Μισός αιώνας: Το Καλοκαίρι του Έρωτα – Μεταπροεόρτια (11): Everybody must get stoned

Λίγους μήνες πριν κάνει την ιστορική αυτή διαπίστωση («Δεν υπάρχουν η αριστερά και η δεξιά. Υπάρχουν μόνο το πάνω και το κάτω»), ο Ντύλαν had gone electric και άλλαζε το χαρακτήρα της ποπ μουσικής. Οι θαυμαστές του που είχαν προβληματιστεί από την πρώτη πλευρα του Bringing It All Back Home, όπου ο Ντύλαν έβαζε τον ηλεκτρισμό στο προσωπικό του παιχνίδι με τη μουσική, λίγο αργότερα, όταν θα κυκλοφορούσε το Like a Rolling Stone και λίγες μέρες μετά θα εμφανιζόταν στο Newport Folk Festival (Ιούλιος 1965) με μια Fender Stratocaster, παρέα με τους Mike Bloomfield και Barry Goldberg των The Electric Flag, θα πάθαιναν σοκ.




Η συναυλία ήταν η πεμπτουσία του πρωτο-πανκ . Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η φολκ ήταν η μουσική της ηθικής συνείδησης και η ροκ η διονυσιακή δευτεράντζα που εξυμνούσε τις ανήθικες ηδονές, το σεξ και την ταχύτητα. Από τη στιγμή που ο Ντύλαν καλωδιώθηκε, ο ιδεαλισμός της φολκ παντρεύτηκε με τον θυμό και την ενέργεια της ροκ και η κοινωνική κριτική μπήκε στο Top 40. Η ροκ έγινε το μουσικό όχημα της διαμαρτυρίας και σε λίγο όλοι ακολούθησαν: Simon & Garfunkel, The Byrds, Buffalo Springfield, The Lovin' Spoonful και πάει λέγοντας.

Η μετάλλαξη του Ντύλαν σε ρόκερ ήταν μέρος της προβληματικής του αυτο-εξερεύνησης με τις ψυχεδελικές ουσίες στα μέσα των σίξτις. Οι οποίες έδρασαν καταλυτικά πάνω του και επιτάχυναν τις αλλαγές της προσωπικότητας του. Αλλαγές που τις βίωσαν και χιλιάδες άλλοι νέοι άνθρωποι. Κι ο Ντύλαν ήξερε ότι ο καθένας έπρεπε να βιώσει μόνος του τη διαδικασία της εξατομίκευσης, ότι ούτε αυτός ούτε και κανένας άλλος μπορούσε να οδηγήσει τις μάζες στην «άλλη μεριά». Το μόνο που είχε να προτείνει ήταν το : «Everybody must get stoned».