Λογοτεχνικός Δαρβινισμός (64): O εξωγήινος αναγνώστης – Δεύτερη επίσκεψη (4): H Πολιτική Ουδετερότητα και το Μεγάλο Στυλ

Ο εξωγήινος παρατήρησε ότι το έτος 1914 δεν δόθηκε βραβείο. Γρήγορα κατάλαβε ότι οι άνθρωποι είχαν συμφωνήσει να λύσουν τις διαφορές τους με τα όπλα σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον. Είδε ότι από τους νομπελίστες των χρόνων πριν τον πόλεμο, 6 ήταν από χώρες που ήταν από τη μια μεριά, 4 από χώρες που ήταν από την άλλη μεριά, 1 που ήταν από μια χώρα που δεν υπήρχε ακριβώς και 3 από χώρες που δεν ήταν ούτε από τη μια ούτε από την άλλη μεριά. Κατάλαβε ότι αυτές τις χώρες τις λέγανε ουδέτερες. Και μάλλον η Ακαδημία θέλησε να αυξήσει το ποσοστό τους στους βραβευθέντες, μπας και αυτό πιάσει κι άλλοι σταματήσουν να πολεμάνε.

Η αρχή έγινε το 1915. Το πρώτο βραβείο μετά το ξέσπασμα του πολέμου δόθηκε στον μεγάλο ειρηνιστή Γάλλο συγγραφέα Ρομέν Ρολάν, από τους λίγους που κράτησαν σταθερά θέση κατά του πολέμου κατηγορώντας και τις πιο ομάδες που πολεμούσαν.

Η Ακαδημία είδε ότι δεν κατάφερε και πολλά πράγματα κι είπε να κοιτάξει τα δικά της παιδιά. Έτσι, το 1916 το βραβείο πήγε για δεύτερη φορά στη Σουηδία: ο νικητής λεγόταν Καρλ Γκούσταφ Βέρνερ φον Χάιντενσταμ, μέλος της Ακαδημίας και συγγραφέας που ασχολήθηκε, ως επί το πλείστον, με καθαρά σουηδικά θέματα. Την επόμενη χρονιά το βραβείο μοιράστηκαν δυο Δανοί: ένας ποιητής και ένας μυθιστοριογράφος. Το 1918 δεν δόθηκε βραβείο, το 1919 το πήρε ο Καρλ Σπίτελερ, Ελβετός ποιητής οραματιστικής φαντασίας και συγγραφέας απαισιόδοξων αλλά ηρωικών στίχων, και το 1920 ένας Νορβηγός που καμιά 20αριά χρόνια αργότερα τους βγήκε μεγάλος τζαναμπέτης. Και κλείνει το μέρος της Πολιτικής Ουδετερότητας κι ανοίγει αυτό του Μεγάλου Στυλ.

Στη δεκαετία του 1920 η Ακαδημία ερμηνεύει πιο ανοιχτά την τελευταία επιθυμία του Νόμπελ («…στο πρόσωπο που έχει δημιουργήσει στο χώρο της λογοτεχνίας το πιο ξεχωριστό έργο προς μια ιδανική κατεύθυνση»). Αν κι η συντηρητικότητα της δεν της επέτρετε να δει τι γινόταν στον πραγματικό κόσμο και αντιλαμβανόταν το Μεγάλο Στυλ κάπως κλασικιστικά μάλλον, η «ιδανική κατεύθυνση» διαβάστηκε ως «ανοιχτόκαρδη ανθρωπότητα», επιτρέποντας έτσι τη βράβευση συγγραφέων όπως ο Ανατόλ Φρανς και ο Τζ. Μπ. Σο για τους οποίους η πόρτα ήταν ως τότε κλειστή.

Βλέπουμε πάλι τρεις ομάδες με βάση τον JRI: Η πρώτη ιρλανδογερμανική ομάδα, η δεύτερη καθαρά γαλλική ενώ η ομάδα των ουδετέρων ίσα που φαίνεται

(συνεχίζεται)