από 4% σε πάνω από 17% - δηλαδή τετραπλασιάστηκε.  Το μερίδιο των άλλων χωρών της G7 - Ιαπωνία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Γαλλία, Καναδάς - μειώθηκε απότομα, ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες (εκτός της Κίνας) παρέμειναν στάσιμες ως ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ, με το μερίδιό τους να μεταβάλλεται ανάλογα με τις τιμές των βασικών εμπορευμάτων και τις κρίσεις χρέους.

Βλέποντας αυτή την κατάσταση, οι ‘’σχεδιαστές των πραγμάτων’’ στις ΗΠΑ, είπαν κάτι να κάνουν. Mε τα λόγια του Jake Sullivan, συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας: ‘’Μπροστά στην επιδείνωση των κρίσεων - της οικονομικής στασιμότητας, της πολιτικής πόλωσης και της κλιματικής αστάθειας - απαιτείται μια νέα ατζέντα ανασυγκρότησης." Οι ΗΠΑ πρέπει να διατηρήσουν την ηγεμονία τους, είπε ο Sullivan, αλλά "ηγεμονία δεν είναι η ικανότητα να επικρατείς -αυτό είναι κυριαρχία. Είναι η προθυμία των άλλων να σε ακολουθούν".  Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ θα καθορίζουν τη νέα ατζέντα και οι κατώτεροι εταίροι τους θα ακολουθήσουν.Κι όσοι δεν ακολουθήσουν, θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Αυτονόητα, η Κίνα, με μια κυβέρνηση και μια οικονομία που δεν υποκλίνεται στις επιθυμίες των ΗΠΑ είναι το κόκκινο πανί για τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ.  

Για να έρθουν τα πράγματα στη θέση τους, χρειάζονται καινούργιες λέξεις (αφήγημα, που λέμε). Το παλιό, η λεγόμενη ‘’συναίνεση της Ουάσινγκτον’’ (ένα σύνολο δέκα συνταγών οικονομικής πολιτικής που θεωρήθηκε ότι αποτελούσαν το "πρότυπο" πακέτο μεταρρυθμίσεων που προωθούνταν για τις αναπτυσσόμενες χώρες που μαστίζονται από την κρίση από το ΔΝΤ, τη Παγκόσμια Τράπεζα και το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ) δεν φτουράει πιά. Η "απελευθέρωση" του εμπορίου και της οικονομίας, η ιδιωτικοποίηση των κρατικών περιουσιακών στοιχείων, η ελεύθερη ροή κεφαλαίων κι οι δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές που αποσκοπούσαν στην ελαχιστοποίηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και των δημόσιων δαπανών, δεν φαίνεται να αρκούν.  

Οπότε, μια νέα ‘’συναίνεση’’ είναι αναγκαία. Και τί μας λέει; 

Απλά, ότι το ελεύθερο εμπόριο, η ελεύθερη ροή κεφαλαίων  και τα υπόλοιπα δόγματα  πρέπει να αντικατασταθούν από μια "βιομηχανική στρατηγική" όπου οι κυβερνήσεις παρεμβαίνουν για να επιδοτήσουν και να φορολογήσουν τις εταιρείες, έτσι ώστε να επιτευχθούν οι εθνικοί στόχοι. Να υπάρξουν περισσότεροι έλεγχοι στο εμπόριο και στο κεφάλαιο, περισσότερες δημόσιες επενδύσεις και μεγαλύτερη φορολόγηση των πλουσίων. 

Αυτή η αλλαγή δεν είναι καινούργια στο δράμα του καπιταλισμού και την κωμικοτραγωδία της ελεύθερης οικονομίας.  Κάθε φορά που μια χώρα γίνεται κυρίαρχη οικονομικά σε διεθνή κλίμακα, θέλει ελεύθερο εμπόριο και ελεύθερες αγορές για τα αγαθά και τις υπηρεσίες της- όταν όμως αρχίζει να χάνει τη θέση της, θέλει να στραφεί σε πιο προστατευτικές και εθνικιστικές λύσεις.

Έτσι και τώρα, το καινούργιο φρούτο είναι σύγχρονα οικονομικά της προσφοράς.  Το φρούτο περιγράφηκε από τη νυν υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ και πρώην πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, Janet Yellen, σε ομιλία της στο Ινστιτούτο Έρευνας Οικονομικής Πολιτικής του Στάνφορντ: Ενώ τα παραδοσιακά "οικονομικά της προσφοράς" επιδιώκουν την επέκταση της δυνητικής παραγωγής της οικονομίας μέσω επιθετικής απορρύθμισης σε συνδυασμό με φορολογικές περικοπές που αποσκοπούν στην προώθηση των ιδιωτικών επενδύσεων κεφαλαίου,τα σύγχρονα "οικονομικά της προσφοράς" δίνουν προτεραιότητα στην προσφορά εργασίας, το ανθρώπινο κεφάλαιο, τις δημόσιες υποδομές, την Ε&Α και τις επενδύσεις σε ένα βιώσιμο περιβάλλον.

Αλλά όλα αυτά τα ωραία αφήνουν έξω τους όρους δανεισμού του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ ή της Παγκόσμιας Τράπεζας: οι υπερχρεωμένες χώρες αναμένεται να επιβάλουν αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα στις κρατικές δαπάνες και να ιδιωτικοποιήσουν τις υπόλοιπες κρατικές οντότητες.  Η διαγραφή του χρέους δεν περιλαμβάνεται στην ατζέντα της Νέας Συναίνεσης της Ουάσινγκτον. Η αμερικανίδα υπουργός προσπάθησε να οριοθετήσει τα όρια του υγιούς ανταγωνισμού και της συνεργασίας, αλλά δεν άφησε καμία αμφιβολία ότι η εθνική ασφάλεια υπερισχύει κάθε άλλης σκέψης στην Ουάσινγκτον σήμερα.

Τα σύγχρονα οικονομικά της πλευράς της προσφοράς και η Νέα Συναίνεση της Ουάσιγκτον αποτελούν μοντέλα, όχι για καλύτερες οικονομίες και περιβάλλον για τον κόσμο, αλλά για μια νέα παγκόσμια στρατηγική για τη διατήρηση του αμερικανικού καπιταλισμού στο εσωτερικό και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο εξωτερικό.

Και η κωμικοτραγωδία συνεχίζεται...