1. Στην πρώτη εποχή φτιάξαμε τους θεούς. Tους φτιάξαμε από ξύλο. Tότε υπήρχε ακόμη αυτό το πράγμα που λέγεται ξύλο. Σφυρηλατήσαμε μέταλλα λαμπερά γι΄ αυτούς και τους ζωγραφίσαμε στους τοίχους των ναών. Υπήρχαν θεοί πολλών ειδών, και θεές επίσης. Κάποιες φορές ήταν βάναυσοι και πίνανε το αίμα μας, αλλά μάς έδιναν και τη βροχή, το ηλιόφως, τους ευνοϊκούς ανέμους, τις καλές σοδειές, τα καρπερά ζώα και πολλά παιδιά. Ένα μιλιούνι πουλιά πετούσαν πάνω μας κι ένα μιλιούνι ψάρα κολυμπούσαν στις θάλασσες μας.
Οι θεοί μας είχαν στα κεφάλια τους ή κέρατα ή φεγγάρια ή πτερύγια φώκιας ή ράμφη αετών. Τούς αποκαλούσαμε Παντογνώστες, τους λέγαμε Πεφωτισμένους. Ξέραμε ότι δεν είμασταν ορφανά. Μυρίζαμε τη γή και άπληστα τη θηλάζαμε. Οι χυμοί της έτρεχαν στα σαγόνια μας.
2.Στη δεύτερη εποχή φτιάξαμε το χρήμα. Και αυτό ήταν φτιαγμένο από λαμπερά μέταλλα. Κι είχε δυο όψεις: η μια όψη είχε μια κεφαλή, ενός βασιλιά ή κάποιου άλλου σπουδαίου προσώπου, η άλλη όψη είχε κάτι άλλο, κάτι που μας έδινε μια αίσθηση άνεσης: ένα πουλί, ένα ψάρι, ένα γουνοφόρο ζώο. Το χρήμα ήταν ό,τι απόμεινε από τους θεούς μας. Ήταν μικρού μεγέθους κι ο καθένας μπορούσε να το έχει μαζί του κάθε μέρα, κι όσο πιο κοντά γινόταν στο δέρμα. Δεν μπορούσαμε να το φάμε ούτε να το φορέσουμε ούτε να το κάψουμε για να ζεσταθούμε. Αλλά, σαν από μαγεία, το χρήμα μπορούσε να γίνει όλα αυτά τα πράγματα. Το χρήμα ήταν μυστηριώδες και το αντιμετωπίζαμε με δέος. Και λεγόταν πως αν είχες αρκετό, μπορούσες και να πετάξεις.
3. Στην τρίτη εποχή το χρήμα έγινε θεός. Ήταν πανίσχυρο και πέρα από κάθε έλεγχο. Κι άρχισε να μιλάει. Και να αυτοδημιουργείται. Και να φέρνει πανδαισίες και να φέρνει λιμούς. Τραγούδια χαράς και θρήνους. Να προκαλεί απληστία και πείνα, τις δυο όψεις του. Γυάλινοι πύργοι χτίστηκαν στο όνομα του και γκρεμίστηκαν και ξαναχτίστηκαν. Κι άρχισε να τρώει πράγματα. Έτρωγε δάση ολόκληρα, καλλιεργημένες εκτάσεις και ζωές παιδιών. Έτρωγε στρατούς, πλοία και πόλεις. Κανείς δεν μπορούσε να το σταματήσει. Το να τό ‘χεις ήταν σημάδι χάριτος και μεγαλείου.
4.Στην τέταρτη εποχή φτιάξαμε τις ερήμους. Οι έρημοί μας ήταν διαφόρων ειδών αλλά όλες του είχαν κάτι κοινό: τίποτε δεν φύτρωνε σ’ αυτές. Μερικές τους ήταν από τσιμέντο, μερικές από διάφορα δηλητήρια και μερικές από ψημένη γη. Φτιάξαμε αυτές τις ερήμους από πόθο για περισότερο χρήμα και από απελπισία για την έλλειψή του. Μάς έπληξαν πόλεμοι, επιδημίες και λιμοί, αλλά εμείς δεν λέγαμε να σταματήσουμε την επιμελή κατασκευή ερήμων. Στο τέλος όλα τα πηγάδια δηλητηριάστηκαν, τα ποτάμια γέμισαν μπίχλα, οι θάλασσες πέθαναν. Δεν υπήρχε πια γη για να καλλιεργηθεί τροφή.
Κάποιοι από τους σοφούς μας κατέφυγαν στις ερήμους για να διαλογιστούν. Μια πέτρα στο χώμα μέσα στο ηλιοβασίλεμα θα μπορούσε να είναι πολλή όμορφη, είπαν. Οι έρημοι είναι καθαρές γιατί δεν υπάρχουν σπόροι μέσα τους, γιατί τίποτε δεν κινείται. Μείνε στη έρημο για κάποιο χρόνο και θα μπορέσεις ν’ αντιληφθείς το απόλυτο. Ο αριθμός μηδέν ήταν ιερός.
5. Εσύ πού, από κάποιον κόσμο μακρινό, ήρθες εδώ, σ’ αυτή την ξεραμένη λίμνη, σ’ αυτή την λίθινη στήλη, σ’ αυτόν τον μπρούτζινο κύλινδρο, στον οποίο, την τελευταία μέρα μας, έβαλα τις τελευταίες λέξεις μας:
Προσευχηθείται για μας που κάποτε νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να πετάξουμε
(πηγή: theguardian)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου