Λογοτεχνικός Δαρβινισμός (33): Προλόγισμα του Θεού στην είσοδο ενός ανθοπωλείου

Πιθανότατα πολλοί είδατε (ή μυριστήκατε ή και συμμετείχατε) στην φετινή διαμάχη πιστών και απίστων.  Εμένα με γύρισε δέκα και χρόνια πίσω, στα χρόνια της οργασμικής ανάπτυξης

Έχοντας διαβάσει από τον προηγούμενο αιώνα τη βιογραφία του Θεού (Θεός. Η Βιογραφία, Ιάκωβος Μιλίων, 1995/ελλ. Έκδ 1999), είχα σε μεγάλο βαθμό πειστεί ότι ο Θεός είναι ο πιο ενδιαφέρων λογοτεχνικός ήρωας έβερ. Λίγο μετά, η επέμβασή του στα ανθρώπινα, μέσω των τελευταίας παραγωγής πιστών του, ήταν, αν μην τη άλλο, θεαματική: στόχευσε, εντός των άλλων, σε 47 ορόφους εμπορίου..

Μετά την 11/9, η παρέμβασή του ήταν άλλου ποιού: ο κοσμοκράτορας ισχυριζόταν ότι πορεύεται με βάση θεϊκές παραινέσεις από το Υπερπέραν. Και πολλοί άνθρωποι τον πίστεψαν.

Για κάποιους άλλους, όμως, η φάση είχε ξεφύγει. Και βιβλία με τίτλους όπως «Το τέλος της πίστης. Η θρησκεία, η τρομοκρατία και το μέλλον της λογικής» (Σαμουήλ Χάρις, 2004/2008 και το «Η περί Θεού αυταπάτη» (Ριχάρδος Δόκινς, 2006/2007 έγιναν μπεστ σέλερ (στις 03/09/2014 ο Ριχάρδος ενημέρωσε με τουίτ την ανθρωπότητα ότι οι πωλήσεις είχαν φτάσει στα 3 εκατομμύρια αντίτυπα.)

Οι νεο-αθεϊστές εξαπέλησαν πολύ δυνατή επίθεση, πραγματικό μπλίτσκριγκ.

Τα όπλα (περαν των 2 ανωτέρω, του Στούκας Χάρις και του Φεργκέλτουγκσβάφεν Ντόκινς):

3. O Θεός στον εγκέφαλο: Mια επιστημονική ερμηνεία του Θεού και της θρησκευτικότητας (Ματθαίος Άλπερος, 2001 (2007)

4. Πραγματεία περί αθεολογίας (Μιχαήλ Ονφρέγιος, 2005/2007)

5. Απομυθοποίηση: Καταρρίπτοντας τον μύθο της θρησκείας (Δανιήλ Δέννετος, 2006/(2007))

6. O Θεός δεν είναι μεγάλος (Χριστόφορος Χιτσένιος, 2007/2008)

      και το (λιγότερο γνωστό) αλλά πιο δυνατό (κάτι σαν το Φριτς Χ)

7. Θεός: Η Αποτυχημένη Υπόθεση (Βίκτωρ Ιωάννης Στένγκερος, 2007/?)

Αλλά απέναντι σε ένα απόρθητο κάστρο: αν η Σοβιετική Ένωνη ήταν απέραντη μια, η Μάνα της Πίστη είναι απέραντη δυό.

Μια καλή προσπάθεια «συμμαζέματος» του όλου πολεμικού υλικού, έκανε ο Στέλιος Βιρβιδάκης (όπου θα διαβάσετε και για την αντεπίθεση), αν και μου δίνει την εντύπωση ότι δεν είναι και κάργα αντικειμενικός και δείχνει μια προτίμση προς τον Θεό.

Στην Ελλάδα, η θρησκευτική πίστη έπεσε κατά 12% περίπου (2006 vs. 2015) κι οι άθεοι στο ίδιο διάστημα αυξήθηκαν κατά 635% (2% το 2006 vs. 14.7% το 2015).

Παρόμοια τα πράγματα και στις «φο(υ)νταμελιστικές» ΗΠΑ: πτώση των πιστών από 82% το 2005 σε 74% το 2013 και τα λοιπά.

Όλα τα παραπάνω (και με επιπλέον λεπτομέρειες) τα είπα στον Πατέρα Αμβρόσιο της Ενορίας μας μετα τη σημερινή εκφορά του Επιταφίου.

.Εκτίμησε ότι η κατάσταση δεν είναι ιδιαίτερα κρίσιμη αλλά επισήμανε ότι υπάρχει χώρος για πολύ δουλειά. Συμφώνησα κι εγώ.

Επίσης, συμφωνήσαμε, να πούμε την ιστορία, και να μοιραστούμε τα έσοδα.

Προς το παρόν, τα ρέστα:

 

Παιδί Αλεξίπτωτο

Προσπάθησαμε αρκετά να καταλάβουμε τί εννοούσε ο ΔΝ Μαρωνίτης (ΔΝΜ) όταν έγραφε (5 σχεδόν χρόνια πριν και 4 χρόνια πριν το θάνατό του) για το Παιδί Αλεξίπτωτο:

 

"[...] Γιατί το κενό που υποχωρώντας αφήνει το ΠαΣοΚ, το αναπληρώνει τώρα, πλάι στη συνένοχη Νέα Δημοκρατία, το παιδί αλεξίπτωτο, αρχομανές ως τα μπούνια. Σε μιαν εξαντλημένη και παραζαλισμένη Αριστερά [...]" (Η διορία, Το Βήμα, 10/06/2012)


Η διαδρομή ήταν μεγάλη αλλά τελικά αποφασίσαμε να δούμε τον όρο στα πλαίσια της επιφυλλίδας:

1. Δευτεροβάθμιες εκλογές τον Ιούνη του 2012 : «[...] που, αν δεν πρόκειται να αποβούν μοιραίες για τις άμεσες τύχες της χώρας, παραμένουν σίγουρα πολύ κρίσιμες. Το πόσο θα κοστίσουν εξαρτάται από την αίσθηση και την παραίσθηση του καθενός. Οχι πάντως από το μαντείο των δημοσκοπήσεων, που φαίνεται να τις απολαμβάνει ο ιθαγενής Τσε Γκεβάρα»

 

 

 

2. Ο οποίος: «Αγνοώντας, κοντά σε άλλα πολλά, και την προειδοποίηση του Αλεξανδρινού ποιητή, σ’ εκείνο το ρωμαϊκό ποίημα, συνταγμένο στην έξοδο της σημαδιακής διετίας 1916-1918».

Ακολουθεί το ποίημα του Καβάφη "Η Διορία του Νέρωνος":

 

Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε
του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.»
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή
είν’ η διορία που ο θεός τον δίδει
για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους.

Τώρα στην Pώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,
αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξείδι αυτό,
που ήταν όλο μέρες απολαύσεως —
στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια ...
Των πόλεων της Aχαΐας εσπέρες ...
A των γυμνών σωμάτων η ηδονή προ πάντων ...

Aυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,
ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.

 

 3. Δεύτερο ποίημα: ένα άτιτλο του Κυριάκου Συφιλτζόγλου από τη συλλογή «Μισές Αλήθειες»:

Κύριε επείγει μια Ανάσταση,
κάνε την όσο είναι καιρός
η παράκρουση βροντά την πόρτα

Κύριε κατεβάσαμε ασφάλειες
κλείσαμε τον γενικό
πήραμε κάτι κουβέρτες Ε.Σ.

Κύριε σ’ εγκαταλείπουμε.

4. Ένα άρθρο του Σωτήρη Γκορίτσα «Υπομονή Καρλ, στις δεκαοχτώ σοσιαλισμός»:

«Πόσο λάθος είχες κάνει, σύντροφε Καρλ! Ηταν τελικά απλό πράγμα ο σοσιαλισμός. Γιατί μας έκανες να ξοδέψουμε άσκοπα τα νιάτα μας, παλεύοντας να αποκτήσει συνείδηση ο εργάτης, να συμμαχήσει μαζί του ο μικρομεσαίος, να γραφτούν και οι δυο στα συνδικάτα τους, για να φτιαχτούν τα λαϊκά τους μέτωπα, οι συνασπισμοί αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων; Ηταν τόσο δύσκολο να καταλάβεις ότι για να γίνει ο σοσιαλισμός δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά ένας αριστερός Σάκης Ρουβάς; Πώς δεν είδες τι ακαταμάχητο όπλο στα χέρια του λαϊκού κινήματος μπορεί να γίνει το life style, για να νικήσουμε τον καπιταλισμό με τα ίδια του τα όπλα; Μας ταλαιπώρησες άσκοπα τόσα χρόνια, με σφυροδρέπανα, όπλα, επαναστάσεις, ιστορικούς συμβιβασμούς, διασπάσεις, φυλακίσεις, εξορίες. Χάσαμε τον χρόνο με όλα αυτά. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πειραχτεί η τσέπη μας, το ευκολότερο πράγμα σ’ αυτή τη χώρα, κι αν δεν μας την πειράξει κάποιος άλλος, την πειράζουμε μόνοι μας.»

5. Ο ΔΝΜ κλείνει την επιφυλλίδα με τον «δικό του μελαγχολικό επίλογο»:

 
«[...] μιλώντας για δύο σακατεμένα πόδια: τη δημοσκοπική κατηφόρα του ΠαΣοΚ και τη θριαμβική μετάλλαξη της σύριζης Αριστεράς σε τσίρκο.

Γρήγορα πιστεύω θα φανεί η ζημιά από την ένοχη υποχώρηση του πασοκικού σοσιαλισμού, που, θέλοντας και μη, έβαλε πλάτη τα δύο τελευταία χρόνια στο εξοντωτικό μερκελικό μνημόνιο, από το οποίο όμως στο μεταξύ φάγαμε κάμποσα δισεκατομμύρια ευρώ. Γιατί το κενό που υποχωρώντας αφήνει το ΠαΣοΚ, το αναπληρώνει τώρα, πλάι στη συνένοχη Νέα Δημοκρατία, το παιδί αλεξίπτωτο, αρχομανές ως τα μπούνια. Σε μιαν εξαντλημένη και παραζαλισμένη Αριστερά που δεν υπήρξε, τουλάχιστον στη βάση της, φίλαρχη. Μαθημένη στις διώξεις, στις φυλακές, στις εξορίες, στα βασανιστήρια και στις εκτελέσεις, παλεύοντας έστω για φαντάσματα. Και τώρα της κλέβει την ψήφο ο άκαπνος νεανίας. Θα υποκύψουμε;»

 

Συνοπτικά: ο ιθαγενής Τσε Γκεβάρα, ο Νέρων, η επίκληση στον Κύριο, το λάθος του Μαρξ, ένας αριστερός Σάκης Ρουβάς, ο άκπαπνος νεανίας.

Και μια αγωνιώδης ερώτηση από έναν ογδοηκοντούτη σοφό. Σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο!!

Να πως αρθρώνει το πιθανό μυθιστόρημα της μεταμεταπολίτευσης ο σοφός φιλόλογος της μεταπολίτευσης, λίγα χρόνια πριν αναχωρήσει για τη δική του κάθοδο προς τον Άδη για να συναντήσει τις ψυχές του Ελπίνορα, του Αίαντα και των υπόλοιπων αγαπημένων του.

Πρωταγωνιστής: Το Παιδί Αλεξίπτωτο – Αρχομανές ως τα Μπούνια

Με δοδεμένο ότι ο ΔΝΜ ξόδεψε τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του προσπαθώντας να καταλάβει πως το δράμα προκύπτει μέσα από το  έπος και εκδηλώνεται ως τραγωδία, κωμωδία ή σατυρικό δράμα.

Ελπίζουμε μέχρι να κλείσει η αξιολόγηση και ησυχάσει η Σία Κοσιώνη, να ξεκαθαρίσουμε περισσότερο τον όρο.