Αυτό το σενάριο είναι απίθανο αυτή τη στιγμή, επειδή δεν υπάρχει η πολιτική βούληση να γίνουν συμφωνίες. Ένας διπλωματικός συμβιβασμός μπορεί να γίνει εφικτός αν υπάρξει αυξανόμενη απογοήτευση και εξάντληση σε όλες τις πλευρές ή αν όλες συμφωνήσουν ότι η συνέχιση του πολέμου είναι πάρα πολύ επικίνδυνη.
Επομένως, η υλοποίησή του θα απαιτούσε την πολιτική αναγνώριση ότι η κρίση δεν μπορεί να διευθετηθεί με τη βία. Οι Ρώσοι θα μπορούσαν να πάρουν την εγγύηση ότι η Ουκρανία θα ακολουθήσει μια πολιτική αυστηρής ουδετερότητας και, σε αντάλλαγμα για την ειρήνη, η Δύση θα μπορούσε να προσφέρει την παραχώρηση ότι το Κίεβο δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Επιπλέον, προκειμένου να επιτύχει την αναγνώριση της Ουκρανίας ως ρωσικού δορυφόρου, η Μόσχα μπορεί να προσφέρει παραχωρήσεις σε μέρη όπως η Μέση Ανατολή, η Λατινική Αμερική και η Αφρική. Εξάλλου, σε αυτές τις περιοχές το Κρεμλίνο έχει συσσωρεύσει διαπραγματευτικά χαρτιά που αξίζει να ανταλλάξει με κάτι πολύ πιο σημαντικό. Η Ουκρανία θα αντικατοπτρίζει τη θέση που υιοθέτησε η Αυστρία καθ' όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Εναλλακτικά, τα γεγονότα επί του εδάφους θα μπορούσαν να υπαγορεύσουν την ενδεχόμενη διχοτόμησή της.
Ωστόσο, η ιδέα του "παγώματος της σύγκρουσης" θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση μια προσωρινή κατάπαυση του πυρός και όχι μια μόνιμη λύση. Έτσι, χωρίς να αντιμετωπιστεί η συνολική ανακατανομή των σφαιρών επιρροής -τόσο στην Ευρώπη όσο και αλλού- και ο επαναπροσδιορισμός της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας με βάση μια πολυπολική λογική, η επιρροή ασύμβατων γεωπολιτικών συμφερόντων θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε μια νέα αναμέτρηση, αργά ή γρήγορα. Διαφορετικά, τόσο η Μόσχα όσο και το ΝΑΤΟ θα αγόραζαν ουσιαστικά χρόνο μέχρι να λάβει χώρα η επόμενη αντιπαράθεση και άλλα επίμαχα σημεία ανάφλεξης θα τροφοδοτούσαν διαρκώς τις εντάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου