Λογοτεχνικός Δαρβινισμός (63): O εξωγήινος αναγνώστης – Δεύτερη επίσκεψη (3): Παρατηρήσεις πάνω στον Ευγενή και Αξιόπιστο Ιδεαλισμό

Προβληματίστηκε πολύ με τον «Ευγενή και Αξιόπιστο Ιδεαλισμό» ο εξωγήινος. Τι είναι ο ιδεαλισμός; ‘Ο,τι κι αν είναι, σκέφτηκε, είναι κάτι που αφού μπορεί να υπάρξει ως ευγενές και αξιόπιστο, μπορεί αν υπάρξει κι ως χυδαίο και αναξιόπιστο.


Από τα γραπτά του Kjell Espmark κατάλαβε ότι ήταν μια κατασκευή ή ερμηνεία ή σπέκουλα του Carl David af Wirsén, μόνιμου γραμματέα της Ακαδημίας από το 1884. Ο af Wirsén, ποιητής και κριτικός ο ίδιος, είχε όλα τα περιθώρια να ερμηνεύσει κατά το δοκούν τη διαθήκη του Νόμπελ, όχι μόνο λόγω της πανίσχυρης θέσης του αλλά και λόγω των γραφομένων στη διαθήκη. Στην οποία ο Νόμπελ ξεκαθάριζε ότι η κεφαλαιοποιημένη περιουσία που είχε κάνει από μια βιομηχανία εκρηκτικών υλών, επενδυμένη σε ασφαλείς τοποθετήσεις, θα εξασφάλιζε ένα τόκο που θα μοιραζόταν σε 5 ίσα μέρη και θα δινόταν ως επιβράβευση σε σημαντικές προσωπικότητες των επιστημών, των γραμμάτων και της διεθνούς πολιτικής/ειρήνης, χωρίς να έχουν σημασία το χρώμα τους, η εθνικότητά τους και τα παρόμοια.


[για το βραβείο ειρήνης, κατά λέξη: «…στο πρόσωπο που έχει κάνει την περισσότερη ή καλύτερη δουλειά στην κατεύθυνση της αδελφοσύνης μεταξύ των εθνών, της κατάργησης ή μείωσης των εθνικών στρατών και της υποστήριξης και προώθησης των ειρηνευτικών συνόδων». Ο εξωγήινος σκέφτηκε λίγο πάνω στα λόγια αυτά που εξέφραζαν τις τελευταίες επιθυμίες (και τον τρόπο που επιθυμεί να μοιραστεί η περιουσία) κάποιου που σε όλη του τη ζωή ήταν γνωστός ως ο «Έμπορος του Θανάτου». Έμαθε ότι ο Νόμπελ ήταν ένας εργασιομανής εφευρέτης εκρηκτικών υλών σε όλη του τη ζωή και η μεγάλη Θεά Ειρωνεία φρόντισε όταν πέθανε, η διαθήκη να βρεθεί κάτω από σχέδια νέων εργαλείων του πολέμου και εκρηκτικών]


Ο «Έμπορος του Θανάτου» ήταν λιγότερο ξεκάθαρος πάνω στο τί επιθυμούσε από τους λογοτέχνες: «…στο πρόσωπο που έχει δημιουργήσει στο χώρο της λογοτεχνίας το πιο ξεχωριστό έργο προς μια ιδανική κατεύθυνση.»

Βράσε ρύζι δηλαδή, κι έτσι, ο πονηρός af Wirsén διάβασε αυτό που ήθελε. Και έθεσε τα κριτήρια:

• Το αληθές όχι ως υπόσταση, αλλά μάλλον ως υποκείμενο
• Η φύση, η ατομικότητα, το συναίσθημα, ο υψιπετής έρωτας κι η αναστοχαστικότητα
• Πατρίδα (ή, καλύτερα: Πατρίδα-Κράτος), θρησκεία, οικογένεια
• Υπακοή, σεβασμός, ενδοσκόπηση και τα λοιπά.

Tα ιδεαλιστικά κριτήρια ήταν σε (μάλλον διαλεκτική) αντίφαση με το μπόλικο μπαγιόκο που ήταν η ουσία της βράβευσης, αλλά, όπως έμαθε ο εξωγήινος, με λίγη καλή θέληση, κάθε αντίφαση μπορεί να αρθεί.

Τα κριτήρια έθεταν εκτός ανταγωνισμού συγγραφείς όπως ο Εμίλ Ζολά, ο Χένρικ Ίψεν, ο Χένρι Τζέιμς κι ο Λ Τολστόι. Ο τελευταίος μάλιστα, είχε αποκλειστεί γιατί είχε πει το μη ευγενές, προφανώς, ιδεαλιστικό: «τα χρήματα δεν φέρνουν τίποτα άλλο πέρα από το κακό».

Έτσι, μαζί με τους αδικημένους,  ο χάρτης της πρώτης υποπεριόδου (που μετανοματίζεται σε υποπερίοδο του "Ελαστικού Ιδεαλισμού") γίνεται:

(συνεχίζεται)